Je staat ’s morgens voor het dressoir en denkt: “ wat zie ik er goed uit vandaag.” Geen bad hair day, ogen fonkelen. Leve de goed liggende make-up. Leve de kleding, die zonder gestreken te zijn en ook nog eens lekker zit, afkleedt en versiert op een elegante manier. Al met al voldaan laat je het spiegelbeeld door deze gedachte met een gerust hart achter.
En deze gedachte wordt de beschermengel van je dag. En het gevoel van hernieuwde schoonheid straalt vanuit zichzelf. De pas wordt vrouwelijker. De rug recht en de borst vooruit.
Zo loop ik, terwijl mijn hoofd ergens in romantische velden verkeert, de treden af om onder de Nevski door te lopen, als er opeens een gentleman van middelbare leeftijd naast me komt lopen. 10 cm kleiner dan ik. Gehesen in een goed zittend pak. Gepoetste schoenen (prada’s???). Zijn gezicht is wat mollig, maar het zeer mannelijke kapsel a la James Bond met grijzende haren, compenseert dit volledig.
De mijnheer begint over mijn silhouet. Perfect, precies wat mijnheer zoekt. Of mijnheer foto’s mag maken, zwart-wit. Dat is namelijk zijn specialiteit.
Ik heb geen idee hoe hierop te reageren, maar zolang hij in het Russisch overzicht zelf en mij uitwijd, heb ik de tijd om daar over na te denken. Plots kijkt hij mij met een deels verlekkerd en deels hoopvolle, voldane blik aan. Tijd voor een antwoord. Ons tempo was gedurende zijn monoloog zo vertraagd dat wij ons als slakken voortbewogen tussen de haastende Russen en toeristen. ‘ wat als, nee, oui, wie weet, zou het, kan niet, tuurlijk doen, ben jij gek!’.......... geen van deze gedachtes werden uiteindelijk uitgesproken. Met een verontschuldigende glimlach zeg ik zoet: “I am sorry, I don’t speak Russian.” Teleurgesteld slikt mijnheer. Vermeldt nog even in stuntelend engels dat hij een erg goede fotograaf is, werpt vluchtig een blik op zijn blinkende horloge en gaat rechts de trap op. En ik links. Zou dit mijn kans geweest zijn? Sloeg mijn minute of fame rechtsaf??
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten