Alles is anders

Het Mariinskij Theater is wereldberoemd om haar ballet en opera voorstelling en dusdanig een top tien toeristen attractie. Als de mogelijkheid zich voortdoet, moet dit prachtige gebouw op het theaterplein zeker bezocht worden, ware de pluim op het bezoek aan de culterele stad Sint Petersburg.

En dus kon ik bezoekers uit de lage landen deze mogelijkheid natuurlijk niet ontnemen. ’Vrienden, dinsdag gaan we naar het Mariinskij! Dinsdag gaan we naar de balletvoorstelling Don Quichot!’ Zo gezegd, zo gedaan...

Een theater met dergelijke populariteit brengt bijbehorende prijzen met zich mee. Slechts bij drie kassa’s in de stad kunnen tickets gekocht worden, voor de rest is men afhankelijk van de hotels of contacten. Hoewel de tickets beginnen vanaf 100 roebel (2,5 euro), betaald de gemiddelde toerist gemakkelijk 3000 roebel voor een plekje in de parterre.

Maar zoals al geschreven, contacten is het sleutelwoord. In Rusland blijven deuren gesloten, totdat er connecties gelegd kunnen worden. Totdat men via via op de juiste personen uitkomt. En zo bel ik zondagmiddag ons ’oompje’ op. ’Oompje, heeft u misschien nog drie kaartjes voor de voorstelling van dinsdag?’ ’Dat weet ik nog niet, bel maandag nog maar een keer’ Ook dat is gebruikelijk, om de telefoontjes/ afspraken steeds telefonisch uit te stellen. Voor de zekerheid proberen we het ook via een ander lijntje. Zo komen we via de beste vriend van mijn vriend uit op het neefje van Gergiev. Dit brengt ons helaas niet verder, omdat zijn mobiel uit staat.

Maandag- oompje vraagt dinsdag terug te bellen of raadt ons aan op de bonnefooi te gaan.

Dinsdag- oompje geeft zijn goedkeuring en prijst gelijk nog een aantal andere voorstellingen aan.

Dinsdagavond verzamelen we een uur voor de voorstelling voor het Mariinskij. ’Blijven jullie maar even wachten, dan ga ik de kaartjes ophalen. Want anders kan hij bij het zien van buitenlanders de prijs verhogen.’ Oompje heeft er een handeltje van gemaakt en haalt een hele bos kaartjes uit zijn binnenzak. Ik krijg er een met drie plekken derde rij parterre, voor nog geen 7 euro p.p. Breedglimlachend stap ik naar buiten- voila eerste rij bij de balletvoorstelling.

Voor het begin werpen we nog even een blik op de aankondiging. Er dansen een aantal laureaten, er zijn drie actes en zes scene’s. De muziek is van Ludwig Minkus, een onbekende voor ons. In totaal 2 uur en 40 minuten vermaak. We hebben er zin in en kunnen niet wachten voordat we Don Quichot bewapend met lans, vanaf zijn paard zien vechten met een molen.

Het gewoven doek, op zichzelf al een bezienswaardigheid, gaat open en we belanden midden in het carnavalsgedruis van een Spaanse stad. Zoals later zal blijken Sevilla. Vreemd, denk ik, ik dacht dat het verhaal zich in dorpjes afspeelde. Dan opeens gaat er op het toneel nog een scherm open en lopen er drie mannen het toneel op, zingend! Zingend! Ik kijk verontschuldigend naar rechts en fluister, kennelijk is het Don Quichot de opera. Ze knikken instemmend.

De eerste pauze zit erop en we wachten vol ongeduld voordat het doek weer opengaat. Ondertussen probeer ik over de schouder van rij twee mee te lezen in het programmaboekje. En wat staat daar als titel; verloving in het klooster. Het zou toch niet…., In het andere gangpad zitten buitenlanders en zij hebben een engelstalig programma boekje. Turend probeer ik daar Don Quichot te ontcijferen, maar nee, ook daar –verloving in een klooster.

Aldus zaten we niet naar Don Quichot te kijken en was het ook geen ballet. Weliswaar was het een prachtige voorstelling, op hier en daar een false noot voor de muziekkenner na (maar dat is mij totaal niet opgevallen). Geweldige kostuums, mooie decors en zeker de scene in het klooster was overweldigend. En, ter troost, Don Quichot werd toch nog even aangekondigd als huwelijksgast. Na 3 uur en 50 min viel het doek, optimaal Mariinskij!

02.VII.08