woensdag 31 oktober 2007

Kittens (& puppies) ondergronds


Dit verhaal speelde zich al een poosje geleden af. ’s Avonds baande ik mijn weg door het metrostelsel, tezamen met duizenden andere forensen. Ik moest een keer overstappen. Terwijl de roltrap mij naar het juiste perron bracht, zag ik boven in de hoek twee vrouwtjes staan. Twee echte Russische vrouwtjes; warm ingepakt, wat mollig en bepakt. Tasjes in hun handen, tassen op de grond en kartonnen dozen. Ik snelde naar de dichtst bijzijnde deur, maar was net te laat. De metalen deuren sloegen voor mijn neus dicht. Al wachtend op de volgende metro, trokken de twee vrouwen mijn aandacht. Voor hen bleven om de zoveel tijd mensen staan. De vrouwen besteedden er geen aandacht aan en waren onderling in een heftig gesprek verwikkeld. Ik liep naar ze toe en keek in de dozen voor hun voeten. In de ene doos zaten twee kittens; beide wit met grijze staart. In de tweede doos was het een stuk bonter. Drie grijs blauwe kittens en twee bruine puppies. Om mijn heen klonk het ach en ooo. Zo ook in mijn hoofd – ach, wat een lieve hulpeloze beestjes. Ik liet de eerste metro schieten, aangezien ik nog vol bewondering de inhoud van de twee dozen aanschouwde. De volgende metro arriveerde 3 minuten en 10 seconden later. Al die tijd pijnigde ik mezelf. Wat zou het toch leuk zijn om een katje in huis te hebben. Zal ik er dan toch een nemen en thuis komen met .. verrassing! Of toch niet. Uiteindelijk liet ik het bij tien roebel in het bedelbakje ter onderhoud van de dieren. Ik stapte de metro in, maar bleef de kittens in de gaten houden. ‘Pas op, de deuren sluiten’, en kort daarna Bang. Met een harde knal sloegen de dubbele deuren dicht en met elke seconde bracht de metro mij dichter bij huis, ver ver verder weg van de ondergrondse kittens.
31.X.07

zaterdag 20 oktober 2007

Dress-code

Vandaag is ons op subtiele wijze duidelijk gemaakt dat wij ons aan een dress-code te houden hebben. Het personeel had zich de laatste dagen te veel vrijheden toegeëigend. Zo liepen er jonge dames rond in korte rokjes en op hooggehakte laarzen. Of weliswaar in een colbertje, maar daaronder niets. Het personeel moet weer in het gareel lopen en daarom kwam de personeelsmanager op “bevel” van de directeur (een ex-militair) ons verwittigen dat het zo echt niet langer kan. Men heeft zich te houden aan het ukaz uit 2006, waarin alle kledingvoorschriften staan beschreven. Aldus de opsomming van hoe vrouwen zich horen te kleden:
- Een colbertje met rok of broek, eventueel een jurk. Het colbertje mag van structuur/ stof verschillen van de andere details van het ensemble. De optimale lengte voor de rok is tot aan de knie.
- Kleuren: donkerblauw, donker bordeaux, bruin, grijs, beige. Alle details van de garderobe moeten op elkaar afgestemd zijn qua kleur en in totaal mogen er niet meer dan drie kleuren zijn.
- Dichte schoenen met hak, maar niet hoger dan 5-7 cm.
- In de zomer is het toegestaan om dunne zijde stof te dragen. In de zomer mag de hiel bloot zijn.
- Accessoires mogen een paarlemoeren halsketting of een zijde sjaal zijn.
- Make-up met mate en mode bewust (wat mode bewuste make-up ook moge zijn)
Dat wordt nog even zoeken in mijn garderobe of de vereiste kledingstukken ertussen hangen. Een zijde sjaal en paarlemoeren halsketting, dat kunnen ze in ieder geval zeker wel vergeten. Eigenlijk weet ik ook niet of dit voor mij van toepassing is, maar waar je bent, daar behoor je je eigenlijk ook aan aan te passen (ben even het passende gezegde kwijt). Integreren op de werkvloer. Toch ben ik blij dat het morgen vrijdag is. Op vrijdagen is het allemaal wat soepeler, dan mag er naar Amerikaans model business casual gedragen worden. En dus loopt iedereen massaal in jeans en op platte zolen. Op een enkele na die zonder hakken haar vrouwelijkheid verliest. Nog even ter uwer vermaak het gedetailleerde lijstje met outfits, die ten alle tijden verboden zijn:
- veel te open en sensuele jurken en rokjes. Oftewel mini.
- topjes tot aan de navel
- heupbroeken
- doorzichtige kleding
- kleding die erg strak zit, dus als een tweede huid
- kleding die te veel zakt/ omhaag gaat als de werknemer gaat zitten
- sandalen, sportschoenen en grove schoenen.

