De tonen uit Igor's tuba zorgen voor het toefje slagroom op de romantiek. Elke dag, weer of geen weer, werkdag of weekend, er wordt getrouwd en dus is er vraag naar zijn klanken. Sommige klanten handelen de 'verplichte' fotosessie's bij bezienswaardigheden in Sint Petersburg snel af, terug de limousine ingejaagd door de kou. Andere klanten nemen champagne mee naar buiten en poseren uitgebreid.
De winterse kou maakt het blazen moeilijk, maar met voldoende spiritus krijgt Igor de tuba alsnog aan de praat om de jonggehuwden luttele tellen te begeleiden. Niet al te lang, want het volgende bruidspaar staat al in de rij te trappelen om op de muziek een geposeerd dansje te verrichten.
zondag 12 juni 2011
Salsaburg
Adembenemend, ik wil hier nu al nooit meer weg!' We zijn amper een dagdeel in Sint Petersburg en nu al om. Onze maag is nog druk in de weer met het verwerken van het ontvangstdiner. De poncho chocoladetaart, de koude bortsj van rode bieten, de krabsalade, het draadjesvlees met pruimen: het een nog overweldigender dan het ander. Dit allemaal vermengt met champagne en wodka.
We worden bevangen door de charme van deze historie rijke miljoenenstad. Voor ons ligt de Peter en Paul vesting. Links het eiland Petrograd. Rechts de hermitage. Het puntje is gevuld met mensen. Met feestende, goedgehumeurde mensen. De zon blijft uren aan de horizon staan, de avond loopt over in de nacht, maar onder de rostelli kolom dansen tientallen paartjes de Salsa. Dans is een verbindende expressie. We mengen ons in het gewoel en gaan op in de magische betovering van mijn geboortestad.
We worden bevangen door de charme van deze historie rijke miljoenenstad. Voor ons ligt de Peter en Paul vesting. Links het eiland Petrograd. Rechts de hermitage. Het puntje is gevuld met mensen. Met feestende, goedgehumeurde mensen. De zon blijft uren aan de horizon staan, de avond loopt over in de nacht, maar onder de rostelli kolom dansen tientallen paartjes de Salsa. Dans is een verbindende expressie. We mengen ons in het gewoel en gaan op in de magische betovering van mijn geboortestad.
donderdag 5 mei 2011
De toekomstige bouwsteen
-Ode aan mijn eigen Gryb-
Zo'n veertig kilometer buiten Sint Petersburg en zo'n vijftien jaar geleden, maakte ik voor het eerst kennis met Gryb. In de schaduw van een berkenboom midden in de tuin van de dacha dronk ik een glas limonade. Mijn bet-tante vroeg me of ik het lekker vond, waarop ik ja knikte. ' Kom dan maar even mee naar binnen, ik moet je wat laten zien.' Met spanning liep ik het houten huis achter de kleine oude vrouw in. Op de koelkast stond een weckpot met daarin een okerbruine vloeistof. Aan de bovenkant zweefde iets; het leek op een kwal. ' Dat goedje in de pot, dat is je limonade. En dit hierboven, dit is de Gryb.' Gryb, ookwel paddestoel in het Russisch, omdat het geen kwal maar schimmel is. Ik vond het prachtig en werd getuige van een rituele slachting. De Gryb werd voor mijn neus gehalveerd. De ene helft ging terug in de weckpot, de andere kreeg ik mee. In een augurkenpot gevuld met een beetje van die limonade en aangelengd met thee en suiker.
Zo gebeurde het dat er bij ons in huis steeds altijd een potje met 'limonade' staat. Het huis van Gryb en onze eigen sportdrankfabrikant. Standaard prik na het rennen was een mok gryb. Een tijd lang geloofde mijn vader en ik er dan ook in dat we stiekem in het bezit waren van een levenselixer. Op een gegeven moment kwamen er zelfs drankjes als Carpe Diem op de markt, die in smaak erg veel gelijkenis vertoonde en helende eigenschappen zouden hebben. Helaas, bleek onze prognose niet waar. Gryb is bijzonder, maar niet zo. Tot ik vandaag op TED een filmpje zag over grow your own clothes.
Ongelooflijk dat iemand op het idee is gekomen om Gryb op zo'n schaal toe te passen. Het is een ware grondstof, een bouwsteen voor de toekomst. Kijk zelf naar wat er mogelijk is met Gryb. Het einde van Gryb is nog niet inzicht en een plek in mijn keuken voor altijd gegarandeerd.
dinsdag 28 december 2010
Oude blogs in een nieuw jasje
Vanaf heden zijn ook de blogs die ik in 2006 heb geschreven op deze blog beschikbaar.
