maandag 21 juli 2008

Langs de Neva


Het is zomer. Het zonnetje schijnt. Tussen de regenbuien door. Al ruim een uur droog. Buiten is het stukken aangenamer dan binnen. Daar. Buiten is waar het allemaal gebeurt. Vang de zonnenstralen, verwen je huid. Alles licht, kleurrijk en warm.
Langs het water. Langs de Neva. Op de kade. Graniet en asfalt al lang droog.
Voeten bloot. Bungelend in het niets. De advertentiepagina onder mijn kont. De wind speelt met de rest van de krant in mijn handen.
Vissers aan de kade. Big fish. Groter dan ik had verwacht. Hup in een plasic tas. Smullen. Vanavond vrucht uit de Neva. De blauw- grijze Neva. Troebel. Wolken weerspiegelen.
Moeders met buggies. Staan. Lopen. Nog anderhalf uur. Streng regime. Kind moet per dag minimaal twee uur buiten zijn.
Verliefde koppels. Tedere omhelzing. Zon verwarmt. Vriendinnen flanneren. Mannen drinken bier.
Haven. Cargo. Hout uit Sibirie. Toeristen uit Japan. Onderzeeer. Jacht.
Meer wind. Golf. Over de kade. Voeten nat. Broek doorweekt. Advertentiepagina vergaan.

SaturdayMorningSkating

Aan lopen raak je gewend in Sint Petersburg. Iets is op 30 minuten loopafstand, geen probleem. Uiteraard mis ik mijn fiets. Dat zo veel sneller is, zo veel makkelijker. Maar ook zoveel gevaarlijker. Heb zelfs grappen gehoord waarin fietsers als groestiki worden bestempeld. Ofwel krakkers. Het verkeer is al gevaarlijk genoeg voor auto’s. Elke dag botsingen, gewonden. Dus fietsen is hier je leven risceren. Hetzelfde geldt in zekere mate voor skaters. Dus hou ik het maar bij lopen. En dus ben ik op zaterdagochtend lopend op weg naar de grote supermarkt Lenta. Daar hebben ze echt alles. Nog groter en meer keus dan in een InterMarche.
Skaten wordt echter wel steeds populairder. Je komt ze steeds vaker tegen op de kade, in een park of op grote pleinen. Experts en macho’s, die waanzinnige dingen uitvoeren. En beginners.
En wat schets mijn verbazing deze ochtend – er bestaat een heuse WednesdayNightSkating in Sint Petersburg. Alleen dan zaterdagochtend op Vasili eiland. Ik had er niets over gelezen, maar vind het geweldig.
Een stoet, die gedurende ten minuten voorbij trok. Ik pak mijn blocknote en begin te noteren wat ik waarneem. De auto’s naast me beginnen te toeteren. Ten teken van bemoediging? Nee, eerder uit irritatie, denk ik. Ook hier komen er macho’s en beginners voorbij. Bijna alle met beschermers, velen ook met helm. Onder de helm steekt een blauwe cap, gekregen van de sponsor. Alleen onder de helm is het logo niet te ontcijferen. Er is muziek. Er zijn luchtbellen. En de Russische vlag. Aldus de aankleding. Onder de deelnemers zitten moeders die al skatend de kinderwagen voortduwen. Meisjes, werkelijk waar in mini rok. En hoe cliche, er zijn erbij die geen flesje water of extran energie bij zich hebben, maar flesjes bier.
Het enige wat ik mis zijn de toeschouwers. De toeschouwers van de Wednesdaynightskating maken het namelijk extra gezellig. Alsof je een echte sporter bent, een prestatie levert. Vooral de bejaarden, die speciaal hun bejaardenhuizen uitgerold worden. Ze zitten zwaaiend langs de kant. Ze steken hun hand uit en wachten op een bezwete handklap. Hier geen omatjes met permanetjes in een rollator. Jammer.

woensdag 16 juli 2008

Risk

Ik hou van spelletjes spelen. Kan er geen genoeg van krijgen. Ben er verzot op. Vooral als het om Risk gaat.