18.X.07

vrijdag 19 oktober 2007

Probka

Fileproblemen. Ja, ook hier is de file een dagelijks terugkerend tafereel. Misschien is het hier nog wel erger. In Sint Petersburg, een stad met ruim vijf miljoen inwoners, is 1 op de 4 bestuurder van een auto(wrak). Kortom de Russen brengen behoorlijk wat tijd door in de file. Dat je er in komt te staan is meer regel dan uitzondering.
In principe hoor ik geluk te hebben. Ik werk in de ‘oblast’, ofwel in de middle of nowhere. Dus de forensen zouden precies de tegenovergestelde richting op moeten, zowel ’s ochtends als ’s avonds. Heen gaat het meestal nog wel, maar terug...
Neem vandaag. Woensdag 17 oktober. Een normale woensdag, een dag midden in de week, niets bijzonders. Dus je zou in principe geen hindernissen verwachten. Tttttring, volchonka staat vast, er is een ernstig ongeluk gebeurd. Een ongeluk kan altijd gebeuren, maar dat slaat ons werknemers in de personeelsbus nog niet uit het veld. Er zijn meer wegen die naar een metrostation leiden. Om precies te zijn twee. Logischerwijs slaan we vandaag dus rechts af in plaats van linksaf. Na vijf minuten vallen we al met onze neus in de boter. Een stilstaande probka. Veel te veel auto’s voor deze provinciale eenbaansweg.
Maar de weg verbreden, ho maar! Daar zijn veel creatievere methodes voor. De berm is ondertussen een modderweg, waar zich baan twee heeft gevormd. Baan drie beweegt een stuk vlotter dan nummer een en twee, maar zij bevindt zich wel in de berm van de tegenliggende partij. En voor diegene die echt veel haast (ongeduld) hebben, die maken gewoon gebruik van baan vier. Jouw tegenliggers moeten maar voor jou wijken en willen ze dat echt niet, dan duik je vliegensvlug achter een rookwolk van een vrachtwagen op baan een. Spannend, is het niet.
Eigenlijk ben ik er al aan gewend. Ik denk eigenlijk alleen elke keer - dat wordt nog later thuiskomen. Toch ben ik op wonderbaarlijke wijze altijd om en nabij acht uur thuis. Nog twee dagen probka’s en dan even twee dagen niet J

P.S. Niet heel erg gek dat er zoveel ongelukken zijn met dit rijgedrag. Daarbij blijven de rijtuigen die in botsing zijn geraakt staan op de plek van het voorval, ook als dit twee rijbanen afsluit.
17.x.07

woensdag 17 oktober 2007

Wat lees ik nu op nrc.nl

Dit is toch wel even schokkend nieuws, dat ik hier zo vanuit de directeursstoel (jaja, als de baas er niet is, mag ik er zitten :)) in de provincie van Rusland lees. Afschaffen van de basisbeurs? Het verworven recht van de zelfstandige student. Ook al ben ik nu een loonslaaf, ik voel me veel meer verbonden met het studentenbestaan. Daarbij heb ik nog recht op 1 jaar stufi. En ik was nog wel zo blij met de regeling dat je die ook op kan nemen bij studie in het buitenland. En wat nu?? Nu kan ik er niet eens mijn zegje over doen. En of de studenten massaal gaan demonstreren is nog maar de vraag, aangezien het fenomeen demonstratie vreemd is aan onze generatie. Als het er op aankomt, zal de studentenvakbond vast de studenten mobiliseren, maar ik hoop dat minister Plasterk een ander potje vindt.
Aldus een zucht van een ex-student, die het zoete studentenleven niet wil laten varen.

maandag 8 oktober 2007

Herfstbloemen

“Gouden herfst”. Zo heet de herfst in Sint Petersburg. Al twee weken zijn de bomen van kleur aan het veranderen. Groene bladeren, gele bladeren, rode bladeren, oranje bladeren, bruine bladeren. Een heel schilderspallet vol aan kleuren. Vooral de vele berken- en beukenbomen zorgen voor een gouden gloed over de stad. En als er een briesje door de bomen heen waait, beland je onder een gouden regen. Prachtig al die kleuren in de steeds grauwer wordende stad. En een goed alternatief voor de bloemen, zoals zal blijken. Bloemen brengen natuurlijk ook zo hun kleur. Maar de rozen, tulpen, gladiolen etc., allen voornamelijk afkomstig uit Nederland, zijn alles behalve goedkoop. Elke bloem wordt per stuk verkocht met prijzen variërend van anderhalf tot twintig euro. Een eenvoudig, klein boeketje - drie roosjes, twee irissen en wat bladgroen – is al gauw dertien euro. Een boeketje bloemen op tafel is meer uitzondering, dan regel. En dus maakt de Rus gebruik van het alternatief dat de herfst biedt: bladeren. Als er op de grond een mooi blad ligt, dan wordt die snel het bezit van een trotse eigenares. Om over de parken nog maar te zwijgen. Je voelt je er haast ongemakkelijk als je niet met een boeket bladeren rondloopt. Als u denkt dat het een hoopje bij elkaar geraapte bladeren zijn, dan zit u er flink naast. De Rus gaat erg delicaat met zijn herfstboeketten om. Hij rangschikt ze naar kleur, er worden kransen en bogen gevlochten en vervolgens neemt hij losse bladeren mee naar huis. Deze worden gestreken, zodat ze niet krullen en kleur verliezen, en in een vaasje gezet. En viola – de kamer is opgefleurd met deze geel, groen, oranje en rode herfstbloemen.
07.X.07