St. Petersburg is een stad, gebouwd op meer dan honderd eilanden. Eén eiland is voor mij heel speciaal: Vasili-eiland. Op dit eiland wonen mijn grootouders en op dit eiland heb ik mijn eerste levensjaar doorgebracht. Op dit eiland voel ik me thuis en op dit eiland ben ik volwassen geworden. Men zegt dat als je eenmaal op Vasili-eiland geboren bent, je het nooit meer hoeft te verlaten. Korter gezegd, je kunt er je hele leven slijten. Brodsky zei hierover “Naar Vasili-eiland zal ik terugkeren om te sterven”.
Het Vasili-eiland begint bij de twee vuurtorens van het pijltje. In de zomer kan je hier genieten van het uitzicht op de Petrus- en Paulusvesting, het Winterpaleis en van de honderden bruidsparen die op de kade een champagneglas heffen op hun geluk. De granieten kade van de Neva, de universiteitskade, leidt langs het Mensjikovpaleis en de FilFak en geeft uitzicht op de Bronzen Ruiter, de Admiraliteit en de Isaäks-kathedraal. Na de eerste linie over te hebben gestoken, beland je in de Roemanovski-square en loop je tegen de academie van schone kunsten aan. Hierachter bevindt zich het tuintje van Solovjev. Een tuintje waar moeders met kinderwagens wandelen en waar een antieke sfeer hangt, vanwege de obelisk en de klassieke gevels. Alzo kom je uit op de Grote Prospekt: de aorta van het eiland, doorkruisd door al haar 28 linies. En op linie 13 staat een rood huis. Mijn huis.
Dit stukje is gepubliceerd in het NIP krantje
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten