Marsjroetka

Nee, ik reis niet alleen met de metro. Ook de marsjroetka is voor mij een dagelijks vervoermiddel. Dit is een klein commercieel busje, zo’n 25 plekken. Het busje heeft een vaste route, maar stopt wel waar het jou uitkomt. Tijd voor een verhaal vanuit de marsjroetka.

Vanochtend zat er tegenover mij een man van een jaar of vijfendertig. Hij had een oortje in. Heel verantwoord, handsfree in het openbaar vervoer. Een spijkerbroek en spijkeroverhemd. Zwarte schoenen en een leren jas. Kalend. Hij zat in een hoekje, een beetje weggekropen. Ogen starend naar het plafond, dan weer naar de punten van zijn schoenen. Opeens begint hij te praten. Ik blijf het een gek gezicht vinden, mensen die op zo’n manier telefoneren. Alsof ze tegen zichzelf praten. Hij moest iemand uitleggen waar een één of ander doosje te vinden was. Aldus ging het verhaal. “ Je loopt naar de grote kast. Neemt het linker, o nee rechter kastdeurtje. Op de bovenste plank vind je een doosje. Deze moet je” En de man begint met zijn handen te gebaren wat er moet gebeuren. “ van boven naar beneden trekken. Dan achter twee knoppen tegelijk indrukken. En de linker knop half omdraaien. Pak daarna het geld eruit. Begrepen. Ok!” Ik kan niet anders dan het verhaal volgen, als er iemand naast me praat en zeker als hij zo onopvallend mogelijk toch druk gebaren maakt. Volgens mij had de andere lijn het begrepen, want de man naast me werd weer stil. Alleen het geluid van e ronkende motor bleef over.
11.IV.08