maandag 21 april 2008
On air
Het is 21:30 Nederlandse tijd en dat betekent Exit Holland in BNN today op radio 1. Vandaag was ik in de uitzending met mijn verhaal over Russische gezinnen. Terwijl ik vertel over de verschillende ‘lokkertjes’die de overheid heeft ingesteld, gaat de deurbel. O nee, denk ik, dit kan niet waar zijn. Ja, hoor. Bacho heeft uitgerekend vandaag zijn sleutels vergeten. Ik loop naar de deur en druk op ok. Beneden gaat de deur open. Maar de bel blijft nog even luiden. Ondertussen word mij gevraagd “Sta je op het station”. “Nee, ik ben thuis” .....wacht op het gezinshoofd. Met een hand duw ik onze voordeur open en snel ren ik weer naar de stoel om verder te vertellen. Over gezinnen, negatief bevolkingsaanwas, echtscheidingen, premie’s en geruchten. De vijf minuten zijn zo voorbij. Ik hoop dat de bel niet te storend was. Gelijk springt er op de computer een msn raampje open. “Ja hoor, haha, de bel was echt goed te horen.” Tsja, dat gebeurt waarschijnlijk als je live on air bent. Maar de volgende keer zal ik hem in elk geval op zijn hart drukken de sleutels niet te vergeten.
Aanpoten geblazen
Zodadelijk de olympische spelen in China. Alle topatleten zijn al jaren bezig met hun planning en treffen nu de laatste voorbereidingen. Rusland staat bekend om haar harde aanpak op het gebied van discipline en leren. Topsporters worden al als kleuters gerekruteerd. Maar ook voor de gewone sportende Rus is het aanpoten geblazen.
Zo was ik dit weekend met een vriendin mee naar de sportschool. Eigenlijk was ik omgepraat door de sauna, waarmee ik na afloop beloond zou worden. Maar in even lekker sporten had ik ook wel zin. Om de een of andere reden is het er niet van gekomen om me in te schrijven bij een sportclub en zo zit ik dus al bijna een jaar op mijn luie kont.
Enthousiast begon ik op de loopband te rennen. 10 km per uur, eitje, daar draai ik mijn hand niet voor om. “Wacht nou maar”, zegt Janna, “dat zweten komt zo wel.”
Om drie uur begon de SB clinic met Slava als trainer. Het is me ontschoten wat voor atleet Slava is, maar alle trainers in dit sportcomplex – leader- hebben (wereld) titels op hun naam staan. We begonnen met een warming-up op de steps. Hup 1 2, Buig 3 4. Prima, gaat lekker. En ik lach. Algauw begint het echte werk. Elke nieuwe beweging wordt met een fluitje ingeleid. Alsof ik op commando spring, opdruk en push. Langzamerhand krijgt mijn gezicht een verbeten uitdrukking. Waar is de klok, schiet het door mijn hoofd. Hoe lang nog? Slava loopt voorbij en kijkt me bestraffend aan. Ik zak niet diep genoeg door. De eerste deelneemster stort in. En als straf mogen wij nog een keer een tig tal push ups doen. Door de ruimte schelt een harde beat met ‘Moskou, ik hou van jou’. Nou, ik hou helemaal niet van Moskou en ik begin het behoorlijk zat te worden. Verder lijkt het wel of Slava niet kan tellen. Het is steeds 8 en 7 en 6 en 8. Ja, zo blijf je sporten. Na een viertal attributen ‘verbruikt’te hebben, moeten we als klap op de vuurpijl al liggend oefeningen op een bal doen. Het leek wel of ik op de golven van een zee bewoog. Met stormkracht 8 minstens. En weer dat fluitje en weer die bestraffende blik. Nee, op z’n Russisch sporten is niet voor mij. Wellicht was mijn conditie gewoon te slecht, maar als ik ga sporten hoef ik niet getraind te worden voor kampioen of een strakke buik in bikini. Gelukkig was er wel een heerlijke sauna na afloop.
Zo was ik dit weekend met een vriendin mee naar de sportschool. Eigenlijk was ik omgepraat door de sauna, waarmee ik na afloop beloond zou worden. Maar in even lekker sporten had ik ook wel zin. Om de een of andere reden is het er niet van gekomen om me in te schrijven bij een sportclub en zo zit ik dus al bijna een jaar op mijn luie kont.