Alleen in je eentje is er geen lol aan. En met z’n tweeen ben je er ook nog niet. Dus als de mogelijkheid zich voordoet om een spelletje te spelen, dan heb ik daar veel voor over. Beginnend met het vinden van tegenstanders. Nederlanders zijn bij voorbaat de klos. Russen zijn het proberen waard.

Kaarten en dobbelen gebeurt nog wel eens, maar voornamelijk in het casino. Een ouderwets bordspel wordt hier meer geassocieerd met de Sovjettijd. Alsof men daar geen tijd meer voor heeft. Nonsense. Tijd dat men kennismaakt met dit totaal onbekende spel, die we dan ook spelen op een italiaans speelbord, die we ergens achter in de kast bij de tante van Bacho hebben gevonden. Een extra handicap in het spel kan geen kwaad.

Binnen een jaar tijd heb ik denk ik wel vijftien Russen ingewijd in de veroverwereld en kunsten van Risk. De een was er meer enthousiast over dan de ander. Zeker aan het portie fanatisme, dat ik er tegenaan gooi, moeten sommigen wennen. Niet allen hebben er het geduld voor, maar er zitten potentiele talenten tussen.

Een van die talenten is het echtpaar Petrunin. Zij hebben het spel zelfs een keer voor een paar weekjes geleend om het te doorgronden. En nu zijn ze klaar voor de strijd.

Aangezien de doos nogal groot is, past hij niet in een tas. Daarom heb ik er een touw omheen gebonden. Met in het midden een strik. Aldoende net een pakketje. Zo pakken ze hier ook taarten in. En dus werd het spel aangezien voor taart, maar dan wel een hele platte. Deze optie viel echter in duigen, toen ik het spel op zijn kant keerde om door een poortje van de metro te lopen. (Erg lijkend op een mr. Bean actie, wanneer hij het schilderij als een wagentje vervoert en hem dan op zijn kant tilt om in een smalle gang langs iemand te komen) Verwoedde pogingen werden er gedaan om te ontcijferen wat het was. Ik zag ze gewoon denken: ‘ Wat zou dat toch zijn? En het rammelt ook nog’ Ik denk dat ik de hersenen aan het kraken heb gezet, maar dat velen het al snel opgaven zonder antwoord op de vraag.

Dus ik, onder het loerend oog van de Petersburgers, met het spel onder mijn armen heel Sint Petersburg door. Vijftien minuten lopen, zeven metro haltes met overstap en nog tien minuten in de marsjroetka. Niets is te veel voor een spannend potje risk, ofwel RisiKo!

maandag 7 juli 2008

SpamBusters

Zoekt u wat? U wilt wat verkopen of onder de aandacht brengen? Marktplaats.nl is the place to be. Helaas, hier nog geen spoor te bekennen van een rynok.ru/ torgmesto.ru. De Russen houden het voorlopig op een werelds alternatief voor marktplaats. Eentje die meer toegankelijk voor hen is, aangezien nog lang niet iedereen internet heeft. Benodigdheden: papier, inkt en stijfsel. Het doet me denken aan de mededelingen op de informatieborden van de universiteit. Vaak zijn ze felgekleurd. Geel geniet de voorkeur bij uitstek. Aan de onderkant zijn inkepingen gemaakt, zodat het telefoonnummer makkelijk af te scheuren is. Ze berichten over banen, huizenreparatie’s, examenhulp etc. Het verschil is dat het hier voornamelijk om de rubriek aangeboden gaat. Soms hangt er een briefje tussen van een woonruimte zoekende, uiterst zelden. Dit zou, voor verzamelaars, een felbegeerd verzameltitel zijn.Waar mogelijk worden de berichten opgehangen. Op de legale informatieborden, vaak over affiche’s heen en willekeurig op plekken in de stad onder handbereik. Op straatlantaarns, afvoerbuizen, elektriciteitshuisjes, bomen. Ik heb ze zelfs wel eens op het plafond van de metro zien hangen. Het is zowaar een plaag, straatspam. En sommige mensen ervaren dit ook als dusdanig. Zij gaan over tot het bestrijden, ware ‘SpamBusters’. Zodra zij de plek der verloedering gewaar worden houden ze hun pas in, stropen de mouwen op en trekken woest de papiertjes los om ze vervolgens verfrommeld in de prullenbak te deponeren. Hulde aan deze ‘ SpamBusters’ die opkomen voor een ongeschonden straatbeeld, voor de glorie van Sint Petersburg.

