zondag 12 juni 2011

Igor

De tonen uit Igor's tuba zorgen voor het toefje slagroom op de romantiek. Elke dag, weer of geen weer, werkdag of weekend, er wordt getrouwd en dus is er vraag naar zijn klanken. Sommige klanten handelen de 'verplichte' fotosessie's bij bezienswaardigheden in Sint Petersburg snel af, terug de limousine ingejaagd door de kou. Andere klanten nemen champagne mee naar buiten en poseren uitgebreid.

De winterse kou maakt het blazen moeilijk, maar met voldoende spiritus krijgt Igor de tuba alsnog aan de praat om de jonggehuwden luttele tellen te begeleiden. Niet al te lang, want het volgende bruidspaar staat al in de rij te trappelen om op de muziek een geposeerd dansje te verrichten.

Salsaburg

Adembenemend, ik wil hier nu al nooit meer weg!' We zijn amper een dagdeel in Sint Petersburg en nu al om. Onze maag is nog druk in de weer met het verwerken van het ontvangstdiner. De poncho chocoladetaart, de koude bortsj van rode bieten, de krabsalade, het draadjesvlees met pruimen: het een nog overweldigender dan het ander. Dit allemaal vermengt met champagne en wodka.

We worden bevangen door de charme van deze historie rijke miljoenenstad. Voor ons ligt de Peter en Paul vesting. Links het eiland Petrograd. Rechts de hermitage. Het puntje is gevuld met mensen. Met feestende, goedgehumeurde mensen. De zon blijft uren aan de horizon staan, de avond loopt over in de nacht, maar onder de rostelli kolom dansen tientallen paartjes de Salsa. Dans is een verbindende expressie. We mengen ons in het gewoel en gaan op in de magische betovering van mijn geboortestad.

donderdag 5 mei 2011

De toekomstige bouwsteen


-Ode aan mijn eigen Gryb-

Zo'n veertig kilometer buiten Sint Petersburg en zo'n vijftien jaar geleden, maakte ik voor het eerst kennis met Gryb. In de schaduw van een berkenboom midden in de tuin van de dacha dronk ik een glas limonade. Mijn bet-tante vroeg me of ik het lekker vond, waarop ik ja knikte. ' Kom dan maar even mee naar binnen, ik moet je wat laten zien.' Met spanning liep ik het houten huis achter de kleine oude vrouw in. Op de koelkast stond een weckpot met daarin een okerbruine vloeistof. Aan de bovenkant zweefde iets; het leek op een kwal. ' Dat goedje in de pot, dat is je limonade. En dit hierboven, dit is de Gryb.' Gryb, ookwel paddestoel in het Russisch, omdat het geen kwal maar schimmel is. Ik vond het prachtig en werd getuige van een rituele slachting. De Gryb werd voor mijn neus gehalveerd. De ene helft ging terug in de weckpot, de andere kreeg ik mee. In een augurkenpot gevuld met een beetje van die limonade en aangelengd met thee en suiker.

Zo gebeurde het dat er bij ons in huis steeds altijd een potje met 'limonade' staat. Het huis van Gryb en onze eigen sportdrankfabrikant. Standaard prik na het rennen was een mok gryb. Een tijd lang geloofde mijn vader en ik er dan ook in dat we stiekem in het bezit waren van een levenselixer. Op een gegeven moment kwamen er zelfs drankjes als Carpe Diem op de markt, die in smaak erg veel gelijkenis vertoonde en helende eigenschappen zouden hebben. Helaas, bleek onze prognose niet waar. Gryb is bijzonder, maar niet zo. Tot ik vandaag op TED een filmpje zag over grow your own clothes.
Ongelooflijk dat iemand op het idee is gekomen om Gryb op zo'n schaal toe te passen. Het is een ware grondstof, een bouwsteen voor de toekomst. Kijk zelf naar wat er mogelijk is met Gryb. Het einde van Gryb is nog niet inzicht en een plek in mijn keuken voor altijd gegarandeerd.