zondag 24 augustus 2008

Poka poka! (Voor nu tot ziens)


Eigenlijk had ik nog zoveel willen schrijven over Sint Petersburg. Ik ben nog lang niet uitgeschreven.
Voor me liggen de bewijzen. De ruwe beginselen uit letters en woorden. Verhalen in een notendoop, die niet de tijd hebben gekregen om te ontstaan. Sporen op programmaboekjes, kassabonnetjes, servetten, kauwgomwikkels, museumkaartjes, enveloppen. Papier dat ter plekke was om de eerste indruk te vereeuwigen, om de gedachte niet te verliezen, om de juiste link te leggen. Zoveel woorden. Over Russen. Over rijen. Over Do en Don’t do this in Russia. Over hilariteit en treurigheid. Over waarom. Bijvoorbeeld -waarom heeft het o zo befaamde Mariinskij theater zo’n lelijk plafond. Al bloggend wilde ik nog een reisgids voor Sint Petersburg samenstellen. Ervaringen delen.
Nog lang niet uitgeschreven, maar aan mijn Petersburgse verblijf is een einde gekomen.Er wachten nieuwe uitdagingen in de zusterstad Rotterdam, mijn nieuwe thuishaven.
En wat er met de ongeboren verhalen gebeurt?
Wie weet bundel ik ze ooit eens.

Vanaf 11 juli 2009 hou ik een nieuwe blog bij genaamd Lija in Tbilisi & Batumi over mijn belevenissen in Georgië.

Naar verwachting zal ik in november 2009 weer even in Sint Petersburg zijn.

woensdag 6 augustus 2008

Opklaphak

Opeens had ik ,mijnsinziens, een geniaal idee. Ik sla al een lange tijd met bewondering Russinnen gade, die op hoge hakken, stiletto’s en pumps voortschrijden. Zo sierlijk, panterachtig vrouwelijk. En als er weer een mooi exemplaar voorbij trippelt, denk ik- dat wil ik ook. Maar loop ik een winkel binnen, en pas ik een mooi ogend paar, dan kan ik me met moeite staande houden. Oefening baart kunst, dus daaraan wennen moet lukken. Ik kijk in de spiegel en zie mijn voet in zo’n muiltje. Ik ben zielsgelukkig, net een prinsesje. Ze zitten prachtig. Maar dan bedenk ik me dat ik me ermee moet kunnen verplaatsen. Behalve dat ik er rugpijn van krijg, kan ik nauwelijks mijn evenwicht bewaren. Hierdoor loop ik als een zoutzak. Nul elegantie. Foetsie charme.
En toen kwam dus, mijnsinziens, mijn geniale idee.

EEN OPKLAPHAK

Jawel, dames en heren, een o zo simpele oplossing voor boven beschreven probleem. Als je een eind moet lopen, klap je de hak in en heb je een platte zool. Sta je ergens te pronken, dan uiteraard hoog gehakt. Wie mooi wil zijn, hoeft dan helemaal niet pijn te lijden. Het is me alleen nog niet gelukt om het technisch helemaal uit te werken, dus daarvoor moet ik nog opzoek naar hulp. Wie helpt me met de uitwerking? Maar als het lukt, vragen we patent aan. Het zal een gat in de markt zijn. Zeker een gewild item voor de praktische Nederlandse vrouw. Twee schoenen in een. Een unicum. En zelfs op google is er nog iets over te vinden. Opklaphak heeft voorlopig nul hits, maar na deze blog in elk geval 1.

Te gastvrij

Het was een lange en uitputtende nacht. Een nacht van kraken en woelen. In de hoek een robuste staanklok. Getik, elke seconde luider. De lucht ijl en tevens benauwd. Chroetsjovflat vijfde verdieping in een drie-kamerappartement. Ik lag daar op mijn rug. Midden in de woonkamer. Stil te wezen. Zelfs te diep ademen was fataal. Een kleine trilling van mijn lichaam zou het scharnier wederom in werking stellen. Scharnieren, die op mijn botten drukten. Scharnieren ongesmeerd, piepend en kreunend van sovjetmakelij.
Ik hield het niet langer meer uit; er moest een einde aan komen. Nog een keer de scharnieren in werking zetten. Vurig hopend dat de sirene niet aanslaat, sluip ik op mijn tenen naar de gang. Het parket kraakt. Nog twee stappen. De loshangede deur. Ik trek de deur zo stil mogelijk achter me dicht. Hij zwaait terug open. Een stap terug en poging twee. Veel gekraak. Teveel gekraak. Boze Russen komen in het donker op me af. De sirene is afgegaan a.k.a eenjarig kind. ‘ We konden je wel wurgen, wat een kabaal. We hadden nog zo gezegd, geen geluid. Daar wordt de peuter wakker van. Nu moeten we haar geruststellen. De komende 40 minuten moet je in de keuken blijven. Anders valt ze niet in slaap.’
Aldus bracht ik de woensdagnacht door op een krukje in de keuken en doodde ik de tijd met Truman Capote en Jaws.Verlangend naar mijn eigen bedje. Niet naar de slaapbank, of beter- het spijkerbed, achter het dunne wandje. Daarbij durfde ik de piepende deur en het krakend parket niet meer te trotseren. Hoe was ik hier eigenlijk verzeild geraakt? Ik meen mij te herinner dat ik te gast was voor het diner. O ja, de gastvrouw liet me niet gaan. ‘ Blijf toch hier slapen. Kijk, de bank is in een mum van tijd een lekker bedje [ik vraag me af of ze er zelf weleens op geslapen heeft]’ ‘Nee, dank je. Ik ga over een uurtje maar eens op huis aan. Vier haltes met de metro en ik ben voor eleven thuis.’ ‘Doe niet zo gek, ik pak vast de lakens voor als je je bedenkt. Straks als de kleine slaapt kan dat namelijk niet meer.’ ‘ Bedankt voor de gastvrijheid, maar ik slaap echt liever thuis. Alles lekker bij de hand –tandenborstel enzo.’ ‘ O, ik heb altijd extra tandenborstels voor gasten, dus dat is geen probleem. Kijk. En hier een t-shit, voor als pyjama.’ Ik zat klem. Ze liet me gewoon niet gaan. En zo werd het een lange en uitputtende nacht.

maandag 21 juli 2008

Langs de Neva


Het is zomer. Het zonnetje schijnt. Tussen de regenbuien door. Al ruim een uur droog. Buiten is het stukken aangenamer dan binnen. Daar. Buiten is waar het allemaal gebeurt. Vang de zonnenstralen, verwen je huid. Alles licht, kleurrijk en warm.
Langs het water. Langs de Neva. Op de kade. Graniet en asfalt al lang droog.
Voeten bloot. Bungelend in het niets. De advertentiepagina onder mijn kont. De wind speelt met de rest van de krant in mijn handen.
Vissers aan de kade. Big fish. Groter dan ik had verwacht. Hup in een plasic tas. Smullen. Vanavond vrucht uit de Neva. De blauw- grijze Neva. Troebel. Wolken weerspiegelen.
Moeders met buggies. Staan. Lopen. Nog anderhalf uur. Streng regime. Kind moet per dag minimaal twee uur buiten zijn.
Verliefde koppels. Tedere omhelzing. Zon verwarmt. Vriendinnen flanneren. Mannen drinken bier.
Haven. Cargo. Hout uit Sibirie. Toeristen uit Japan. Onderzeeer. Jacht.
Meer wind. Golf. Over de kade. Voeten nat. Broek doorweekt. Advertentiepagina vergaan.

SaturdayMorningSkating

Aan lopen raak je gewend in Sint Petersburg. Iets is op 30 minuten loopafstand, geen probleem. Uiteraard mis ik mijn fiets. Dat zo veel sneller is, zo veel makkelijker. Maar ook zoveel gevaarlijker. Heb zelfs grappen gehoord waarin fietsers als groestiki worden bestempeld. Ofwel krakkers. Het verkeer is al gevaarlijk genoeg voor auto’s. Elke dag botsingen, gewonden. Dus fietsen is hier je leven risceren. Hetzelfde geldt in zekere mate voor skaters. Dus hou ik het maar bij lopen. En dus ben ik op zaterdagochtend lopend op weg naar de grote supermarkt Lenta. Daar hebben ze echt alles. Nog groter en meer keus dan in een InterMarche.
Skaten wordt echter wel steeds populairder. Je komt ze steeds vaker tegen op de kade, in een park of op grote pleinen. Experts en macho’s, die waanzinnige dingen uitvoeren. En beginners.
En wat schets mijn verbazing deze ochtend – er bestaat een heuse WednesdayNightSkating in Sint Petersburg. Alleen dan zaterdagochtend op Vasili eiland. Ik had er niets over gelezen, maar vind het geweldig.
Een stoet, die gedurende ten minuten voorbij trok. Ik pak mijn blocknote en begin te noteren wat ik waarneem. De auto’s naast me beginnen te toeteren. Ten teken van bemoediging? Nee, eerder uit irritatie, denk ik. Ook hier komen er macho’s en beginners voorbij. Bijna alle met beschermers, velen ook met helm. Onder de helm steekt een blauwe cap, gekregen van de sponsor. Alleen onder de helm is het logo niet te ontcijferen. Er is muziek. Er zijn luchtbellen. En de Russische vlag. Aldus de aankleding. Onder de deelnemers zitten moeders die al skatend de kinderwagen voortduwen. Meisjes, werkelijk waar in mini rok. En hoe cliche, er zijn erbij die geen flesje water of extran energie bij zich hebben, maar flesjes bier.
Het enige wat ik mis zijn de toeschouwers. De toeschouwers van de Wednesdaynightskating maken het namelijk extra gezellig. Alsof je een echte sporter bent, een prestatie levert. Vooral de bejaarden, die speciaal hun bejaardenhuizen uitgerold worden. Ze zitten zwaaiend langs de kant. Ze steken hun hand uit en wachten op een bezwete handklap. Hier geen omatjes met permanetjes in een rollator. Jammer.

woensdag 16 juli 2008

Risk

Ik hou van spelletjes spelen. Kan er geen genoeg van krijgen. Ben er verzot op. Vooral als het om Risk gaat.

Alleen in je eentje is er geen lol aan. En met z’n tweeen ben je er ook nog niet. Dus als de mogelijkheid zich voordoet om een spelletje te spelen, dan heb ik daar veel voor over. Beginnend met het vinden van tegenstanders. Nederlanders zijn bij voorbaat de klos. Russen zijn het proberen waard.

Kaarten en dobbelen gebeurt nog wel eens, maar voornamelijk in het casino. Een ouderwets bordspel wordt hier meer geassocieerd met de Sovjettijd. Alsof men daar geen tijd meer voor heeft. Nonsense. Tijd dat men kennismaakt met dit totaal onbekende spel, die we dan ook spelen op een italiaans speelbord, die we ergens achter in de kast bij de tante van Bacho hebben gevonden. Een extra handicap in het spel kan geen kwaad.