Brr... koud water

Het is altijd weer even schrikken als je dat papiertje op de portiek van alle huizen in de regio ziet hangen. Dat jaarlijks terugkerende bericht van ongeluk, van drie weken prutsen. ‘ Geachte bewoners per 8 juli zullen er herstelwerkzaamheden worden verricht aan de warmwaterleidingen.’ O nee, nu al. Bewoners met een boiler prijzen zich gelukkig. Voor de ongelukkige zit er niets anders op dan een koude douche of wassen met behulp van pannetjes opgewarmd water in een grote teil. Drie weken lang. Om het ongemak wat te compenseren vertrekken er veel naar de Datsja (buitenhuisje) of gaan gezellig met een groep naar de Banja. En vrienden met een boiler of in een andere regio worden gedurende deze drie weken intensief bezocht.Hoe is het mogelijk dat er in een 5 miljoenen stad elk jaar op zo’n manier herstelwerkzaamheden worden verricht. Ik denk dan altijd- typisch Russisch. Maar ik hoor het graag als er ergens op de wereld problemen tevens op een dergelijke manier worden opgelost.

Koop mijn waar

In de Petersburgse metro is het altijd druk. Op elk willekeurig moment van de dag, elke dag van het jaar. Uiteraard is het rond de spits nog even net iets drukker, waardoor je al snel het idee krijgt dat je levend bent ingeblikt. Geen plek voor mensen met claustrofobie. En ook geen plek voor mensen met een sterk reukvermogen, je staat namelijk zo in de knoflook asem of onder een bezwete oksel. Toch schijnt de metro voor sommige verkopers een interessant handelsterrein te zijn. Een ding is hun voordeel, veel potentiële klanten en tussen de haltes door kunnen deze geen kant op. Het komt aan op de verkopers overtuigingskracht.Want heeft u ook niet eens het idee gehad in de metro:
- had ik nu maar een pen bij de hand;
- of zelfs een balpen met vier kleurtjes;
- een vergrootglas zou handig zijn om de Russische minilettertjes te lezen;
- een zakdoek om het zweet van mijn voorhoofd te vegen;- een pleister voor mijn blaren;
- een plattegrond van Sint Petersburg.

Aldus trekken de verkopers zich niets van de omstandigheden aan en storten zich in het gewoel. Je hoort ze maar net boven het krassende geluid van de metro uitkomen. Zien doe je ze vaak pas als ze zich voorbij worstelen. Ze willen maar een ding en dat is hun waar verkopen. Meestal waar met een waarde tussen de 10 tot 50 roebel. Ze vertellen over hun waar, leggen de functie uit en geven een gebruiksaanwijzing. Vaak kan er nog gekozen worden uit verschillende varianten.

Ik heb echter zelden meegemaakt dat een verkoper van zijn waar werd verlost. De meeste passagiers kijken wezenloos voor zich uit, tellen de metrohaltes, lezen een boek/ tijdschrift, luisteren naar hun mp3 of proberen de geuren van hun buurman zo min mogelijk gewaar te worden. Zo’n verkoper loopt dan in een ruk de hele wagon door. Het volgende moment zie je hem in de andere wagon, met dezelfde geestdrift zijn waar aan de man brengen.

woensdag 2 juli 2008

Alles is anders

Het Mariinskij Theater is wereldberoemd om haar ballet en opera voorstelling en dusdanig een top tien toeristen attractie. Als de mogelijkheid zich voortdoet, moet dit prachtige gebouw op het theaterplein zeker bezocht worden, ware de pluim op het bezoek aan de culterele stad Sint Petersburg.

En dus kon ik bezoekers uit de lage landen deze mogelijkheid natuurlijk niet ontnemen. ’Vrienden, dinsdag gaan we naar het Mariinskij! Dinsdag gaan we naar de balletvoorstelling Don Quichot!’ Zo gezegd, zo gedaan...

