Koop mijn waar

In de Petersburgse metro is het altijd druk. Op elk willekeurig moment van de dag, elke dag van het jaar. Uiteraard is het rond de spits nog even net iets drukker, waardoor je al snel het idee krijgt dat je levend bent ingeblikt. Geen plek voor mensen met claustrofobie. En ook geen plek voor mensen met een sterk reukvermogen, je staat namelijk zo in de knoflook asem of onder een bezwete oksel. Toch schijnt de metro voor sommige verkopers een interessant handelsterrein te zijn. Een ding is hun voordeel, veel potentiële klanten en tussen de haltes door kunnen deze geen kant op. Het komt aan op de verkopers overtuigingskracht.Want heeft u ook niet eens het idee gehad in de metro:
- had ik nu maar een pen bij de hand;
- of zelfs een balpen met vier kleurtjes;
- een vergrootglas zou handig zijn om de Russische minilettertjes te lezen;
- een zakdoek om het zweet van mijn voorhoofd te vegen;- een pleister voor mijn blaren;
- een plattegrond van Sint Petersburg.

Aldus trekken de verkopers zich niets van de omstandigheden aan en storten zich in het gewoel. Je hoort ze maar net boven het krassende geluid van de metro uitkomen. Zien doe je ze vaak pas als ze zich voorbij worstelen. Ze willen maar een ding en dat is hun waar verkopen. Meestal waar met een waarde tussen de 10 tot 50 roebel. Ze vertellen over hun waar, leggen de functie uit en geven een gebruiksaanwijzing. Vaak kan er nog gekozen worden uit verschillende varianten.

Ik heb echter zelden meegemaakt dat een verkoper van zijn waar werd verlost. De meeste passagiers kijken wezenloos voor zich uit, tellen de metrohaltes, lezen een boek/ tijdschrift, luisteren naar hun mp3 of proberen de geuren van hun buurman zo min mogelijk gewaar te worden. Zo’n verkoper loopt dan in een ruk de hele wagon door. Het volgende moment zie je hem in de andere wagon, met dezelfde geestdrift zijn waar aan de man brengen.