maandag 27 augustus 2007

Kalasjnikov

Momenteel lees ik het boek 'Duizend schitterende zonnen', gesitueerd in Afghanistan, Kabul, te midden van de oorlogen, waar eerst de sovjets, vervolgens de Mujahedin en nu de Taliban met kalasjnikovs rondlopen. Het boek spreekt erg tot de verbeelding en ik begin mee te leven met de hoofdpersonages. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Waar ik naar toe wil is dat ik soms gbeurtenissen uit gelezen romanverhalen in de werkelijkheid meen terug te zien.
Vroeg op de avond hadden wij de auto op een binnenplaats achtergelaten. Vanuit de ramen zouden we zo af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Op de binnenplaats stonden een aantal jeeps, westerse auto's en een minderheid aan afgedankte, roestende lada's en zjikoeli's dan elders. Het zou geen probleem op moeten leveren om er weer uit te komen en we zouden maar een uurtje of drie blijven, dus ook niet iemands 'plekje'kunnen innnemen.
Drie uur later was de doorgang inderdaad vrij. Maar terwijl ik het portier opendoe, zie ik op het papiertje dat ik in mijn andere hand heb een rood zoeklicht voorbij schieten. Met gefronst voorhoofd kijk ik even om en op. Vreemd. Zodra de motor start en we willen wegrijden, zie ik het zoeklicht weer langs de muur voorbij schieten. Door het lezen van dit boek en omdat ik in Rusland ben, denk ik in eerste instantie dat het wel het zoeklicht van een kalasjnikov of ander scherpschuttersgeweer moet zijn. Ik sta er niet eens bij stil dat het ook een kind kan zijn dat met een laser speelt. Tsja, ben ik dan bevooroordeeld over Rusland?

zaterdag 25 augustus 2007

In de wolken

Buiten is het -50 graden celsius. Binnen zit ik, opweg naar een nieuw avontuur. Om mij heen wolken. In allerlei vormen. Beneden land. Strak opgedeeld in vierkanten. Akkers van de Nederlandse boeren. Met elke minuut laat ik Nederland verder achter en nader ik mijn nieuwe verblijfplaats. Vanuit de cockpit meldt de captain dat we op een hoogte van 10.000 meter vliegen. Benenden, op 7.000 meter, vliegt het KLM-toestel naar Moskou. Weldra zullen we de Russen, zakenlieden en toeristen op weg naar Moskou inhalen. Sint Petersburg wint van Moskou. We vliegen boven de Oostzee. De zee is opgedeeld in eindeloos veel eilanden. Nog een uur te gaan en dan begint het echt: Lija in Sint Petersburg. Er wordt macaronisalade met een warm broodje uitgedeeld. Men stort zich er gretig op om de reis te verkorten, de tijd te vullen en de buurman/ buurvrouw eetsmakelijk te kunnen wensen. Mijn buurvrouw heeft geblondeerd haar, naaldhakken, lange rode nagels, roze lippen, een norse blik en een air van ik ben hier niet. Niet echt een gesprekspartner, dus als snel ga verder met het opnemen van het landschap onder mij en de wolken in de verte. In de wolken, ik begin te mijmeren. Heb ik alles wel in mijn koffer gestopt, heb ik iedereen wel gedag gezegd (zo niet, dan alsnog daaaaagggggg!), heb ik ........ Kdang. Met beide voeten aan de grond. Geen tijd meer om te twijfelen, want vlucht KL1395 is geland op Pulkovo airport. Laat het avontuur beginnen!