Een theater met dergelijke populariteit brengt bijbehorende prijzen met zich mee. Slechts bij drie kassa’s in de stad kunnen tickets gekocht worden, voor de rest is men afhankelijk van de hotels of contacten. Hoewel de tickets beginnen vanaf 100 roebel (2,5 euro), betaald de gemiddelde toerist gemakkelijk 3000 roebel voor een plekje in de parterre.

Maar zoals al geschreven, contacten is het sleutelwoord. In Rusland blijven deuren gesloten, totdat er connecties gelegd kunnen worden. Totdat men via via op de juiste personen uitkomt. En zo bel ik zondagmiddag ons ’oompje’ op. ’Oompje, heeft u misschien nog drie kaartjes voor de voorstelling van dinsdag?’ ’Dat weet ik nog niet, bel maandag nog maar een keer’ Ook dat is gebruikelijk, om de telefoontjes/ afspraken steeds telefonisch uit te stellen. Voor de zekerheid proberen we het ook via een ander lijntje. Zo komen we via de beste vriend van mijn vriend uit op het neefje van Gergiev. Dit brengt ons helaas niet verder, omdat zijn mobiel uit staat.

Maandag- oompje vraagt dinsdag terug te bellen of raadt ons aan op de bonnefooi te gaan.

Dinsdag- oompje geeft zijn goedkeuring en prijst gelijk nog een aantal andere voorstellingen aan.

Dinsdagavond verzamelen we een uur voor de voorstelling voor het Mariinskij. ’Blijven jullie maar even wachten, dan ga ik de kaartjes ophalen. Want anders kan hij bij het zien van buitenlanders de prijs verhogen.’ Oompje heeft er een handeltje van gemaakt en haalt een hele bos kaartjes uit zijn binnenzak. Ik krijg er een met drie plekken derde rij parterre, voor nog geen 7 euro p.p. Breedglimlachend stap ik naar buiten- voila eerste rij bij de balletvoorstelling.

Voor het begin werpen we nog even een blik op de aankondiging. Er dansen een aantal laureaten, er zijn drie actes en zes scene’s. De muziek is van Ludwig Minkus, een onbekende voor ons. In totaal 2 uur en 40 minuten vermaak. We hebben er zin in en kunnen niet wachten voordat we Don Quichot bewapend met lans, vanaf zijn paard zien vechten met een molen.

Het gewoven doek, op zichzelf al een bezienswaardigheid, gaat open en we belanden midden in het carnavalsgedruis van een Spaanse stad. Zoals later zal blijken Sevilla. Vreemd, denk ik, ik dacht dat het verhaal zich in dorpjes afspeelde. Dan opeens gaat er op het toneel nog een scherm open en lopen er drie mannen het toneel op, zingend! Zingend! Ik kijk verontschuldigend naar rechts en fluister, kennelijk is het Don Quichot de opera. Ze knikken instemmend.

De eerste pauze zit erop en we wachten vol ongeduld voordat het doek weer opengaat. Ondertussen probeer ik over de schouder van rij twee mee te lezen in het programmaboekje. En wat staat daar als titel; verloving in het klooster. Het zou toch niet…., In het andere gangpad zitten buitenlanders en zij hebben een engelstalig programma boekje. Turend probeer ik daar Don Quichot te ontcijferen, maar nee, ook daar –verloving in een klooster.

Aldus zaten we niet naar Don Quichot te kijken en was het ook geen ballet. Weliswaar was het een prachtige voorstelling, op hier en daar een false noot voor de muziekkenner na (maar dat is mij totaal niet opgevallen). Geweldige kostuums, mooie decors en zeker de scene in het klooster was overweldigend. En, ter troost, Don Quichot werd toch nog even aangekondigd als huwelijksgast. Na 3 uur en 50 min viel het doek, optimaal Mariinskij!