Enthousiast begon ik op de loopband te rennen. 10 km per uur, eitje, daar draai ik mijn hand niet voor om. “Wacht nou maar”, zegt Janna, “dat zweten komt zo wel.”
Om drie uur begon de SB clinic met Slava als trainer. Het is me ontschoten wat voor atleet Slava is, maar alle trainers in dit sportcomplex – leader- hebben (wereld) titels op hun naam staan. We begonnen met een warming-up op de steps. Hup 1 2, Buig 3 4. Prima, gaat lekker. En ik lach. Algauw begint het echte werk. Elke nieuwe beweging wordt met een fluitje ingeleid. Alsof ik op commando spring, opdruk en push. Langzamerhand krijgt mijn gezicht een verbeten uitdrukking. Waar is de klok, schiet het door mijn hoofd. Hoe lang nog? Slava loopt voorbij en kijkt me bestraffend aan. Ik zak niet diep genoeg door. De eerste deelneemster stort in. En als straf mogen wij nog een keer een tig tal push ups doen. Door de ruimte schelt een harde beat met ‘Moskou, ik hou van jou’. Nou, ik hou helemaal niet van Moskou en ik begin het behoorlijk zat te worden. Verder lijkt het wel of Slava niet kan tellen. Het is steeds 8 en 7 en 6 en 8. Ja, zo blijf je sporten. Na een viertal attributen ‘verbruikt’te hebben, moeten we als klap op de vuurpijl al liggend oefeningen op een bal doen. Het leek wel of ik op de golven van een zee bewoog. Met stormkracht 8 minstens. En weer dat fluitje en weer die bestraffende blik. Nee, op z’n Russisch sporten is niet voor mij. Wellicht was mijn conditie gewoon te slecht, maar als ik ga sporten hoef ik niet getraind te worden voor kampioen of een strakke buik in bikini. Gelukkig was er wel een heerlijke sauna na afloop.
zondag 13 april 2008
Olympische fakkel
Het olympisch vuur heeft ook Sint Petersburg aangedaan. Op 4 april was het zover. Al twee dagen van tevoren raadde de radio autogebruikers aan het centrum deze dag te mijden.
Daar ik geen auto heb, besloot ik wel gewoon het centrum in te gaan. Een stralende dag, dus heerlijk om uit te waaien langs de Neva. Helaas had ook het comité dit weggedeelte uitgekozen voor haar route. Dus van rustig wandelen kwam niets terecht. Alles was afgezet, vaak al twee straten van tevoren. Met wat omwegen kon ik eindelijk op de kade uitkomen. Wat een drukte! Wat een hoop politieagent! Wat een cameraploegen! Wat een hoop scholieren! Op zaterdagen gaat men hier een halve dag naar school en kennelijk hadden ze het laatste uur vrij gekregen om langs de lijn te gaan staan. Even dacht ik -leuk, een soort van Rotterdamse Marathon of een etappe van de Tour de France. Siemens en Coca Cola waren al langs gereden met de reclame karavaan. Iedereen had vlaggetjes en ballon in zijn handen. Feestelijk hoor. Nu maar wachten op de sporters en hun sportprestatie. Al snel kwam er een stoet politieauto’s aan. Daarna een paar geblindeerde zwarte wagens. En opeens in de verte een blauw groepje 'hard'lopers met een wit/ rode stip in het midden. Applaus en foto geflits. Rustig zwaaiend verzetten ze hun stappen. Zodra ze voorbij zijn gerend, verdwijnt de massa direct.
Rusland heeft het goed georganiseerd. China zal blij zijn. Geen enkele onrust. Alles was onder controle. Een stap te dicht bij de weg en je werd teruggefloten. Wel wat anders dan de beelden van de volgende dagen uit Parijs en Londen. Bijgaand een foto, waar het olympisch vuur gewoon brandt.
