Vallen voor de Hermitage

Laatste dag student aan de staatsuniversiteit van st. P. Het laatste tentamen en het laatste college. En dan is het alweer voorbij. Nostalgisch loop ik nog een keer langs de kantine, de verschillende vakgroepen en over het plein waar elke pauze luid populaire muziek door de boxen schalt. Met nieuwe boeken in mijn tas, de docenten schenken ons hier hun werk, trek ik de houten deur van de universiteitskade 11 achter me dicht. En met een zomervakantiegevoel loop ik in het zonnetje langs de Neva en verlaat ik over de paleisbrug Vasili-eiland. Het blauwe herenhuisogende universiteitsgebouw uit het oog verliezend. Ik steek het paleisplein over en opeens staat er een jongeman voor me met een wel zeer merkwaardige fiets tussen zijn benen. Er zomaar aan voorbijgaan kon ik niet. Dus met de goede intonatie, bijna juiste fonetiek en grammaticale structuur, want dat hoop ik nu na drie maanden toch eigenlijk wel te kunnen, vraag ik in het Russisch wat voor een fiets het is. “Of ik de vraag nog eens in het engels wil herhalen.” Verbaasd, drong het antwoord niet geheel tot me door. Het was ‘some kind of’ racefiets. In plaats van een stuur heb je trappers. Trappers als handvaten en trappers als pedalen. Mijn wenkbrauwen blijven gekronkeld van onbegrip. Hoe kun je hiermee vooruit komen, voor mijn gevoel klopt het niet. En wat is een betere uitleg dan de praktijk. Hij geeft een demonstratie en vervolgens moet ik het zelf maar eens proberen. Uit nieuwsgierigheid kan ik dat natuurlijk niet afslaan. Ik probeer op te stappen, maar kan mijn evenwichtig nauwelijks bewaren. Na een aantal pogingen en gilletjes, lukt het eindelijk om vooruit te komen. Maar de ‘fiets’ heeft zijn eigen willetje, ik kan er geen richting aan geven en om te remmen moet ik een hand los laten.

Al bedenkend dat ik dan zeker val, rij ik een toerist tegemoet. Weliswaar met een slakkentempo, maar voor de toerist, die zich net wilde laten vereeuwigen met de hermitage op de achtergrond, kwam ik toch tamelijk onverwachts. Onder luid: excuse me! excuse me! geroep bots ik tegen hem op en lig ik toch bijna op de keien waar in 1905 de eerste revolutie plaatsvond. Waar het niet dat de toerist zo galant was en mij overeind hield.
Ik ben erg benieuwd hoe de foto is gelukt.