Toentertijd hield ik een blog bij op hyves over mijn studie en stage ervaring in Sint Petersburg.
Vooral wil ik de aandacht vestigen op de aangrijpende blog Hoe kom ik de gevangenis in (en weer uit..) naar aanleiding van een werkbezoek aan de Kresty gevangenis.
Verder heb ik laatst de boeken van Tom Rob Smith (Kind 44 en Kolyma) en Arthur Japin (Vaslav) gelezen, deze kan ik zeker aanraden.
Wat betreft Sint Petersburg verhalen: in juni 2011 zal ik er weer heen gaan, dus dan krijgt deze blog weer verse toevoer. Voor nu veel plezier met de archieven of via de blog Lija Innoveert.
Toentertijd hield ik een blog bij op hyves over mijn studie en stage ervaring in Sint Petersburg.
Vooral wil ik de aandacht vestigen op de aangrijpende blog Hoe kom ik de gevangenis in (en weer uit..) naar aanleiding van een werkbezoek aan de Kresty gevangenis.
Verder heb ik laatst de boeken van Tom Rob Smith (Kind 44 en Kolyma) en Arthur Japin (Vaslav) gelezen, deze kan ik zeker aanraden.
Wat betreft Sint Petersburg verhalen: in juni 2011 zal ik er weer heen gaan, dus dan krijgt deze blog weer verse toevoer. Voor nu veel plezier met de archieven of via de blog Lija Innoveert.
maandag 19 april 2010
Op verzoek
Om de zoveel tijd krijg ik het verzoek binnen of ik niet wat extra informatie kan geven over Sint Petersburg. Vaak zijn het studenten, die op uitwisseling gaan of toeristen, die graag net even een paar stappen buiten de bewandelde paden willen treden. Vragen als; Welke plek zou je aanraden om te verblijven? Zijn er bezienswaardigheden in de stad die je echt kunt aanbevelen? Dingen om te bekijken, om te doen? Voor hen allen, deze blog, met mijn do's, don'ts en alerts.
Elke keer als me wat te binnenschiet, zal ik hem aanvullen, maar schroom ook vooral niet om zelf suggesties aan te dragen door een reactie te plaatsen.
Do! Bekijk
- ookal zijn de buitenpaleizen Poesjkin en Peterhof het bekendst, ook Oranjebaum en Gatchina zijn het bezoeken waard (en stukken minder toeristisch)
- vaar door de kanalen
- loop de gehele Nevski Prospekt af (4,5km).
Begin bij het Hermitageplein en loop door tot het klooster Alexander Nevski.
Je komt o.a. langs de rivieren en kanalen die elk een eigen hekwerk hebben(moika, griboedova, fontanka), Dom Knigi (boekenwinkel), Gostinyi Dvor (winkelgallerij), het Katharina plantsoen, treinsation moskou en vele paleizen.
- bezoek de eilanden Vasili en Petrograd
- bij bezoek aan de Hermitage, bedenk eerst wat je mooi lijkt om te zien. Het is zo waanzinnig groot, dat je er anders echt verdwaalt of datgene wat je mooi vindt over het hoofd ziet. Zelf vind ik het altijd leuk om de Hollandse meesters te zien, het impressionisme op de derde etage, de tsarenkamers en de witte-, gouden- en malachietzaal. Daar ben je dan al zeker 3 uur zoet mee.
- voor jazz liefhebbers: kijk eens bij de JFC Jazz Club. Een prachtig kleine club, waar dagelijks optredens zijn die starten om 19.45 (toegang vanaf 200 roebel)
Do! Eten
- probeer een pirok (pastei) bij Stolle; aanrader de smaak tvorog
- probeer in een van de Georgische restaurants een chatsjapuri (kaasbrood)
- eet een pannenkoek bij 'theelepel' (chanaja losjka)
- koop bij een van de ijskraampjes een stakan (Russisch bekerijsje in verschillende smaken)
Do! Praktisch
- haal in een van de hotels een In Your Pocket, om te weten wat er die maand in de stad afspeelt.
- bij langer verblijf en heimwee naar NL, neem contact op met de Nederlandse Vereniging Sint Petersburg
Don't!
- hard praten of fluiten in het openbaar vervoer
- een wodka wedstrijd met een Rus (of je moet goed tegen je verlies kunnen)
Alert!
-de metro rijdt niet de gehele nacht
-de bruggen gaan van 10 april tot 10 november 's nachts open (een prachtig gezicht, maar vervelend als je op het andere eiland verblijft).