Binnen een jaar tijd heb ik denk ik wel vijftien Russen ingewijd in de veroverwereld en kunsten van Risk. De een was er meer enthousiast over dan de ander. Zeker aan het portie fanatisme, dat ik er tegenaan gooi, moeten sommigen wennen. Niet allen hebben er het geduld voor, maar er zitten potentiele talenten tussen.

Een van die talenten is het echtpaar Petrunin. Zij hebben het spel zelfs een keer voor een paar weekjes geleend om het te doorgronden. En nu zijn ze klaar voor de strijd.

Aangezien de doos nogal groot is, past hij niet in een tas. Daarom heb ik er een touw omheen gebonden. Met in het midden een strik. Aldoende net een pakketje. Zo pakken ze hier ook taarten in. En dus werd het spel aangezien voor taart, maar dan wel een hele platte. Deze optie viel echter in duigen, toen ik het spel op zijn kant keerde om door een poortje van de metro te lopen. (Erg lijkend op een mr. Bean actie, wanneer hij het schilderij als een wagentje vervoert en hem dan op zijn kant tilt om in een smalle gang langs iemand te komen) Verwoedde pogingen werden er gedaan om te ontcijferen wat het was. Ik zag ze gewoon denken: ‘ Wat zou dat toch zijn? En het rammelt ook nog’ Ik denk dat ik de hersenen aan het kraken heb gezet, maar dat velen het al snel opgaven zonder antwoord op de vraag.

Dus ik, onder het loerend oog van de Petersburgers, met het spel onder mijn armen heel Sint Petersburg door. Vijftien minuten lopen, zeven metro haltes met overstap en nog tien minuten in de marsjroetka. Niets is te veel voor een spannend potje risk, ofwel RisiKo!

maandag 7 juli 2008

SpamBusters

Zoekt u wat? U wilt wat verkopen of onder de aandacht brengen? Marktplaats.nl is the place to be. Helaas, hier nog geen spoor te bekennen van een rynok.ru/ torgmesto.ru. De Russen houden het voorlopig op een werelds alternatief voor marktplaats. Eentje die meer toegankelijk voor hen is, aangezien nog lang niet iedereen internet heeft. Benodigdheden: papier, inkt en stijfsel. Het doet me denken aan de mededelingen op de informatieborden van de universiteit. Vaak zijn ze felgekleurd. Geel geniet de voorkeur bij uitstek. Aan de onderkant zijn inkepingen gemaakt, zodat het telefoonnummer makkelijk af te scheuren is. Ze berichten over banen, huizenreparatie’s, examenhulp etc. Het verschil is dat het hier voornamelijk om de rubriek aangeboden gaat. Soms hangt er een briefje tussen van een woonruimte zoekende, uiterst zelden. Dit zou, voor verzamelaars, een felbegeerd verzameltitel zijn.Waar mogelijk worden de berichten opgehangen. Op de legale informatieborden, vaak over affiche’s heen en willekeurig op plekken in de stad onder handbereik. Op straatlantaarns, afvoerbuizen, elektriciteitshuisjes, bomen. Ik heb ze zelfs wel eens op het plafond van de metro zien hangen. Het is zowaar een plaag, straatspam. En sommige mensen ervaren dit ook als dusdanig. Zij gaan over tot het bestrijden, ware ‘SpamBusters’. Zodra zij de plek der verloedering gewaar worden houden ze hun pas in, stropen de mouwen op en trekken woest de papiertjes los om ze vervolgens verfrommeld in de prullenbak te deponeren. Hulde aan deze ‘ SpamBusters’ die opkomen voor een ongeschonden straatbeeld, voor de glorie van Sint Petersburg.

Brr... koud water

Het is altijd weer even schrikken als je dat papiertje op de portiek van alle huizen in de regio ziet hangen. Dat jaarlijks terugkerende bericht van ongeluk, van drie weken prutsen. ‘ Geachte bewoners per 8 juli zullen er herstelwerkzaamheden worden verricht aan de warmwaterleidingen.’ O nee, nu al. Bewoners met een boiler prijzen zich gelukkig. Voor de ongelukkige zit er niets anders op dan een koude douche of wassen met behulp van pannetjes opgewarmd water in een grote teil. Drie weken lang. Om het ongemak wat te compenseren vertrekken er veel naar de Datsja (buitenhuisje) of gaan gezellig met een groep naar de Banja. En vrienden met een boiler of in een andere regio worden gedurende deze drie weken intensief bezocht.Hoe is het mogelijk dat er in een 5 miljoenen stad elk jaar op zo’n manier herstelwerkzaamheden worden verricht. Ik denk dan altijd- typisch Russisch. Maar ik hoor het graag als er ergens op de wereld problemen tevens op een dergelijke manier worden opgelost.

Koop mijn waar

In de Petersburgse metro is het altijd druk. Op elk willekeurig moment van de dag, elke dag van het jaar. Uiteraard is het rond de spits nog even net iets drukker, waardoor je al snel het idee krijgt dat je levend bent ingeblikt. Geen plek voor mensen met claustrofobie. En ook geen plek voor mensen met een sterk reukvermogen, je staat namelijk zo in de knoflook asem of onder een bezwete oksel. Toch schijnt de metro voor sommige verkopers een interessant handelsterrein te zijn. Een ding is hun voordeel, veel potentiële klanten en tussen de haltes door kunnen deze geen kant op. Het komt aan op de verkopers overtuigingskracht.Want heeft u ook niet eens het idee gehad in de metro:
- had ik nu maar een pen bij de hand;
- of zelfs een balpen met vier kleurtjes;
- een vergrootglas zou handig zijn om de Russische minilettertjes te lezen;
- een zakdoek om het zweet van mijn voorhoofd te vegen;- een pleister voor mijn blaren;
- een plattegrond van Sint Petersburg.

Aldus trekken de verkopers zich niets van de omstandigheden aan en storten zich in het gewoel. Je hoort ze maar net boven het krassende geluid van de metro uitkomen. Zien doe je ze vaak pas als ze zich voorbij worstelen. Ze willen maar een ding en dat is hun waar verkopen. Meestal waar met een waarde tussen de 10 tot 50 roebel. Ze vertellen over hun waar, leggen de functie uit en geven een gebruiksaanwijzing. Vaak kan er nog gekozen worden uit verschillende varianten.

Ik heb echter zelden meegemaakt dat een verkoper van zijn waar werd verlost. De meeste passagiers kijken wezenloos voor zich uit, tellen de metrohaltes, lezen een boek/ tijdschrift, luisteren naar hun mp3 of proberen de geuren van hun buurman zo min mogelijk gewaar te worden. Zo’n verkoper loopt dan in een ruk de hele wagon door. Het volgende moment zie je hem in de andere wagon, met dezelfde geestdrift zijn waar aan de man brengen.

woensdag 2 juli 2008

Alles is anders

Het Mariinskij Theater is wereldberoemd om haar ballet en opera voorstelling en dusdanig een top tien toeristen attractie. Als de mogelijkheid zich voortdoet, moet dit prachtige gebouw op het theaterplein zeker bezocht worden, ware de pluim op het bezoek aan de culterele stad Sint Petersburg.

En dus kon ik bezoekers uit de lage landen deze mogelijkheid natuurlijk niet ontnemen. ’Vrienden, dinsdag gaan we naar het Mariinskij! Dinsdag gaan we naar de balletvoorstelling Don Quichot!’ Zo gezegd, zo gedaan...

Een theater met dergelijke populariteit brengt bijbehorende prijzen met zich mee. Slechts bij drie kassa’s in de stad kunnen tickets gekocht worden, voor de rest is men afhankelijk van de hotels of contacten. Hoewel de tickets beginnen vanaf 100 roebel (2,5 euro), betaald de gemiddelde toerist gemakkelijk 3000 roebel voor een plekje in de parterre.

Maar zoals al geschreven, contacten is het sleutelwoord. In Rusland blijven deuren gesloten, totdat er connecties gelegd kunnen worden. Totdat men via via op de juiste personen uitkomt. En zo bel ik zondagmiddag ons ’oompje’ op. ’Oompje, heeft u misschien nog drie kaartjes voor de voorstelling van dinsdag?’ ’Dat weet ik nog niet, bel maandag nog maar een keer’ Ook dat is gebruikelijk, om de telefoontjes/ afspraken steeds telefonisch uit te stellen. Voor de zekerheid proberen we het ook via een ander lijntje. Zo komen we via de beste vriend van mijn vriend uit op het neefje van Gergiev. Dit brengt ons helaas niet verder, omdat zijn mobiel uit staat.

Maandag- oompje vraagt dinsdag terug te bellen of raadt ons aan op de bonnefooi te gaan.

Dinsdag- oompje geeft zijn goedkeuring en prijst gelijk nog een aantal andere voorstellingen aan.

Dinsdagavond verzamelen we een uur voor de voorstelling voor het Mariinskij. ’Blijven jullie maar even wachten, dan ga ik de kaartjes ophalen. Want anders kan hij bij het zien van buitenlanders de prijs verhogen.’ Oompje heeft er een handeltje van gemaakt en haalt een hele bos kaartjes uit zijn binnenzak. Ik krijg er een met drie plekken derde rij parterre, voor nog geen 7 euro p.p. Breedglimlachend stap ik naar buiten- voila eerste rij bij de balletvoorstelling.

Voor het begin werpen we nog even een blik op de aankondiging. Er dansen een aantal laureaten, er zijn drie actes en zes scene’s. De muziek is van Ludwig Minkus, een onbekende voor ons. In totaal 2 uur en 40 minuten vermaak. We hebben er zin in en kunnen niet wachten voordat we Don Quichot bewapend met lans, vanaf zijn paard zien vechten met een molen.

Het gewoven doek, op zichzelf al een bezienswaardigheid, gaat open en we belanden midden in het carnavalsgedruis van een Spaanse stad. Zoals later zal blijken Sevilla. Vreemd, denk ik, ik dacht dat het verhaal zich in dorpjes afspeelde. Dan opeens gaat er op het toneel nog een scherm open en lopen er drie mannen het toneel op, zingend! Zingend! Ik kijk verontschuldigend naar rechts en fluister, kennelijk is het Don Quichot de opera. Ze knikken instemmend.

De eerste pauze zit erop en we wachten vol ongeduld voordat het doek weer opengaat. Ondertussen probeer ik over de schouder van rij twee mee te lezen in het programmaboekje. En wat staat daar als titel; verloving in het klooster. Het zou toch niet…., In het andere gangpad zitten buitenlanders en zij hebben een engelstalig programma boekje. Turend probeer ik daar Don Quichot te ontcijferen, maar nee, ook daar –verloving in een klooster.

Aldus zaten we niet naar Don Quichot te kijken en was het ook geen ballet. Weliswaar was het een prachtige voorstelling, op hier en daar een false noot voor de muziekkenner na (maar dat is mij totaal niet opgevallen). Geweldige kostuums, mooie decors en zeker de scene in het klooster was overweldigend. En, ter troost, Don Quichot werd toch nog even aangekondigd als huwelijksgast. Na 3 uur en 50 min viel het doek, optimaal Mariinskij!