02.VII.08

Bruidjes in de rij

Love is in the air. Op een gegeven moment kom je in een periode waar bruiloften steeds gewoner worden en niet meer een sprookjesgebeurtenis is van onbekenden. Of de romantiek uit de je o zo vertrouwde SATC film, waar zelfs Sarah en Big in het echt worden verboden.
Zussen van vriendinnen gaan trouwen, vrienden geven elkaar het ja-woord, kennissen stappen in het huwelijksbootje. De klokken worden geluid en iedereen is op de hoogte. Onlangs las ik nog in de metro dat het in Nederland weer steeds poplairder wordt om te trouwen tussen je 20ste en 30ste. Men wordt weer man en vrouw.
In Rusland was dit eigenlijk altijd al het geval. Trouwen hoort bij het leven en het liefst zo vroeg mogelijk. Hier ben je een oude vrijster als je op je 28ste nog niet getrouwd bent. Genoeg introductie.

Eigenlijk wil ik het gewoon hebben over een van mijn lievelingsplekjes in Sint Petersburg- het pijltje van Vasilieiland: granieten kade, kunstig gekapte boompjes, de Neva, uitzicht op alle monumenten en een komen en gaan van bruidsparen. Altijd als ik er langs loop, blijf ik even kijken. Leun ik over de relling en pik ik een glimp van de ‘sprookjes’ op. Na drie bruidjes ben ik meestal wel verzadigd en loop ik vol liefde weer verder.

Hoewel ik me wel afvraag wat mij precies prkkelt om er zoveel liefde in te zien, om het als en sprookje te weerspiegelen. De romantiek is in feite ver te zoeken. Elk stelletje ondergaat dezelfe volgorde van handelingen. Zodra ze aan de beurt zijn. Want, werkelijk waar, er staat soms een heuse rij bruidsparen plus gevolg om plaats te nemen op het felbegeerde puntje.

Aldus een verslag van zomaar een middag rond klokslag vier.
Voor het pijltje staan twee witte limousines en een zwarte geparkeerd. Over het grasveld loopt een groepje rond, gevolgd door cameraman en fotograaf. Op de aanloop naar het pijltje staat nummer 2 en op het pijltje zelf bevindt nummer 3 zich midden in een fotoshoot. Langs de kade staat al twee dozijn lege champagne flessen. Terwijl nummer drie twee witte duiven in hun handen krijgt gedrukt, wordt er voor nummer 2 een kanonsschot van confetti afgevuurd.
Bruidspaar 3 wringt zich in de meest onnatuurlijke vormen om de liefde te symboliseren met de duifjes. De duifjes voelen zich erg op hun gemak, zelfs zo dat een zich niet gegeneert voelde de bruid een cadeautje te geven. Een mini poepje op haar behandschoende hand. Dit wordt alleen maar verwelkomd, aangezien vogelpoep op kleding geluk in geldzaken betekent. Hun familie en vrienden staan er in een halve kring omheen; genietend van de zon, de alcohol en de vrijgezellen (die hun uiterste best doen om op te vallen). Af en toe moeidigen ze het bruidspaar aan en roepen ‘ Gorka, Gorka’ , of wel Bitter, Bitter, ten teken dat ze het bruidspaar graag zien zoenen. Af en toe wordt er eens flink gelachen (wat bij Russen in een publieke omgeving zelden te zien is) Om de sfeer nog beter te maken, is er ook altijd een straatmuzikant op accordeon of tuba te vinden. Na de foto-posseer- sessie met vrienden en familie, is het tijd een nieuwe toost. Voor meer champagne. Maar voor het geluk wordt hier slechts een slok van dronken, om vervolgens het glas stuk te gooien tegen de granieten kade. En uiteraad is het daarna weer ‘Bitter!’. De tijd zit er op voor bruidspaar 3 en zij zijn nog niet in hun limousine of paartje 2 heeft al weer de eerste aanwijzingen van de fotograaf binnen. Voor nr 3 is het nu op naar het ‘ paleis der huwelijken’ , waar ze wederom op hun beurt mogen wachten om vervolgens binnen tien minuten hun huwelijk te zien voltrekken.

Ach ja, toch blijf en wil ik tussen al die geposseerde uitdrukkingen en kussen, het vastgelegde schema, als het werk van Сupido zien. En verder is het voor mij een mooie parade van bruidsjurken,cocktailjurkjes, kapsels en stilleto’s. Mijn eigen Petersburgse SATC.