- pas op voor zakkenrollers in de metro
Elke keer als me wat te binnenschiet, zal ik hem aanvullen, maar schroom ook vooral niet om zelf suggesties aan te dragen door een reactie te plaatsen.
Do! Bekijk
- ookal zijn de buitenpaleizen Poesjkin en Peterhof het bekendst, ook Oranjebaum en Gatchina zijn het bezoeken waard (en stukken minder toeristisch)
- vaar door de kanalen
- loop de gehele Nevski Prospekt af (4,5km).
Begin bij het Hermitageplein en loop door tot het klooster Alexander Nevski.
Je komt o.a. langs de rivieren en kanalen die elk een eigen hekwerk hebben(moika, griboedova, fontanka), Dom Knigi (boekenwinkel), Gostinyi Dvor (winkelgallerij), het Katharina plantsoen, treinsation moskou en vele paleizen.
- bezoek de eilanden Vasili en Petrograd
- bij bezoek aan de Hermitage, bedenk eerst wat je mooi lijkt om te zien. Het is zo waanzinnig groot, dat je er anders echt verdwaalt of datgene wat je mooi vindt over het hoofd ziet. Zelf vind ik het altijd leuk om de Hollandse meesters te zien, het impressionisme op de derde etage, de tsarenkamers en de witte-, gouden- en malachietzaal. Daar ben je dan al zeker 3 uur zoet mee.
- voor jazz liefhebbers: kijk eens bij de JFC Jazz Club. Een prachtig kleine club, waar dagelijks optredens zijn die starten om 19.45 (toegang vanaf 200 roebel)
Do! Eten
- probeer een pirok (pastei) bij Stolle; aanrader de smaak tvorog
- probeer in een van de Georgische restaurants een chatsjapuri (kaasbrood)
- eet een pannenkoek bij 'theelepel' (chanaja losjka)
- koop bij een van de ijskraampjes een stakan (Russisch bekerijsje in verschillende smaken)
Do! Praktisch
- haal in een van de hotels een In Your Pocket, om te weten wat er die maand in de stad afspeelt.
- bij langer verblijf en heimwee naar NL, neem contact op met de Nederlandse Vereniging Sint Petersburg
Don't!
- hard praten of fluiten in het openbaar vervoer
- een wodka wedstrijd met een Rus (of je moet goed tegen je verlies kunnen)
Alert!
-de metro rijdt niet de gehele nacht
-de bruggen gaan van 10 april tot 10 november 's nachts open (een prachtig gezicht, maar vervelend als je op het andere eiland verblijft).
- pas op voor zakkenrollers in de metro
zondag 31 januari 2010
Wen! Rit! Een winters sprookje
-Dit verhaal is geïnspireerd door het huidige weer in Nederland, weer dat ik normaal alleen in Rusland gewend ben en als opdracht voor een cursus column schrijven dat ik gevolgd heb.-
Het is eindelijk eens echt winter en Nederland staat op zijn kop; tekort aan strooizout, aangepaste dienstregelingen, ingesneeuwde auto’s door sneeuwduinen. Kortom; gruwelijke last van die prachtige winterse taferelen. Ik kom steeds meer humeurige mensen hunkerend naar warmte tegen.
Maar warmte is er volop in de winter. Je moet er gewoon de ogen voor openen. Laten we er niet zo moeilijk over doen en juist in de winter onze verscholen emoties de ruimte geven- ze laten opwellen en verzilveren.
Elke ochtend bepak ik me en stap op mijn fiets voor een rit van 25 minuten door Russische landschappen. Ik hou mijn stuur stevig vast en hoop dat het wiel mijn aanwijzingen volgt. Een listig spel. Alléén ik fiets over de weg. Soms toetert er een automobilist- ter bemoediging, met medelijden of uit zelfgenot vanuit zijn warme wagen. Mij hindert het niet, want ik voel me vrij en ongeremd. Het wit om mij heen fonkelt verblindend, het is zo maagdelijk puur. Een langzaam opkomend gevoel van desoriëntatie bekruipt me en doet me neuriënd doortrappen. Slechts de schrale wind om mijn wangen zorgt ervoor dat ik niet verdwaal in het niets. De wind weerhoudt mij ervan om door de sneeuw te gaan rollen van plezier. Elke vlaag gaat door merg en been en zo gebeurt dat het zintuig voelen steeds meer het genot van het aanblik, het zintuig zien, verdringt.