02.VII.08

Bruidjes in de rij

Love is in the air. Op een gegeven moment kom je in een periode waar bruiloften steeds gewoner worden en niet meer een sprookjesgebeurtenis is van onbekenden. Of de romantiek uit de je o zo vertrouwde SATC film, waar zelfs Sarah en Big in het echt worden verboden.
Zussen van vriendinnen gaan trouwen, vrienden geven elkaar het ja-woord, kennissen stappen in het huwelijksbootje. De klokken worden geluid en iedereen is op de hoogte. Onlangs las ik nog in de metro dat het in Nederland weer steeds poplairder wordt om te trouwen tussen je 20ste en 30ste. Men wordt weer man en vrouw.
In Rusland was dit eigenlijk altijd al het geval. Trouwen hoort bij het leven en het liefst zo vroeg mogelijk. Hier ben je een oude vrijster als je op je 28ste nog niet getrouwd bent. Genoeg introductie.

Eigenlijk wil ik het gewoon hebben over een van mijn lievelingsplekjes in Sint Petersburg- het pijltje van Vasilieiland: granieten kade, kunstig gekapte boompjes, de Neva, uitzicht op alle monumenten en een komen en gaan van bruidsparen. Altijd als ik er langs loop, blijf ik even kijken. Leun ik over de relling en pik ik een glimp van de ‘sprookjes’ op. Na drie bruidjes ben ik meestal wel verzadigd en loop ik vol liefde weer verder.

Hoewel ik me wel afvraag wat mij precies prkkelt om er zoveel liefde in te zien, om het als en sprookje te weerspiegelen. De romantiek is in feite ver te zoeken. Elk stelletje ondergaat dezelfe volgorde van handelingen. Zodra ze aan de beurt zijn. Want, werkelijk waar, er staat soms een heuse rij bruidsparen plus gevolg om plaats te nemen op het felbegeerde puntje.

Aldus een verslag van zomaar een middag rond klokslag vier.
Voor het pijltje staan twee witte limousines en een zwarte geparkeerd. Over het grasveld loopt een groepje rond, gevolgd door cameraman en fotograaf. Op de aanloop naar het pijltje staat nummer 2 en op het pijltje zelf bevindt nummer 3 zich midden in een fotoshoot. Langs de kade staat al twee dozijn lege champagne flessen. Terwijl nummer drie twee witte duiven in hun handen krijgt gedrukt, wordt er voor nummer 2 een kanonsschot van confetti afgevuurd.
Bruidspaar 3 wringt zich in de meest onnatuurlijke vormen om de liefde te symboliseren met de duifjes. De duifjes voelen zich erg op hun gemak, zelfs zo dat een zich niet gegeneert voelde de bruid een cadeautje te geven. Een mini poepje op haar behandschoende hand. Dit wordt alleen maar verwelkomd, aangezien vogelpoep op kleding geluk in geldzaken betekent. Hun familie en vrienden staan er in een halve kring omheen; genietend van de zon, de alcohol en de vrijgezellen (die hun uiterste best doen om op te vallen). Af en toe moeidigen ze het bruidspaar aan en roepen ‘ Gorka, Gorka’ , of wel Bitter, Bitter, ten teken dat ze het bruidspaar graag zien zoenen. Af en toe wordt er eens flink gelachen (wat bij Russen in een publieke omgeving zelden te zien is) Om de sfeer nog beter te maken, is er ook altijd een straatmuzikant op accordeon of tuba te vinden. Na de foto-posseer- sessie met vrienden en familie, is het tijd een nieuwe toost. Voor meer champagne. Maar voor het geluk wordt hier slechts een slok van dronken, om vervolgens het glas stuk te gooien tegen de granieten kade. En uiteraad is het daarna weer ‘Bitter!’. De tijd zit er op voor bruidspaar 3 en zij zijn nog niet in hun limousine of paartje 2 heeft al weer de eerste aanwijzingen van de fotograaf binnen. Voor nr 3 is het nu op naar het ‘ paleis der huwelijken’ , waar ze wederom op hun beurt mogen wachten om vervolgens binnen tien minuten hun huwelijk te zien voltrekken.

Ach ja, toch blijf en wil ik tussen al die geposseerde uitdrukkingen en kussen, het vastgelegde schema, als het werk van Сupido zien. En verder is het voor mij een mooie parade van bruidsjurken,cocktailjurkjes, kapsels en stilleto’s. Mijn eigen Petersburgse SATC.

woensdag 25 juni 2008

Wie is de held van Rusland?

De publieke zender van Rusland – Rossija – heeft een verkiezingswedstrijd uitgeschreven. Nu de Doema- en presidentsverkezingen hopelijk weer voor vier jaar achter de rug liggen, is het tijd dat de Rus een keuze maakt voor ‘ de naam van Rusland’. Dit gebeurt door middel van een afvalrees uit 500 historische personen. Uiteindelijk moet de belangrijkste Rus van de vaderlandse geschiedenis in december bekend zijn.

De eerste verkiezingsronde vond plaats op 12 juni- een officiele feestdag genaamd ‘ de dag van Rusland’. Vierhonderdvijftig helden moesten afhaken om plaats te maken voor de longlist van 50 potentiele winnaars. Een van de afvallers was de schilder Ivan K. Ajvazovskij, wiens roemruchtige zeeschiderijen de muren van het Russisch Museum sieren.

Momenteel wordt er op verschillende zenders actief campagne gevoerd voor deze 50 personen, waaronder politici, leiders, componisten, schrijvers en wetenschappers vallen. Elk personage wordt vertegenwoordigd door zijn huidige alterego in respeteivelijk de politiek, kunst en wetenschap. Met het doel om de aandacht te vestigen op en meer bekendheid te creeren van historische gebeurtenissen en belangrijke persoonlijkheden.

Op 1 september zal de tweederonde plaatsvinden, waarna er vervolgens een short list van 12 personages overblijft. Aan elk van hen zal een programma geweid worden. De voorlopige prognose is dat Peter de Grote (stichter van Sint Petersburg) de eerste plaats verovert, op de voet gevolgd door Aleksandr Poesjkin (Peterburgerse dichter o.a. van de Bronzen Ruiter). Als derde staat voorlopig de generalissimo Stalin. Tegelijkertijd is er een onderzoek uitgevoerd door een onderzoeksbureau per leeftijdscatergorie. Wat ik erg grappig vond is dat ik tot de Poetingeneratie zou behoren, mensen uit 1970 tot de Gorbatsjevgeneratie, 1950 behoort tot de Gagaringeneratie (eerste astronaut) en de laatste categorie is voor mensen uit 1928- 1935. Zij zijn ‘de Stalin en alleroudste generatie’. Wat me opvalt is dat de communistische leiders het over het algemeen een stuk beter doen dan de vorsten van voor Peter de Grote. Schrijvers en dichter scoren beter onder de jonge generatie. En er staan behoorlijk wat bevelhebbers/ veldmaarschalken in het rijtje.

Wie zou ik op nr. 1 zetten? Tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik niet alle 50 genomineerden ken. En eigenlijk vind ik het ookwel een moeilijke vaag om met een goed onderbouwd antwoord te komen. Allen hebben iets voor de ontwikkeling van Rusland betekend, niet allen voor de ontwikkeling van de mensheid. Toch sluit ik me aan bij het merendeel van de Russen. Ookal was Peter de Grote een hardvochtige vorst, heeft de verwezenlijking van zijn utopie vele mensenoffers gekost, hield hij er vreemde hobbies op na, zonder hem was er geen Sint Petersburg. Hij heeft de koers van Rusland drastisch veranderd. Zonder hem zou Rusland misschien meer Azisch geworden zijn. Zonder hem geen Petersburgse verhalen, zouden de verhalen van Poesjkin en Doestojesvki niet zijn wat ze zijn. Zonder zijn Sint Petersburg, zou ik er misschien wel niet zijn. Ik weet niet wat ik in Rusland te zoeken zou hebben, als er geen Sint Petersburg bestond.

Ik meen mij te herinneren dat er ook een dergelijke wedstijd heeft plaatsgevonden in Nederland. Helaas kan ik deze niet gebruiken als vergelijkingsmateriaal, aangezien de Nederlandse variant geheel aan mij voorbij ging. Maar de Russische queeste is zo grootschalig, dat ik niet anders kan dan er notie van nemen. Wat me immers zo aan deze actie opvalt is dat het bijna een jaar overbrugd, vergezeld gaat met verschillende media aandacht en documentaires. Zou dit een vorm van brood en spelen zijn? Om de Rus tevreden en betrokken te houden?

Ik hou u op de hoogte!
Voor een glimp, informatie en gezichten bij de namen neem een kijkje op nameofrussia.ru

zaterdag 21 juni 2008

Call-center

Oeps, nog geen een blog in juni, ik heb dus wat in te halen. Wegens omstandigheden heb ik het grootste gedeelte van juni in Nederland doorgebracht. Maar dit betekent niet dat ik niet in contact was met Rusland. Of preciezer met de Russische taal. De afgelopen drie weken heb ik in een call-center gewerkt op een project in Rusland. Hieronder mijn ervaring als een call-center agent en de reactie van Russische respondenten van Sint Petersburg, Volvograd, en Moskou tot Perm, Samara en zelfs Tsjetsjenië.

De plaats van handeling- een call-center uitkijkend op Rotterdam Centraal. Het eerste waar je op stuit als je naar Rusland belt is het tijdsverschil. Het tweede een cultuurverschil.
Sommige mensen hebben nog nooit van marktonderzoek gehoord.
Sommige zijn al te vaak lastig gevallen.

Het ging om een onderzoek over dagelijkse gewoontes en moest alleen bij mannen worden afgenomen. Het duurde 1, 4 of 20 minuten. Uiteraard afhankelijk van de antwoorden. Van mijn collega’s had ik al begrepen dat het om een routine onderzoek ging, die behoort tot de categorie uitermate saai. En al snel kwam ik daar achter en konden de minuten me niet snel genoeg wegtikken. Vijfhonderd telefoontjes in een shift, 150 keer hetzelfde introductieriedeltje en 15 keer een interview. Zo zag de gemiddelde dag eruit. Dit betekent dat je gaandeweg de meeste tijd besteed aan bellen, en daar dit automatisch door de computer gebeurde, doe je heel veel tijd niets. Aangezien alles verboden is, kun als je geluk hebt wat met je collega’s kletsen. Maar als er bij je collega een ‘Allo’schelt, rest je niets dan nadenken en wegdromen.

En zo begon ik, nadat ik de zoveelste Thalys naar Paris had zien vertrekken, voor me uit te staren. Mijn uitzicht- een telefoon, een computerbeeldscherm en een toetsenbord. Je zou zeggen, behoorlijk inspiratieloos. Maar dit uitzicht zette mij eigenlijk aan om een blog te schrijven. Het viel me namelijk op dat de nummertoetsen van een telefoon en van het toetsenbord niet samenvallen. De telefoon begint links boven met een 1. Wat mij ook het meest logisch lijkt. Daarentegen zit de 1 op het toetsenbord links onderaan, wat ik dan weer een stuk minder logisch vind. Waarom zouden ze daarvoor gekozen hebben?