Daar ik geen auto heb, besloot ik wel gewoon het centrum in te gaan. Een stralende dag, dus heerlijk om uit te waaien langs de Neva. Helaas had ook het comité dit weggedeelte uitgekozen voor haar route. Dus van rustig wandelen kwam niets terecht. Alles was afgezet, vaak al twee straten van tevoren. Met wat omwegen kon ik eindelijk op de kade uitkomen. Wat een drukte! Wat een hoop politieagent! Wat een cameraploegen! Wat een hoop scholieren! Op zaterdagen gaat men hier een halve dag naar school en kennelijk hadden ze het laatste uur vrij gekregen om langs de lijn te gaan staan. Even dacht ik -leuk, een soort van Rotterdamse Marathon of een etappe van de Tour de France. Siemens en Coca Cola waren al langs gereden met de reclame karavaan. Iedereen had vlaggetjes en ballon in zijn handen. Feestelijk hoor. Nu maar wachten op de sporters en hun sportprestatie. Al snel kwam er een stoet politieauto’s aan. Daarna een paar geblindeerde zwarte wagens. En opeens in de verte een blauw groepje 'hard'lopers met een wit/ rode stip in het midden. Applaus en foto geflits. Rustig zwaaiend verzetten ze hun stappen. Zodra ze voorbij zijn gerend, verdwijnt de massa direct.
Rusland heeft het goed georganiseerd. China zal blij zijn. Geen enkele onrust. Alles was onder controle. Een stap te dicht bij de weg en je werd teruggefloten. Wel wat anders dan de beelden van de volgende dagen uit Parijs en Londen. Bijgaand een foto, waar het olympisch vuur gewoon brandt.
Marsjroetka
Nee, ik reis niet alleen met de metro. Ook de marsjroetka is voor mij een dagelijks vervoermiddel. Dit is een klein commercieel busje, zo’n 25 plekken. Het busje heeft een vaste route, maar stopt wel waar het jou uitkomt. Tijd voor een verhaal vanuit de marsjroetka.
Vanochtend zat er tegenover mij een man van een jaar of vijfendertig. Hij had een oortje in. Heel verantwoord, handsfree in het openbaar vervoer. Een spijkerbroek en spijkeroverhemd. Zwarte schoenen en een leren jas. Kalend. Hij zat in een hoekje, een beetje weggekropen. Ogen starend naar het plafond, dan weer naar de punten van zijn schoenen. Opeens begint hij te praten. Ik blijf het een gek gezicht vinden, mensen die op zo’n manier telefoneren. Alsof ze tegen zichzelf praten. Hij moest iemand uitleggen waar een één of ander doosje te vinden was. Aldus ging het verhaal. “ Je loopt naar de grote kast. Neemt het linker, o nee rechter kastdeurtje. Op de bovenste plank vind je een doosje. Deze moet je” En de man begint met zijn handen te gebaren wat er moet gebeuren. “ van boven naar beneden trekken. Dan achter twee knoppen tegelijk indrukken. En de linker knop half omdraaien. Pak daarna het geld eruit. Begrepen. Ok!” Ik kan niet anders dan het verhaal volgen, als er iemand naast me praat en zeker als hij zo onopvallend mogelijk toch druk gebaren maakt. Volgens mij had de andere lijn het begrepen, want de man naast me werd weer stil. Alleen het geluid van e ronkende motor bleef over.
11.IV.08
Vanochtend zat er tegenover mij een man van een jaar of vijfendertig. Hij had een oortje in. Heel verantwoord, handsfree in het openbaar vervoer. Een spijkerbroek en spijkeroverhemd. Zwarte schoenen en een leren jas. Kalend. Hij zat in een hoekje, een beetje weggekropen. Ogen starend naar het plafond, dan weer naar de punten van zijn schoenen. Opeens begint hij te praten. Ik blijf het een gek gezicht vinden, mensen die op zo’n manier telefoneren. Alsof ze tegen zichzelf praten. Hij moest iemand uitleggen waar een één of ander doosje te vinden was. Aldus ging het verhaal. “ Je loopt naar de grote kast. Neemt het linker, o nee rechter kastdeurtje. Op de bovenste plank vind je een doosje. Deze moet je” En de man begint met zijn handen te gebaren wat er moet gebeuren. “ van boven naar beneden trekken. Dan achter twee knoppen tegelijk indrukken. En de linker knop half omdraaien. Pak daarna het geld eruit. Begrepen. Ok!” Ik kan niet anders dan het verhaal volgen, als er iemand naast me praat en zeker als hij zo onopvallend mogelijk toch druk gebaren maakt. Volgens mij had de andere lijn het begrepen, want de man naast me werd weer stil. Alleen het geluid van e ronkende motor bleef over.
11.IV.08
Abonneren op:
Posts (Atom)