De deur draait 180 graden en ik sta binnen. Het zweet breekt me uit en mijn vingers beginnen te tintelen. De muffe binnenlucht vult mijn longen met warmte en de frisse kwikheid vloeit geleidelijk weg. De lift geeft mij nog een laatste glimp op het winterse panorama voordat ik er in het donker weer doorheen mag op weg naar huis en haard. Echter, de altijd zo strak ingerichte kantoortuinen staan vol plastic zakken en linnen tasjes. De stiletto’s hebben plaatsgemaakt voor bergschoenen en een pantalon voor een spijkerbroek. Er is hier duidelijk wat gaande maar ik kan het niet thuisbrengen. De klokslag van twaalf uur gaat verloren in schuivende stoelen en geroezemoes.
Daarboven een heldere baritonstem :“Zullen we de lunch overslaan en genieten, gewoon simpelweg genieten nu het nog kan. “
Een sopraan: “Vertrouw jij het dan? “
Een andere bariton: “Stel je niet zo aan”
Eerste bariton: “Ik zou zeggen, laten we het in elk geval proberen.”
De sopraan: “Vooruit dan maar”
En weg is het gezelschap. Als ik niet snel meega, blijf ik alleen achter in een wederom ordelijke kantoortuin. Zonder zo’n mysterieuze plastic zak mee te zeulen, waar ogenschijnlijk iets scherps en gewichtigs in zit, glip ik net op tijd de lift in. Het witte landschap lonkt, mijn maag knort en ik heb geen idee waar we naartoe gaan. De kantine blijft links liggen, de draaideur zet me weer buiten. Ik volg langs een besneeuwd rietlandschap totdat het wit plaatsmaakt voor zwart ijs. Vliegensvlug worden schaatsen ondergebonden en schieten mijn collega’s alle kanten uit. Ik blijf glunderend aan de kant achter. Morgen neem ik ook mijn noren mee en voor nu laat ik stiekem een sneeuwengeltje achter.
Het is eindelijk eens echt winter en Nederland staat op zijn kop; tekort aan strooizout, aangepaste dienstregelingen, ingesneeuwde auto’s door sneeuwduinen. Kortom; gruwelijke last van die prachtige winterse taferelen. Ik kom steeds meer humeurige mensen hunkerend naar warmte tegen.
Maar warmte is er volop in de winter. Je moet er gewoon de ogen voor openen. Laten we er niet zo moeilijk over doen en juist in de winter onze verscholen emoties de ruimte geven- ze laten opwellen en verzilveren.
Elke ochtend bepak ik me en stap op mijn fiets voor een rit van 25 minuten door Russische landschappen. Ik hou mijn stuur stevig vast en hoop dat het wiel mijn aanwijzingen volgt. Een listig spel. Alléén ik fiets over de weg. Soms toetert er een automobilist- ter bemoediging, met medelijden of uit zelfgenot vanuit zijn warme wagen. Mij hindert het niet, want ik voel me vrij en ongeremd. Het wit om mij heen fonkelt verblindend, het is zo maagdelijk puur. Een langzaam opkomend gevoel van desoriëntatie bekruipt me en doet me neuriënd doortrappen. Slechts de schrale wind om mijn wangen zorgt ervoor dat ik niet verdwaal in het niets. De wind weerhoudt mij ervan om door de sneeuw te gaan rollen van plezier. Elke vlaag gaat door merg en been en zo gebeurt dat het zintuig voelen steeds meer het genot van het aanblik, het zintuig zien, verdringt.
De deur draait 180 graden en ik sta binnen. Het zweet breekt me uit en mijn vingers beginnen te tintelen. De muffe binnenlucht vult mijn longen met warmte en de frisse kwikheid vloeit geleidelijk weg. De lift geeft mij nog een laatste glimp op het winterse panorama voordat ik er in het donker weer doorheen mag op weg naar huis en haard. Echter, de altijd zo strak ingerichte kantoortuinen staan vol plastic zakken en linnen tasjes. De stiletto’s hebben plaatsgemaakt voor bergschoenen en een pantalon voor een spijkerbroek. Er is hier duidelijk wat gaande maar ik kan het niet thuisbrengen. De klokslag van twaalf uur gaat verloren in schuivende stoelen en geroezemoes.
Daarboven een heldere baritonstem :“Zullen we de lunch overslaan en genieten, gewoon simpelweg genieten nu het nog kan. “
Een sopraan: “Vertrouw jij het dan? “
Een andere bariton: “Stel je niet zo aan”
Eerste bariton: “Ik zou zeggen, laten we het in elk geval proberen.”