Maar, terug naar het call- center. Wie kreeg ik zoal aan de telefoon. Vaak waren het vrouwen. Te vaak eenzame vrouwen. Van elke leeftijd, wiens echtgenoot al twintig jaar geleden was overleden of wie al twintig jaar wacht op de prins op het witte paard. De oude babywka’s waren erg aandoenlijk. Eentje was zo blij met mijn telefoontje, dat ik 2 minuten naar geluksbetuigingen mijn kant op heb zitten luisteren om uiteindelijk te horen dat ze nu een hele mooie dag heeft gehad. Andere waren simpelweg onbeschoft en konden alleen maar schelden. Een grappige situatie had ik met een gezin uit Perm. De man was akkoord gegaan met het onderzoek en antwoordde gewillig totdat ik op de achtergrond zijn vrouw begon te horen. Dit was wat de vrouw de man verweet: ‘Zit je nu alweer met een vrouw te praten. Je kunt daar niet genoeg van krijgen, hé, van andere vrouwen. Zolang ik het maar niet ben. Wat moet ik eigenlijk met jou. Als je nu niet ophangt, dan...’Piep piep piep. Ook had ik een man aan de lijn die mij, heel subjectief, de geschiedenis van de Sovjet Unie in notendoop begon te vertellen. En uiteraard waren er de gevallen die me bedreigde, zeiden dat ik iets illegaals deed. Dat ik niet wettelijk aan hun nummer was gekomen en dat ze dit niet pikten. Ik wens mijn collega’s, die nog twee weken door moeten dan ook veel succes toe. Zet nog even door!

.
Morgen vlieg ik weer naar Rusland. Ben benieuwd wat voor sfeer er in het vliegtuig zal hangen na de kwartfinale van vanavond tussen Nederland en Rusland. Ik zit er in elk geval met mijn oranje shirt, slippers en TromPet :).

zondag 25 mei 2008

Op naar de top!

Alweer een overwinning voor Rusland. Na het bemachtigen van de Olympische Winterspelen (Sochi 2014), de overwinning van voetbalelftal Zenit, heeft Rusland nu ook het liedjesfestijn Eurovisiesongfestival gewonnen.

Wat is de geheime kracht? Hoewel Rusland altijd goed presteerde op het gebied van sport, muziek, wetenschap en dans, valt deze overwinningsreeks wel erg op. Is er wat veranderd? In een bepaald opzicht wel. Het zal niet liggen aan de aantallen talenten en de leermethoden. Deze zullen weinig veranderd zijn. Nog steeds worden potentiële talenten van jongst af aan gerekruteerd onder de 140 miljoen tellende bevolking en op een harde, zware en veel uren tellende manier gedrild om het beste naar boven te halen. De verandering moet meer gezocht worden op het psychologisch/ economische vlak. De Russen beginnen meer in hun krachten te geloven. Zo noemen zij zichzelf graag Veliki Russkij Narod, of wel het Grote (geweldige) Russische Volk. Dit terwijl er met groots eigenlijk gewoon veel in aantal bedoeld wordt. De combinatie van dit geloof en het grote geld bij de oligarchen en sponsors als Gazprom, scheppen de mogelijkheid om alles te investeren in een haalbaar resultaat. Daarbij speelt de televisie ook een goede propaganda rol. De televisie pept een verhaal dusdanig op alsof het lijkt of het land massaal gelooft in de overwinning. Of beter nog er eigenlijk al van overtuigd is. Rusland ging er namelijk stiekem wel vanuit dat Dima Bilan zou winnen. Dus het Believe van Bilan, had net zo goed Convinced kunnen zijn. Hij was per slot van rekening niet zomaar tweede geworden de vorige keer. Ze hebben er per slot van rekening niet zomaar roebels ingepompt. Ze hebben er per slot van rekening niet zomaar de wereldkampioen kunstschaatsen Evgeni Pljusjenko naast gezet.

Al deze overwinningen zetten Rusland in het spotlight. Tevens voeden ze het patriottisme en de verheerlijking van Rusland. Waarbij overmoed op de loer ligt, maar daar willen ze denk ik niet van horen. Wie weet kan Poetin de overwinningseuforie nog gebruiken voor zijn nieuwe meerjaren plan. Zo kwam Poetin onlangs met de uitspraak dat in 2020 Rusland het meest plezierige land zal zijn om in te wonen van Europa. Baat het niet, dan schaadt het niet. Alle beetjes zullen helpen ter verwezenlijking van dit plan.

Eerst maar eens kijken naar wat er op de korte termijn zoal van Rusland nog meer verwacht kan worden. Wellicht zijn dit de koppen van komende nieuwsberichten. ‘Het regent goud op de Olympische Spelen voor Rusland.’, ‘Nu ook trofee Champions League in handen van Zenit.’, ‘Moskou meest aantrekkelijk handelsstad’ en eventueel wat later ‘Rusland gastheer voor ....Europa(?)’

donderdag 15 mei 2008

Vliegtuig Rusland

Russian airlines, maar in het Russisch heet deze vliegtuigmaatschappij simpelweg Rusland.
Samen met de KLM verzorgen zij als enige rechtstreekse vluchten tussen Amsterdam en Sint Petersburg. Rusland vliegt op zondag, woensdag en vrijdag. KLM op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag. Het voordeel van Rusland is dat het net iets goedkoper is en dat je er echt nog veel te eten en te drinken krijgt.
Altijd als ik een vliegtuig binnenstap denk ik na over mijn medepassagier, ofwel buur. En ik hoop dan op een interessant persoon met charisma, met een prettig uiterlijk, met spannend verhalen zodat de reis niet zo lang duurt. Zodat het reizen niet zo eenzaam is. Als dit niet het geval is en er naast mij een grijze muis zit, waarbij niet het gevoel ontstaat, kom laat ik eens even gezellig een praatje houden. Dan ga ik uit het raampje staren naar de wolken, fantaseer over de verschillende vormen. En als dat gaat vervelen dan ga ik een tijdschrift bladeren of lezen. Maar aldoor met de gedachte- wat zou er op het menu staan? En als het karretje in mijn vizier komt, begin ik te watertanden. Niet omdat het eten zo verbijsterend lekker is. Het eten is gewoon normaal. Het is gewoon zo spannend. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan dat wat er onder de folie ligt. Je weet nooit wat je krijgt. Zullen het aardappeltje en vlees zijn of rijst met kip? Krijg je er als toetje een cakeje, stukje taart of een saai koekje bij ?
Vandaag had ik voor het eerst pannenkoeken. Toen ik de folie er vol ongeduld aftrok en de twee rolletjes gevuld met kersen zag, verscheen er een brede glimlach op mijn gezicht. En terwijl ik ze eerst nauwkeurig bestudeer, verorber ik ze later met alle plezier. En de reis duurt alweer een half uur korter. Nog even een powernap en we landen alweer op Schiphol. Dag Rusland, dag vliegtuig Rusland. Tot over twee weekjes.

woensdag 14 mei 2008

Zenit

Het is nu rust. Het staat 0-0. Zenit tegen de Glasgow Rangers. Het hoogtepunt waar heel Sint Petersburg al dagen op wacht. En dat was vanochtend te merken op het vliegveld. Wat een hoop mensen hadden zich er al verzameld in de vroege ochtend. En wat zag het er allemaal blauw wit uit. Allen in hetzelfde gestoken: shirt, sjaal en baseball cap. Zowel mannen, als vrouwen. Op naaldhakken en gymschoen, in haute couture of c&a. Binnen een uur zouden er twee vliegtuigen richting Manchester vertrekken. Maar ook mijn vlucht naar Amsterdam zat vol met fans. Voor als je het nog niet duidelijk is, Zenit, de Petersburge voetbalclub o.l.v. Dick Advocaat, zit in de finale van de UEFA cup. Na de winst van 4-0 in de halve finale was het al een gekkenhuis in Sint Petersburg. Ik ben benieuwd wat de uitslag van vanavond te weeg zal brengen. Bij winst is dit in elk geval mijn voorspelling; er zullen colonnes auto’s met vlaggen uit de ramen en op de daken al toeterend over de Nevski Prospekt rijden. Iedereen zal elkaar bellen en feliciteren. Op straat zal een ieder elkaar eindelijk aanspreken en feliciteren of zelfs omarmen. De vreugde zal vol op gedeeld en gevierd worden, met de benodigde bijbehorende vloeistoffen. Deze avond zal Sint Petersburg in het teken van Zenit staan en zal iedereen met elkaar verbroederd raken. Morgenochtend zal het rustig zijn, zal er iets minder productief gewerkt worden en zullen vele te laat komen of verzuimen. Maar dat zal er niet toe doen. Want het is feest, want Zenit is kampioen.

dinsdag 13 mei 2008

Koppig

Na drie jaar Russisch studeren blijven de meest eenvoudige constructies mislukken. Het lijkt wel of sommige combinatie’s gewoon niet foutloos en grammaticaal correct mijn mond willen verlaten.
In het Russisch heb je te maken met zes naamvallen en drie geslachten (mannelijk/ vrouwelijk en onzijdig).
Neem nu het woord voor liefde – ljoebov. Dit is een vrouwelijk woord en dat betekent dat het bijbehorende bijvoeglijk naamwoord dus ook vrouwelijk moet zijn. Mijn liefste(liefde) wordt dus moja ljoebov. Zo zijn de regels.
Ik krijg het echter niet voor mekaar om tegen mijn vriend moja te zeggen. Hij - mannelijk en moja - vrouwelijk. Dat zijn dan twee verschillende geslachten, gaat het door mijn hoofd. Dat kan ik in geen manier naast elkaar zetten. En dus blijf ik hardnekkig moj zeggen.
Maar vergeet alstublieft de vorige zin. O, niet- native Russische geliefden die hun liefde in het Russisch uiten, vergeet die zin. Opdat gij nooit deze boodschap grammaticaal fout over zult brengen!
Nu hoop ik dat ik na deze uiteenzetting en uitleg het zelf ook eindelijk goed zal doen. En nooit meer koppig moj voor ljoebov zal plaatsen.