De sopraan: “Vooruit dan maar”
En weg is het gezelschap. Als ik niet snel meega, blijf ik alleen achter in een wederom ordelijke kantoortuin. Zonder zo’n mysterieuze plastic zak mee te zeulen, waar ogenschijnlijk iets scherps en gewichtigs in zit, glip ik net op tijd de lift in. Het witte landschap lonkt, mijn maag knort en ik heb geen idee waar we naartoe gaan. De kantine blijft links liggen, de draaideur zet me weer buiten. Ik volg langs een besneeuwd rietlandschap totdat het wit plaatsmaakt voor zwart ijs. Vliegensvlug worden schaatsen ondergebonden en schieten mijn collega’s alle kanten uit. Ik blijf glunderend aan de kant achter. Morgen neem ik ook mijn noren mee en voor nu laat ik stiekem een sneeuwengeltje achter.
woensdag 25 november 2009
Ode aan dom 20
Vasili-eiland is zeer schematisch ingedeeld. Er zijn drie grote avenues die worden doorkruist door 27 straten. Aan de 13de staat een groot rood huis; dom 20. Dit is het huis van mijn grootouders. Een kleine rondleiding door dit prieeltje.
Ingang
Niet één deur, maar twee metalen deuren, moeten gepasseerd worden om binnen te treden. Mits de drie lastige hardnekkige sloten geopend worden en de domofoon tijdig wordt uitgezet. Dit bewakingssysteem werkt met een cijfercode. Mocht de code binnen een minuut na opening van de eerste deur niet ingevoerd worden, dan staat binnen 5 minuten de politie binnen. Dit feit heeft mij altijd zenuwachtig gemaakt, zelfs zo dat ik eenmaal kennis heb mogen maken met de aardige militia.
Kamer 1
Tussen deze hoge muren begint alles. Deze luttele vierkante meters vormen mijn oorsprong. Het plafond mijn eerste hemel. Het zicht naar buiten mijn buitenwereld. De bank begroet mij al 296 maanden. De immens vertrouwde kast zit vol geschiedenis, verhalen en geheimen. Hier ben ik thuis. Dit plekje blijft eeuwig bijzonder. Ik zal blijven komen en komen.
Kamer 2
Een gammel lampje bungelt aan een kleed aan de muur en zorgt voor een warm geel licht. Er tegenaan, van muur tot muur, staat het één-en-driekwart-persoons bed van mijn grootouders. Het riekt een beetje naar kamperfoelie. Hier gaat het licht vaak voor negenen al uit. Maar eerst maken mijn opa en oma voor het slapen vaak nog een kruiswoordpuzzel. Nu wil het geval dat tussen de woordraadsels ook moppen staan. Mijn oma leest deze gniffelend voor en even later liggen ze beiden te schuddebuiken in bed. Zo’n aandoenlijk gezicht; die twee tandloze kopjes net boven de grote deken. Alleen een nachtmutsje zou het beeld nog mooier maken.
De keuken, De badkamer en De gang - deze situatieschetsen volgen spoedig.
Ingang
Niet één deur, maar twee metalen deuren, moeten gepasseerd worden om binnen te treden. Mits de drie lastige hardnekkige sloten geopend worden en de domofoon tijdig wordt uitgezet. Dit bewakingssysteem werkt met een cijfercode. Mocht de code binnen een minuut na opening van de eerste deur niet ingevoerd worden, dan staat binnen 5 minuten de politie binnen. Dit feit heeft mij altijd zenuwachtig gemaakt, zelfs zo dat ik eenmaal kennis heb mogen maken met de aardige militia.
Kamer 1
Tussen deze hoge muren begint alles. Deze luttele vierkante meters vormen mijn oorsprong. Het plafond mijn eerste hemel. Het zicht naar buiten mijn buitenwereld. De bank begroet mij al 296 maanden. De immens vertrouwde kast zit vol geschiedenis, verhalen en geheimen. Hier ben ik thuis. Dit plekje blijft eeuwig bijzonder. Ik zal blijven komen en komen.
Kamer 2
Een gammel lampje bungelt aan een kleed aan de muur en zorgt voor een warm geel licht. Er tegenaan, van muur tot muur, staat het één-en-driekwart-persoons bed van mijn grootouders. Het riekt een beetje naar kamperfoelie. Hier gaat het licht vaak voor negenen al uit. Maar eerst maken mijn opa en oma voor het slapen vaak nog een kruiswoordpuzzel. Nu wil het geval dat tussen de woordraadsels ook moppen staan. Mijn oma leest deze gniffelend voor en even later liggen ze beiden te schuddebuiken in bed. Zo’n aandoenlijk gezicht; die twee tandloze kopjes net boven de grote deken. Alleen een nachtmutsje zou het beeld nog mooier maken.
De keuken, De badkamer en De gang - deze situatieschetsen volgen spoedig.
Abonneren op:
Posts (Atom)