maandag 12 mei 2008

Lang leve het visje korjoesjka

Twee dagen lang was het rondom de Peter en Paul vesting op hazeneiland feest. Het zag er zwart van de mensen. Om de paar passen stonden biertaps, podia (wel drie verschillende) , schiettenten, kermistentjes en vooral overal veel barbecues. Heel veel barbecues. Hierin werd alleen niet gebarbecued, maar gefrituurd. Kleine visjes, duizenden kleine visjes die van tevoren door het meel en zout zijn gehaald. De korjoesjka- een typisch Sint Petersburgs- visje, die elke visser langs de granieten kades hoopt te vangen. En nu was er dus twee dagen feest ter eren van deze korjoesjka. Optredens, acts, spelletjes en dit alles op de zonovergoten stralende oorsprong van Sint Petersburg. Werkelijk waar, er bestaan twee Sint Petersburgen. Een grauwe, grijze winterse en de heerlijke kleurrijke, stralende blauwe hemel, genieten zomerse. En dan lig je op het gras, kijk je uit op de hermitage, het puntje van Vasili eiland en de Isaackathedraal en luister je naar geweldige jazz muziek. Naast je je geliefde en op schoot een plastic bordje vol met gefrituurde korjoesjka. Wat is het leven dan genieten! Lang leve het geweldige visje korjoesjka. Dat er maar meer vissen zo’n eigen feestje mogen hebben.
10.V.08

Gezellig in de trolleybus

Na de metro en de marsjroetka wil ik nu wat vertellen over de trolleybus. Dit vervoermiddel rijdt door heel sint Petersburg. Vaak zijn het al wat oudere trolleybussen, die waarschijnlijk al niet het eerste decennia meegaan. Ze zien er vuil en soms roestig uit. Maar toch geniet dit vervoermiddel, vooral onder studenten en gepensioneerden, veel populariteit. Het is een officieel openbaar vervoermiddel, dus zijn kortingskaarten toegestaan en daarbij is het ook nog zes roebel goedkoper per rit dan de marsjroetka. Elke trolleybus heeft een bestuurder en conducteur. Vaak vormen deze een team en rijden ze dag in dag uit dezelfde route in dezelfde trolleybus. Op rustige tijdstippen en in de spits. Doch is er altijd een zitplaats voor de conducteur bestempeld. Of beter geschreven, conductrice. Boven hun stoel hangt een bordje: ‘alleen voor de conductrice’. Zonder dit bordje is het op zich ook al duidelijk dat de betreffende stoel van de conductrice is, daar zij vaak het zitvlak verzacht hebben met een donzig kleedje. Sommigen maken er een echt gezellige ‘werkplek’ van. Zo stond ik laatst in trolleybus 123 op weg naar het metrostation. Het was vrij rustig, een paar gepensioneerden en wat moeders met kinderen. De conductrice hield nauwlettend elke bezoeker in de gaten en liep gelijk op de nieuwe passagiers af om haar 16 roebel te innen. Maar soms kon ze tussen twee haltes in zich even terugtrekken in haar hoekje. En dan zag je haar even opgelucht adem halen. Haar eigen hoekje, haar werkplekje. Afgebakend met een gordijntje langs het raam. Een extra geborduurd kleedje over de stoel, waarin verschillende vormen en kleuren terug te vinden waren. Knuffels aan beide kanten. Nepbloemen door de gordijnen geweven. En dat alles gaf haar trolleybus een kitscherig, maar kleurrijk gezellige sfeer.

zondag 4 mei 2008

Mag ik je telefoonnummer?

De meeste Russen maken gebruik van een pre-paid abonnement. En dus moet er om de zoveel tijd worden bijgevuld. Gaat dat in Nederland door het kopen van een kaart in een winkel of via de bank, hier bestaan er speciale betaalautomaten, waar alle providers op aangesloten zijn. De minimale inleg varieert tussen de 10 en 50 roebel (0.27 eurocent tot 1.35), maximaal kan er worden opgeladen tot 5.000 roebel. Aldus het stappenplan: 1. kies de provider 2. voer je telefoonnummer 3. bevestig je telefoonnummer 4. voer het bedrag in 5. bevestig het bedrag.
Maar waar ik eigenlijk naar toe wil, is dat de ‘date’zin – mag ik je telefoonnummer- niet perse noodzakelijk is. Ook stalkers zullen deze uitvinding dankbaar zijn. Het is, dankzij de betaalautomaat, erg makkelijk geworden om het telefoonnummer van iemand te krijgen. Als je achter iemand staat, zie je het nummer op het scherm verschijnen. Je moet het dan natuurlijk wel goed kunnen onthouden. Of men vergeet het bonnetje mee te nemen, waar het nummer ook op gedrukt staat- nog makkelijker. Er blijft natuurlijk wel de kans bestaan dat een vriend(in) uit de brand wordt geholpen en dat je met het verkeerde nummer komt te zitten. In zulk soort gevallen helpt dit stiekeme gedoe natuurlijk niet en laat je je ‘date’ kans voorbij lopen. Ik vraag me af of het werkelijk tot zulk soort situaties leidt.

maandag 21 april 2008

On air

Het is 21:30 Nederlandse tijd en dat betekent Exit Holland in BNN today op radio 1. Vandaag was ik in de uitzending met mijn verhaal over Russische gezinnen. Terwijl ik vertel over de verschillende ‘lokkertjes’die de overheid heeft ingesteld, gaat de deurbel. O nee, denk ik, dit kan niet waar zijn. Ja, hoor. Bacho heeft uitgerekend vandaag zijn sleutels vergeten. Ik loop naar de deur en druk op ok. Beneden gaat de deur open. Maar de bel blijft nog even luiden. Ondertussen word mij gevraagd “Sta je op het station”. “Nee, ik ben thuis” .....wacht op het gezinshoofd. Met een hand duw ik onze voordeur open en snel ren ik weer naar de stoel om verder te vertellen. Over gezinnen, negatief bevolkingsaanwas, echtscheidingen, premie’s en geruchten. De vijf minuten zijn zo voorbij. Ik hoop dat de bel niet te storend was. Gelijk springt er op de computer een msn raampje open. “Ja hoor, haha, de bel was echt goed te horen.” Tsja, dat gebeurt waarschijnlijk als je live on air bent. Maar de volgende keer zal ik hem in elk geval op zijn hart drukken de sleutels niet te vergeten.

Aanpoten geblazen

Zodadelijk de olympische spelen in China. Alle topatleten zijn al jaren bezig met hun planning en treffen nu de laatste voorbereidingen. Rusland staat bekend om haar harde aanpak op het gebied van discipline en leren. Topsporters worden al als kleuters gerekruteerd. Maar ook voor de gewone sportende Rus is het aanpoten geblazen.
Zo was ik dit weekend met een vriendin mee naar de sportschool. Eigenlijk was ik omgepraat door de sauna, waarmee ik na afloop beloond zou worden. Maar in even lekker sporten had ik ook wel zin. Om de een of andere reden is het er niet van gekomen om me in te schrijven bij een sportclub en zo zit ik dus al bijna een jaar op mijn luie kont.
Enthousiast begon ik op de loopband te rennen. 10 km per uur, eitje, daar draai ik mijn hand niet voor om. “Wacht nou maar”, zegt Janna, “dat zweten komt zo wel.”
Om drie uur begon de SB clinic met Slava als trainer. Het is me ontschoten wat voor atleet Slava is, maar alle trainers in dit sportcomplex – leader- hebben (wereld) titels op hun naam staan. We begonnen met een warming-up op de steps. Hup 1 2, Buig 3 4. Prima, gaat lekker. En ik lach. Algauw begint het echte werk. Elke nieuwe beweging wordt met een fluitje ingeleid. Alsof ik op commando spring, opdruk en push. Langzamerhand krijgt mijn gezicht een verbeten uitdrukking. Waar is de klok, schiet het door mijn hoofd. Hoe lang nog? Slava loopt voorbij en kijkt me bestraffend aan. Ik zak niet diep genoeg door. De eerste deelneemster stort in. En als straf mogen wij nog een keer een tig tal push ups doen. Door de ruimte schelt een harde beat met ‘Moskou, ik hou van jou’. Nou, ik hou helemaal niet van Moskou en ik begin het behoorlijk zat te worden. Verder lijkt het wel of Slava niet kan tellen. Het is steeds 8 en 7 en 6 en 8. Ja, zo blijf je sporten. Na een viertal attributen ‘verbruikt’te hebben, moeten we als klap op de vuurpijl al liggend oefeningen op een bal doen. Het leek wel of ik op de golven van een zee bewoog. Met stormkracht 8 minstens. En weer dat fluitje en weer die bestraffende blik. Nee, op z’n Russisch sporten is niet voor mij. Wellicht was mijn conditie gewoon te slecht, maar als ik ga sporten hoef ik niet getraind te worden voor kampioen of een strakke buik in bikini. Gelukkig was er wel een heerlijke sauna na afloop.

zondag 13 april 2008

Olympische fakkel


Het olympisch vuur heeft ook Sint Petersburg aangedaan. Op 4 april was het zover. Al twee dagen van tevoren raadde de radio autogebruikers aan het centrum deze dag te mijden.
Daar ik geen auto heb, besloot ik wel gewoon het centrum in te gaan. Een stralende dag, dus heerlijk om uit te waaien langs de Neva. Helaas had ook het comité dit weggedeelte uitgekozen voor haar route. Dus van rustig wandelen kwam niets terecht. Alles was afgezet, vaak al twee straten van tevoren. Met wat omwegen kon ik eindelijk op de kade uitkomen. Wat een drukte! Wat een hoop politieagent! Wat een cameraploegen! Wat een hoop scholieren! Op zaterdagen gaat men hier een halve dag naar school en kennelijk hadden ze het laatste uur vrij gekregen om langs de lijn te gaan staan. Even dacht ik -leuk, een soort van Rotterdamse Marathon of een etappe van de Tour de France. Siemens en Coca Cola waren al langs gereden met de reclame karavaan. Iedereen had vlaggetjes en ballon in zijn handen. Feestelijk hoor. Nu maar wachten op de sporters en hun sportprestatie. Al snel kwam er een stoet politieauto’s aan. Daarna een paar geblindeerde zwarte wagens. En opeens in de verte een blauw groepje 'hard'lopers met een wit/ rode stip in het midden. Applaus en foto geflits. Rustig zwaaiend verzetten ze hun stappen. Zodra ze voorbij zijn gerend, verdwijnt de massa direct.
Rusland heeft het goed georganiseerd. China zal blij zijn. Geen enkele onrust. Alles was onder controle. Een stap te dicht bij de weg en je werd teruggefloten. Wel wat anders dan de beelden van de volgende dagen uit Parijs en Londen. Bijgaand een foto, waar het olympisch vuur gewoon brandt.

Marsjroetka

Nee, ik reis niet alleen met de metro. Ook de marsjroetka is voor mij een dagelijks vervoermiddel. Dit is een klein commercieel busje, zo’n 25 plekken. Het busje heeft een vaste route, maar stopt wel waar het jou uitkomt. Tijd voor een verhaal vanuit de marsjroetka.

Vanochtend zat er tegenover mij een man van een jaar of vijfendertig. Hij had een oortje in. Heel verantwoord, handsfree in het openbaar vervoer. Een spijkerbroek en spijkeroverhemd. Zwarte schoenen en een leren jas. Kalend. Hij zat in een hoekje, een beetje weggekropen. Ogen starend naar het plafond, dan weer naar de punten van zijn schoenen. Opeens begint hij te praten. Ik blijf het een gek gezicht vinden, mensen die op zo’n manier telefoneren. Alsof ze tegen zichzelf praten. Hij moest iemand uitleggen waar een één of ander doosje te vinden was. Aldus ging het verhaal. “ Je loopt naar de grote kast. Neemt het linker, o nee rechter kastdeurtje. Op de bovenste plank vind je een doosje. Deze moet je” En de man begint met zijn handen te gebaren wat er moet gebeuren. “ van boven naar beneden trekken. Dan achter twee knoppen tegelijk indrukken. En de linker knop half omdraaien. Pak daarna het geld eruit. Begrepen. Ok!” Ik kan niet anders dan het verhaal volgen, als er iemand naast me praat en zeker als hij zo onopvallend mogelijk toch druk gebaren maakt. Volgens mij had de andere lijn het begrepen, want de man naast me werd weer stil. Alleen het geluid van e ronkende motor bleef over.
11.IV.08

maandag 31 maart 2008

Hamsteren


Het leven wordt steeds duurder. De verkiezingen vonden alweer een maand geleden plaats. En dus is er voldoende tijd voldaan aan de verkiezingsbeloftes. De markt heeft de gedrukte prijzen lang genoeg volgehouden. Tijd voor een prijsstijging. En wel betreffende de primaire levensbehoeften. Brood, melk, kaas en openbaar vervoer. Gemiddeld zo’n 20 tot 25%. Uiteraard wordt er nog gezwegen over een pensioensverhoging. Ouderen hebben vaak een mager pensioen. Deze varieert tussen de 3.000p. tot 6.000p. Over het hoogste pensioen beschikken invalide en veteranen, welke niet in de meerderheid zijn. Aangezien er ellenlange procedures voorafgaand gaan aan deze status en deze bureaucratische tijdbarrière gewoon niet overleven. En zelfs als een gepensioneerde de juiste documenten bezit en op tijd zich meldt krijgt hij nog geen 200 euro per maand. Veel te weinig. Daarom hebben baboesjka’s en dedoesjka’s het moeilijk in Rusland. Op straat herken je ze meteen aan hun kleding. In winkels zie je ze elke waar afwegen. En vandaag leek het wel of ze massaal in de rij voor het metroloket stonden. De zjeton (het metromuntje) zal van 14 roebel naar 17 roebel stijgen. Het is een lange rij tot aan buiten. De kans dat de zjeton onbruikbaar wordt is klein. Ik weet niet anders dan dat er voor de metro met een zjeton betaald wordt in Sint Petersburg. Ik loop de rij om 20 uur voorbij. Door de rij gaat een geroezemoes. “Morgen stijgt de zjeton weer eens. Weet je nog dat die 5 kopeken was.” Ik hoop maar voor ze dat de hamsterslag slaagt. Grote kans dat ze niet meer dan twee zjeton’s per klant verkopen. Ik heb onlangs mijn maandkaart gekocht. Goed uitgekiend, denk ik bij mezelf. Dus laat ik me door de roltrap de diepte invoeren.
De prijsstijgingen heb ik van horen zeggen. In de krant heb ik het niet opgemerkt. Zou het soms allemaal een 1 april grap zijn? Toch lijkt dergelijke humor me sterk. We zullen morgen zien.

woensdag 26 maart 2008

‘Can you get there by candlelight?’

Eten bij kaarslicht. Als dit op het menu staat, wordt het hoogstwaarschijnlijk een romantische avond. Een zwijmelavond.

De maïs staat op en ondertussen bak ik aardappeltjes en snij ik de groenten. Op de achtergrond draait ‘de Doors’. “Come on baby light my fire” schalt het door het appartement. Ik draai me om om wat uit de koelkast te pakken. En opeens wordt het zwart voor mijn ogen. Het licht is weer eens uitgevallen. Een maandelijks terugkerend verschijnsel. Het eten staat op gas en zal zo wel klaar zijn. Ik kijk naar buiten in de hoop dat de andere kant van het gebouw ook donker is. Helaas, daar brandt alles. Dat betekent dat de hulpdiensten er niet zo’n haast van zullen maken. Het gaat om alleen ons trappenhuis. De aardappeltjes worden al aardig bruin en knapperig. Ik schijn me bij met mijn mobiel, zo handig dat daar licht op zit, en dek de tafel. Ik loop naar de kast en pak de kandelaar. En twee kaarsen. Het is stil in huis en het begint naar de maaltijd te ruiken. Logisch, want de ventilator werkt ook niet. Alles is klaar. Aan tafel!
Iets te veel peper op de groente, ik moet niesen. Hatsjoe. Een kaarsje dooft. Waar had ik de lucifers gelaten? En terwijl ik bewapend met mijn lichtgevende mobiel de lucifers zoek, flitst het licht weer. En klinkt het wederom “Come on baby light my fire”

Gelukkig, de buurman was er snel bij. De duisternis was dit keer van korte duur, zo’n 10 min. Het romantisch etentje bij kaarslicht hou ik tegoed. Voorlopig de kaarsen maar weer opbergen voor de volgende licht onderbreking.

donderdag 20 maart 2008

In wiens eer?

Het is ijsberentijd. Morgen begint de lente. De winter hoort erop te zitten (hier lijkt die net te beginnen, sinds tijden weer -3 graden) en dus ook de winterslaap. Wereldwijd komen de ijsberen hun winterkooien uit. Samen met de nieuwe aanwinsten van de dierenparken. Klaar om in hun bassin te springen en zich te verfrissen, ter vreugde van alle fotografen.
Aldus moeten er namen verzonnen worden. Op nu.nl was vandaag te lezen dat de Rhenense diergaarde en de NS een wedstrijd hebben uitgeschreven. Ook de Petersburgse Metro en de Petersburgse dierentuin hebben een concours uitgeschreven voor hun twee jongen.
Vandaag was er te lezen dat er veel deelnemers zijn, meer dan verwacht. Naast individuele inzendingen zijn er ook inzendingen van crèches, bedrijven en musea. Er waren ook onverwachte voorstellen, die toch wel tot de favorieten behoren. Het eerste stel de ons allen bekende Dick en Guus. Sinds Dick Advocaat Zenit aan de landsbeker heeft geholpen en nu in de kwartfinale heeft gebracht, is hij hier een BR’er geworden. En ook Guus Hiddink geniet autoriteit. Maar dat kan niet op tegen de helden van Rusland.De namen Dima en Vova. Ter ere van de president en de verkozen president.
Tien jaar geleden heb ik één keer de Petersburgse dierentuin bezocht. Dit was echter een verschrikking. De beren zaten in piepkleine kooien, nog stammend uit de tsarentijd. De dieren waren vel over been. Het was er vies en het stonk er. Maar in tien jaar tijd is er veel veranderd in de stad en hopelijk ook in de dierentijd. Wie weet, als daar straks Dima en Vova wonen, krijgt de dierentuin straks wat meer subsidie en wordt het een bezoekje waard. In elk geval zie ik dan ook Dima een keer in het echt.
Tot slot nog een aantal suggestie’s voor de Nederlandse naamwedstrijd van de Rhenense diergaarde en de NS. Daar het gaat helaas om 1 jong, dus geen combinatie’s. Misschien dat het Balkie, Bert of Bono wordt...

dinsdag 11 maart 2008

Gentle voice


Het is tijd voor jazz. Tijd om eens een avond naar goede muziek te luisteren. Laat de koperinstrumenten maar komen. Vanavond treedt het ensemble Gentle Voice op in de Duke Ellingtonzaal van de jazz filharmonie. Vol verwachting lopen wij het voor ons onbekende gebouw binnen. De ontvangsthal ziet er veel belovend uit. Overal hangen portretten van bekende jazz muzikanten, zowel Russische als Amerikaanse. Maar de meeste aandacht gaat naar Duke Ellington. Hele gedichten aan hem gewijd hangen aan de muur. We lopen een wenteltrap op en komen in een café terecht. Een verrassend klein knus cafeetje. Verassend, omdat ik een concertzaal verwacht had en omdat we voor dit ‘concert’ toegangtickets gekocht hadden.
De tafeltjes staan opgesteld als een arena, als een rechthoek met een open zijde. Daar staat een saxofoon, contrabas, drumstel, piano en microfoon. We vleien ons neer op een van de banken en bestellen een cocktail. Om stipt 20uur begint het ensemble. Het eerste stuk is muzikaal. Dan wordt de zangeres naar voren geroepen. In een lange avondjurk met glinsters lacht ze het publiek verleggen toe. Snel vertelt ze wat ze gaat zingen en ze begint met aftellen. Raz, dva i raz dva tri. (1,2, en 1,2,3). Er komt nog snel een stelletje naar binnen geglipt. Zij ploffen een tafeltje verder neer. Het eerste liedje is Engelstalig en erg swingend. Het volgende liedje heeft zij zelf gecomponeerd. Genaamd vervlochten. Een Russische titel. Spannend hoe Russische jazz klinkt. Hierbij de tekst: bli la la dii do do ..... Erg interessant, niet alledaags. Daarna volgen er nog drie eigen compositie’s. Allen op dezelfde manier en weinig interactie met de zaal. De titel is van onderschikt belang, gewoon een aanduiding. Want het had van alles kunnen zijn. Het voortdurende bli bling la la begint mij een beetje te vervelen en ik begin om me heen te kijken. Het stelletje dat te laat kwam trekt mijn aandacht. Hij is duidelijk een buitenlander, met zijn lange smalle gezicht en polo. Zij in glittertruitje Russin. Beide knikken ze voortdurend mee met de muziek. Dit ziet er erg grappig uit. Een aantal keren tilt hij zijn hand twijfelend op, maar legt hem vervolgens weer rustig op zijn schoot. Bij de derde li da li do heeft hij eindelijk voldoende moed opgevat om haar te omarmen. Zij, al vrij teut van twee glazen wijn, blijft toch strak knikkend voor zich uit kijken. Maar schuift tegelijkertijd een stukje dichterbij. Het concert kan hem gestolen worden. Hij denkt alleen maar aan de volgende move. Ik vind dit alles erg schattig en denk verder alleen maar aan - wanneer komt er weer eens een leuk liedje. Na nog twee liedjes, wordt het laatste liedje aangekondigd. Wederom een eigen compositie. Maar zo grapt zij zelf al, dit keer wel met woorden. De drummer maakt er een uitsmijter van en drumt er op los tot de laatste noot. Uiteindelijk verlaten we het ‘filharmonisch café’ als critici. We hebben alles besproken en afgewogen. We hebben onderling een gezellige avond gehad, veel gegrapt, maar voor de jazz hadden we hier niet hoeven komen. Wel wil ik nu graag een cd van Duke Ellington kopen, eens luisteren naar zijn jazz.

woensdag 5 maart 2008

De presidentsverkiezingen in beeld

Er is al zoveel gezegd over de Russische presidentsverkiezingen van 2 maart. Er is al zoveel geschreven over de ze dag. Daarom een fotoreportage van stemmend Sint Petersburg.















1.Aankondiging verkiezingen 2.Stemlokaal
















3. Tegengeluid Ander Rusland 4.Uitnodiging stemlokaal




En wist u dat:
- er zeep en chocolade werd uitgedeeld aan de stemmers
- in sommige districten zelfs gratis medische controle
- docenten verplicht waren om te stemmen in hun school ( stemlokalen waren in scholen)
- zij ook ouders mee moesten nemen
- anders ontslagen konden worden
- hetzelfde gold voor veel studenten/ soldaten
- waarnemers om 5 voor 8 gevraagd werd hun jas elders op te hangen
- op dit moment de bus verzegeld werd
- een waarnemer van de communistische partij zag dat er wat ingegooid werd
- dit 150 ingevulde stembiljetten waren
- de verkiezingen verder rustig zijn verlopen
- er 's nachts een groot feest in het Kremlin was
- er nu echt genoeg over geschreven is.

vrijdag 29 februari 2008

Is dit nu de Russische maffia?

Slechts één keer in de vier jaar heb je de kans om op deze maanddag een bericht vast te leggen. Deze kans mag ik natuurlijk niet onbenut laten. Daarom een verhaal speciaal bewaart voor een bijzondere dag. Een waar gebeurd verhaal uit december 2007.

Maffia en Rusland. Vaak worden deze twee woorden aan elkaar gekoppeld. Hoewel ik nu al twee jaar regelmatig in Sint Petersburg verblijf, heb ik de koppeling nog niet echt meegemaakt. Eenmaal eerder heb ik wel eens geschreven, hoe vier zwart geblindeerde auto’s mij voorbij snelde en even later gierend tot stilstand kwamen bij de Zwitserse juwelierswinkel. Verder is maffia eigenlijk meer grap bij ons thuis geworden. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” “(Big smile) De maffia is onsterfelijk.”
Maar nu, damesch en heren, kom ik met een echt maffia verhaal. Waar gebeurd. Nog vers in het geheugen. Ik neem jullie mee naar de schimmige buitenwijken van Sint Petersburg. Waar niet alles het zonlicht duldt en waar de lucht grauw en grijs is.

Het gebeurde op een vrijdag ochtend. Op kantoor rinkelde de telefoon. Aan de andere kant van de lijn sprak onze tipgever: “Als jullie nog iets van jullie geld terug willen zien, dan moeten jullie nu naar het volgende adres komen.” Een van onze cliënten stond op het punt failliet verklaard te worden. Na kort overleg, blijkt dat dit inderdaad de enige kans is om nog iets van de investering terug te zien. Voor gewichtigheid en voor een beter onderhandelingsresultaat, moet zowel het afdelingshoofd als de Nederlandse directeur mee. En dat betekent ook een tolk. En zo zat de delegatie (niet in zwart pak) een half uur na het telefoontje wel in een zwarte mercedes (niet geblindeerd) op weg naar het genoemde adres. Op weg naar contactpersoon I., die maatjes is met de voormalige eigenaar van het bedrijf.

Mobiele telefoon. “Spreek ik met I.?” “hmm.” “Wij staan voor de deur, in een zwarte mercedes.” “Ok, ik kom zo de hoek omrijden in een zwart geblindeerde lexus jeep. Volg mij!.” Klik en er is opgehangen. En zo wordt het een kleine stoet. I. heeft ontzettend veel haast, verkeersregels kent hij niet. Binnen tien minuten rijden beide auto’s een oud fabrieksterrein op. Voor de ingang houden ze halt en zwaaien de deuren open. De delegatie volgt I. het zevenetage bakstenen gebouw in.

In eerste instantie wordt de doorgang ons belemmerd. Maar na een kort belletje gaat de telefoon bij de bewaker. Een rauwe stem schalt er doorheen “Doe eens gauw open!”. En zonder enige documenten te hoeven invullen zijn we opeens binnen. Met z’n drieën in een minilift naar de vierde etage. Een grote lege hal en twee deuren. We nemen de eerste. Gelijk na de deur is er een metaaldetectorpoortje. Vreemd voor een kantoorgebouw, denk ik bij mezelf. In het kantoor staan zes bureau’s, er wordt hard gewerkt. Links is er nog een deur. Nadat wij zijn aangekondigd wordt de deur voor ons geopend. Door een blauwe rookwalm zien we een ineengedoken man achter een groot bureau zitten. Een te groot bureau in een kamer waar verder niets staat.
Hij gebaart ons welkom en wijst ons de stoelen aan waar we plaats mogen nemen. I. neemt het woord. Zo krijg ik de kans om het mysterieuze figuur in de grote leren stoel zijlings te bestuderen. De man ziet er ziek uit. Zijn huid is verschrompeld, zijn ogen fijn dicht geknepen. Om zijn hals hangt een dikke gouden ketting. Hij is ongeschoren. Zijn kleding lijkt van de vuilnisbelt te komen. Hij komt over als een sloeber en slurpt pik zwarte koffie naar binnen. Af en toe onderbreekt hij zijn slurpen om een trek te nemen aan zijn sigaret. I. is klaar met spreken. Het woord is aan onze delegatie. Van tevoren waren we gewaarschuwd. Niet onderhandelen! Neem elk aanbod aan.

De cijfers komen niet overheen. De man drukt op een van de knoppen op zijn paneel. "K. hierheen en snel!"Nog geen twintig seconden later is K. binnen. De man fluistert hem wat in het oor. K. vertrekt weer. Al snel vertrekt ook de afdelingsdirecteur, die naar hun boekhouder moet. En ook I. krijgt een belletje en verlaat het vertrek. Wij blijven alleen achter. De man begint zijn verhaal. “Vroeger was dit een florerend bedrijf. We waren de nummer één in Rusland, wat betreft pelmeni (Russische ravioli) en mayonaise. Ik had directe toegang tot het Kremlim en het Smolny. Als ik met iemand wilde spreken, hoefde ik alleen maar mijn hoorn op te pakken en had ik een directe lijn. Eind jaren negentig werd het een rommel.” Er wordt op de deur geklopt en mister godfather kijkt verbaasd op. Hij is toch in bespreking. Wie durft hem te storen? Er komt een kerel naar binnen gerend. Baas, er zijn wat probleempjes. D. en T. luisteren niet. Waarop de man hem koel aankijkt. “Leg ze dan maar elk apart in een kamer. Hou ze tegen de grond. Als ze nog niet willen luisteren, moeten ze maar voelen.” Hij schudt de kerel weg en kijkt ons weer aan. “Sorry voor het oponthoud. Dagelijkse gang van zaken.” En hij vraagt hoe het bedrijfsleven er in Nederland aan toe gaat.

Na twintig minuten staan we weer in de hal. I. zegt dat we de man dankbaar moeten zijn. Dat we een redelijk bod hebben gekregen en dat als we de volgende dag waren gekomen er niets meer te halen viel. Misschien alleen wat rot vlees uit de containers.

We rijden terug naar kantoor en gaan verder met het dagelijkse reilen en zeilen. Alsof er niets gebeurd is. Alsof alles normaal is. Met onze dagelijkse gang van zaken.

zondag 24 februari 2008

In de metro

Niet meer dan tien centimeter afstand. Zo dicht op elkaar. Als het nog veel drukker wordt, dan zullen ze elkaar raken. Een mooie vrouw en een goed geklede man. Midden in de spits. Door de luidsprekers schelt de waarschuwing “ Pas op, de deuren sluiten”. Zij letten er beiden niet op. Tegenover elkaar twee mensen. Zij zit, hij staat. Beide kijken naar beneden. Zij gunnen elkaar geen blik. Zij zijn opgeslokt in de wereld van “Alles is anders”. Een roman van de populaire detective schrijfster Alexandra Marinina. Hij heeft zich al wat verder laten meeslepen dan zij. Zo’n 147 pagina’s.
Ik sta ernaast en gniffel. Zouden ze het door hebben van elkaar? Een mooie vrouw en een goed geklede man. Beide zonder trouwring. Een openingszin ligt voor het oprapen- vind jij het ook zo spannend? Het zou zomaar kunnen. De metro schijnt namelijk best romantisch te zijn. Behalve dat het knus is, moet je ook minimaal twee minuten op een roltrap staan. En het is me opgevallen dat geliefden elkaar dan altijd omhelzen. Even knuffelen, even op elkaar hangen. Of even een gesprek aanknopen. Wie weet wat een metroritje tot gevolg kan hebben...

donderdag 7 februari 2008

Kittens bovengronds



(Wat er vooraf kan gaan aan kittens ondergronds)

Een jong Russisch gezin woont op de eerste etage in een
éénkamer appartement. Ofwel, in het Nederlands op de begaande grond. Man, vrouw en zoontje van vier. Een jaar geleden wilden ze graag een uitbreiding. Geen zoon of dochter, maar een mooie dikke poes. En ze noemden haar Sonya. Ofwel slaapkop. Zoonlief en Sonya speelden en rollebolden. Maar op een dag kneep Sonya er tussenuit en rollebolde zij met onbekend wie. Het gezin was dolblij toen zij Sonya na een week vonden. Nog blijer waren zij toen haar buik begon uit te puilen. Vader nam de zorg voor Sonya op zich. Aaide haar voortdurend en kocht een nestje voor haar. Als Sonya op de bank lag en vrouwlief zelf even wilde neerploffen, dan werd vader boos. "Hoe durf je haar van de bank af te duwen. In de metro sta je toch ook voor een zwangere vrouw." En op een ochtend was het zover. Het gezin had zich verzameld rond de doos en verwelkomde drie nieuwe gezinsleden. De kittens groeide op, maar het huis werd te klein voor alle zeven de bewoners. Vrouwlief vroeg al haar collega’s „ ach toe, will je echt geen schattige lieve kitten?“ Helaas had een ieder andere zorgen aan zijn hoofd. Er moest een nieuw huis gevonden voor de kittens en dus raapte de vrouw al haar moed op en schreef op een bord: „ Gratis mee te nemen- schone schattige kittens!“ En met dit bord onder haar ene arm en de kittens in een mand onder haar andere arm daalde zij de lange roltrap van de metro af. En twee uur lang stond zij haar kittens aan te prijzen, met succes. ’s Avonds kwam zij met lege handen thuis. Opnieuw met z’n viertjes.

Nee, dit verhaal is nog niet afgelopen. Want het loopt niet altijd voor iedereen goed af.

De tijd verstrijkt. Het dagelijkse leven gaat weer verder, alsof er niets veranderd is. Of toch? De buik van Sonya blijft uitpuilen. En na drie weken lijkt het wel of ze in verwachting is van een tienling. Wanneer heeft dit kunnen gebeuren? Het gezin wil geen gezinsuitbreiding meer!

In elk geval op een vroege zaterdagochtend, klokslag zes, wordt het gezin uit hun slaap gewekt. Zoon lief is wakker geschrokken, omdat Sonya hem in zijn hiel heeft gebeten. Moeder kijkt naar het voeteneind en valt stijl achterover. Daar licht de eerstgeborene van de tweede leg. Met moederkoek en al. In hun bed! Bijgekomen sleept moeder Sonya naar de keuken en maakt snel een nestje, terwijl zij Sonya belerend en bestraffend toespreekt. Vader heeft ondertussen de eerstgeborene bij zijn nekvel vastgepakt en doorgespoeld. De vrouw huilt tranen met tuiten, maar beseft ook dat ze dit niet nog een keer willen, en zeker niet met tien kittens. Later op de ochtend blijken er drie kittens in de doos te liggen. Drie zwarte panterachtige hummeltjes. Voor de tweede keer vraagt de vrouw aan haar collega’s : “Wilt iemand nog een kitten?” en voegt er even later aan toe; “Nu het nog kan.”

maandag 4 februari 2008

Let Op!

Sint Petersburg is een wereldstad in Rusland. Soms wordt mij wel eens gevraagd of het erg gevaarlijk is in Sint Petersburg, of het er wel veilig is. In mijn beleving is het niet zo gevaarlijk. Hoewel ik zelf af en toe twijfel.

Uiteraard worden er conflicten uitgevochten, zijn er confrontaties, maar dat heb je in elke grote stad.

Er is veel xenofobie en toch ook wel (openlijk) rascisme. Maar zelf merk ik dit niet.

Het verkeer is levensgevaarlijk. Afgelopen weekend zijn er in Sint Petersburg en de Leningrad oblast 12 personen om het leven gekomen. Maar zolang ik zelf niet rij beweeg ik mij in het verkeer niet als een bange muis. Maar ik weet wel dat een zebrapad niets betekent en een maximum toegestane snelheid in de praktijk niet bestaat. Daarbij nemen velen expats gewoon deel aan het verkeer en zijn ze in hun rijgedrag niet te onderscheiden van de Russen.

Vaak wordt er bericht over diefstal. Niet voor niets is het gebruikelijk dat een huis twee voordeuren (achter elkaar) heeft met minimaal 3 sloten.

Toeristen worden gewaarschuwd om op hun spullen te passen, zeker als ze gebruik maken van de ondergrondse. Zelf maak ik dagelijks gebruik van de metro en tot zaterdag heb ik er nooit een incident meegemaakt.

Zaterdag stonden we bij Gostiny Dvor (het metro station, dat uitkomt op de hoofdstraat Nevski Prospekt) en stapten de metro in. Er was voldoende plaats dus ik ging zitten. Ik keek naar de ingang. Plotseling duwt een groep mannen zich naar binnen. Erg agressief. Merkwaardig kijk ik op. Dan springt er uit de groep mannen een tengere toerist. „ I am sorry, I am being pocket lifted „. Het duurde een seconde voor ik begreep wat er gebeurde. De toerist tastte zenuwachtig zijn zakken af en liet vervolgens zijn hoofd hangen. Met een verstrooide blik keek hij op en rende de metro uit, achter de groep overvallers aan. Tegelijkertijd staptte bij de deur ernaast nog een groep mannen uit. En de deuren sloegen dicht.

Ik zit nog steeds en krijg een onprettig gevoel. Een hulpeloos gevoel. Het gaat door me heen dat ik de toerist misschien had moeten bijstaan, ik spreek tenminste nog de taal. Stel je voor dat ze zijn paspoort hebben, dan zit hij echt in de problemen. En dat op vakantie.

De volgende halte moesten wij er alweer uit. Boven aangekomen stappen we op een politieagent af en leggen de situatie uit. Zijn antwoord: „Ja, we weten dat er al een tijdje een bende op deze lijn actief is. Ik zal zodadelijk wel even naar Gostiny Dvor bellen.“ Meer viel er niet aan te doen.

woensdag 30 januari 2008

Boris Eifman’s Meeuw

Maandagavond. Het Aleksandrinskij Theater is tot de nok toe gevuld. Vijf balkons, de beletage, een tsarenloge en ook nog de parterre. Stamp vol voor de balletvoorstelling– De Meeuw - naar het gelijknamige boek van Tsjechov uit 1896. Het verhaal, oorspronkelijk bedoeld als komedie, speelt zich af op een landgoed. Het draait om keuzes maken, minaars, intriges ofwel driehoeksverhoudingen. Dramatisch zwaar op de muziek van Sergeij Rachmaninov.

Om vijf uur, diezelfde maandag, werd ik gebeld door een vriend of ik hem wilde vergezellen naar een balletvoorstelling. Hij is eigenaar van een bar/ nachtclub. De solist van het dansgezelschap vormt vaak tot in de late uurtjes gezelschap in zijn Bubblebar. En had hem uitgenodigd. De premiere van De Meeuw had ik een half jaar geleden bezocht, dus dit keer had ik de gelegenheid om de voorstelling eens vanaf een kritische kant te bekijken. Hieronder mijn indrukken.

Het decor is minimaal en abstract. Gedurende de gehele voorstelling zijn er de volgende attributen te zien: twee straatlantaarns, het karkas van een kubus, een stoel, soms een gordijn in het midden, staal en spiegels. Opmerkelijk is wel de hoeveelheid verlichting. Zelfs op het decor zijn lampen geplaatst.

De muziek zwelt aan. Helaas geen orkest, wat vaak een plus geeft aan Russsiche optredens. Boris Eifman geeft de voorkeur aan muziekopnames. Geel licht valt op het karkas van een kubus. Hierin zit Konstantin opgesloten. Opgesloten in het raamwerk van de tijd, Hij breekt uit met zijn eigen ongewone stijl en de voorstelling is begonnen. Zijn stijl is expirimenteel, abstract en expressief. Berust op leunbewegingen en dierlijke elementen. Valt samen met de staccato muziek. Hij onderscheid zich door veelkleurigheid. De andere stijl wordt verwoord door de gevestigde Trigorin (de stamgast van Bubblebar). De kleuren zijn monotoon, dominant zijn donkerpaars, bordeaux en grijs. Bewegingen zijn elegant en soepel. De dansers lijken van elastiek. Vierentwintig dansers bewegen zich tussen deze twee stromingen. De danser’s richting komt terug in de kleur van het kostuum en het tempo van de muziek.

Konstantin begeeft zich op een surrealistisch plastisch pad. Op het ene moment bestaat de danser niet meer, dan is de danser opgegaan in een groter geheel. In een primitieve (of juist futuristische) levensvorm. Een witte worm met menselijke uitstulpingen. Vreemd, doch interesant. De bewegingen worden gekenmerkt door symmetrie en herhaling. Het geheel wordt mystisch gemaakt door rook. Het zou geschikt passen binnen de fantasiewerled van Salvador Dali. Op het andere moment wordt zijn stijl gekenmerkt door hip hop uitingen. Eerst enkel door de mannelijke dansers. Dit valt tegen. Als later de vrouwen er al hip hoppend/ street dansend bijkomen is het een aardig gezicht. Trigorin gaat eerst in de aanval, maar al gauw geeft hij zich over en neemt hij de hoekige bewegingen over.

Tegelijkertijd spelen er intriges af tussen de vier hoofdpersonen. Solo’s en pas de deux. Passie is verstrengelde liefkozende dansbewegingen op romantische muziek. Maar soms staan ook alle vier de sterren op het podium hun twijfels te uiten. Vooral deze wroegingen zijn prachtig weergeven. Subliem. Ieder heeft zijn eigen dans in een eigen felle lichtbundel. Zo’n lichtbundel bekend uit Mr. Bean als hij uit de lucht valt. Door deze lichtbundel worden de verhoudingen duidelijk. Door versmelting en verwijdering.

En zo wordt tegen het einde Nina verstoten uit de bundel van Trigorin. Rood licht. Zij raakt aan lager wal en wordt stripteasedansers. Verkleed als vogel, slechts met veren bedekt, danst zij op een podium. Een schietschijf komt naar beneden en Nina vormt de bull’s eves. De gasten schieten en Nina valt definitef van haar voetstuk. Konstantin aanschouwd dit en kan het niet verdragen. Hij keert terug naar het karkas, waar hij uitgebroken is en brengt het terug naar de oorspronkelijke kubusvorm. De cyclus is rond, het licht dooft. Daar hou ik zelf erg van. Na drie maal applaus in ontvangst nemen, sluit het doek definitief. De Meeuw was met stukken fantastisch. Een dikke zeven. Dat was het. Maandagavond.

zondag 20 januari 2008

De jaargetijden


Een muziekstuk van Vivaldi uit 1725. Door honderden bezoekers beluisterd op 20 januari. Bezoekers bestaande uit ouders met kinderen. Kinderen met hun gepensioneerde ouders. Bebaarde mannen, behaarde vrouwen. Mannen met wandelstokken, getrouwde vrouwen. In satijnen, kant, jeans of wol. Stijlvol, simpel en gepierced. Paartjes, vrienden, alleenstaanden. Allen in de grote zaal van het philarmonisch. Witte stoelen met rode bekleding. Witte marmeren zuilen, rode gordijnen.


De dirigent komt op. Stilte. Hij buigt en stapt op zijn podium. Groet het orkest. Nog steeds stilte. Hij legt zijn oor te luister. Wacht op het juiste moment. Iedereen wordt muisstil en zit op het puntje van zijn stoel. Dan zwaait hij met zijn stokje. En als bij toverslag klinken de lange halen van de violen, speelt de cello erdoorheen en zijn we omringd door de lente.

Waarom hebben dirigenten altijd lang (grijs) haar? Lang genoeg opdat het kan meedansen met zijn bewegingen. Zijn bewegingen lijken enerzijds op de bewegingen van zo’n houten poppetje, aan elkaar gebonden met elastiek. Die knikt met zijn knieën en voorover buigt als je op de onderkant drukt. Anderzijds heeft hij veel weg van koning dwerg in de Efteling. Hij tuit zijn lippen, bolt zijn wangen, brabbelt en proest. Een geheimzinnig lichaamstaal, waar alleen de orkestleden op reageren. De student in de hoek, die in zijn eentje in de buitenste rij zit, heeft er nog wat moeite mee. Deze violist doet zijn uiterste best, het zweet staat op zijn voorhoofd en hij speelt door alle ongemakken heen. Zijn nek is rood, tot bloedens toe. Maar hij hoort erbij! En hij draagt net als de dirigent en net als het leeuwendeel van het orkest, een smoking. Maar, in tegenstelling tot de orkestleden, heeft de dirigent manchetknopen afgezet met een parel. En in plaats van een vlinderdas, een kobaltblauw befje.

Hoe sneller de muziek, hoe meer zijn haar danst. Hoe sneller ik aantekeningen in het programmaboekje maak.Overweldigende muziek.

De dirigent draait zich om. Een daverend applaus. Bravo! Roept de dirigent. Bravo antwoordt het publiek. Bloemen worden aangedragen. Buigingen volgen. En dan achter de dirigent aan verdwijnt het orkest achter de witte zuilen, achter de rode gordijnen. En blijven de rood beklede witte stoelen leeg achter in de schemering van de lustra.


p.s. Speciaal voor jou Peer, leeuwendeel!