Het is tijd voor jazz. Tijd om eens een avond naar goede muziek te luisteren. Laat de koperinstrumenten maar komen. Vanavond treedt het ensemble Gentle Voice op in de Duke Ellingtonzaal van de jazz filharmonie. Vol verwachting lopen wij het voor ons onbekende gebouw binnen. De ontvangsthal ziet er veel belovend uit. Overal hangen portretten van bekende jazz muzikanten, zowel Russische als Amerikaanse. Maar de meeste aandacht gaat naar Duke Ellington. Hele gedichten aan hem gewijd hangen aan de muur. We lopen een wenteltrap op en komen in een café terecht. Een verrassend klein knus cafeetje. Verassend, omdat ik een concertzaal verwacht had en omdat we voor dit ‘concert’ toegangtickets gekocht hadden.
De tafeltjes staan opgesteld als een arena, als een rechthoek met een open zijde. Daar staat een saxofoon, contrabas, drumstel, piano en microfoon. We vleien ons neer op een van de banken en bestellen een cocktail. Om stipt 20uur begint het ensemble. Het eerste stuk is muzikaal. Dan wordt de zangeres naar voren geroepen. In een lange avondjurk met glinsters lacht ze het publiek verleggen toe. Snel vertelt ze wat ze gaat zingen en ze begint met aftellen. Raz, dva i raz dva tri. (1,2, en 1,2,3). Er komt nog snel een stelletje naar binnen geglipt. Zij ploffen een tafeltje verder neer. Het eerste liedje is Engelstalig en erg swingend. Het volgende liedje heeft zij zelf gecomponeerd. Genaamd vervlochten. Een Russische titel. Spannend hoe Russische jazz klinkt. Hierbij de tekst: bli la la dii do do ..... Erg interessant, niet alledaags. Daarna volgen er nog drie eigen compositie’s. Allen op dezelfde manier en weinig interactie met de zaal. De titel is van onderschikt belang, gewoon een aanduiding. Want het had van alles kunnen zijn. Het voortdurende bli bling la la begint mij een beetje te vervelen en ik begin om me heen te kijken. Het stelletje dat te laat kwam trekt mijn aandacht. Hij is duidelijk een buitenlander, met zijn lange smalle gezicht en polo. Zij in glittertruitje Russin. Beide knikken ze voortdurend mee met de muziek. Dit ziet er erg grappig uit. Een aantal keren tilt hij zijn hand twijfelend op, maar legt hem vervolgens weer rustig op zijn schoot. Bij de derde li da li do heeft hij eindelijk voldoende moed opgevat om haar te omarmen. Zij, al vrij teut van twee glazen wijn, blijft toch strak knikkend voor zich uit kijken. Maar schuift tegelijkertijd een stukje dichterbij. Het concert kan hem gestolen worden. Hij denkt alleen maar aan de volgende move. Ik vind dit alles erg schattig en denk verder alleen maar aan - wanneer komt er weer eens een leuk liedje. Na nog twee liedjes, wordt het laatste liedje aangekondigd. Wederom een eigen compositie. Maar zo grapt zij zelf al, dit keer wel met woorden. De drummer maakt er een uitsmijter van en drumt er op los tot de laatste noot. Uiteindelijk verlaten we het ‘filharmonisch café’ als critici. We hebben alles besproken en afgewogen. We hebben onderling een gezellige avond gehad, veel gegrapt, maar voor de jazz hadden we hier niet hoeven komen. Wel wil ik nu graag een cd van Duke Ellington kopen, eens luisteren naar zijn jazz.
De tafeltjes staan opgesteld als een arena, als een rechthoek met een open zijde. Daar staat een saxofoon, contrabas, drumstel, piano en microfoon. We vleien ons neer op een van de banken en bestellen een cocktail. Om stipt 20uur begint het ensemble. Het eerste stuk is muzikaal. Dan wordt de zangeres naar voren geroepen. In een lange avondjurk met glinsters lacht ze het publiek verleggen toe. Snel vertelt ze wat ze gaat zingen en ze begint met aftellen. Raz, dva i raz dva tri. (1,2, en 1,2,3). Er komt nog snel een stelletje naar binnen geglipt. Zij ploffen een tafeltje verder neer. Het eerste liedje is Engelstalig en erg swingend. Het volgende liedje heeft zij zelf gecomponeerd. Genaamd vervlochten. Een Russische titel. Spannend hoe Russische jazz klinkt. Hierbij de tekst: bli la la dii do do ..... Erg interessant, niet alledaags. Daarna volgen er nog drie eigen compositie’s. Allen op dezelfde manier en weinig interactie met de zaal. De titel is van onderschikt belang, gewoon een aanduiding. Want het had van alles kunnen zijn. Het voortdurende bli bling la la begint mij een beetje te vervelen en ik begin om me heen te kijken. Het stelletje dat te laat kwam trekt mijn aandacht. Hij is duidelijk een buitenlander, met zijn lange smalle gezicht en polo. Zij in glittertruitje Russin. Beide knikken ze voortdurend mee met de muziek. Dit ziet er erg grappig uit. Een aantal keren tilt hij zijn hand twijfelend op, maar legt hem vervolgens weer rustig op zijn schoot. Bij de derde li da li do heeft hij eindelijk voldoende moed opgevat om haar te omarmen. Zij, al vrij teut van twee glazen wijn, blijft toch strak knikkend voor zich uit kijken. Maar schuift tegelijkertijd een stukje dichterbij. Het concert kan hem gestolen worden. Hij denkt alleen maar aan de volgende move. Ik vind dit alles erg schattig en denk verder alleen maar aan - wanneer komt er weer eens een leuk liedje. Na nog twee liedjes, wordt het laatste liedje aangekondigd. Wederom een eigen compositie. Maar zo grapt zij zelf al, dit keer wel met woorden. De drummer maakt er een uitsmijter van en drumt er op los tot de laatste noot. Uiteindelijk verlaten we het ‘filharmonisch café’ als critici. We hebben alles besproken en afgewogen. We hebben onderling een gezellige avond gehad, veel gegrapt, maar voor de jazz hadden we hier niet hoeven komen. Wel wil ik nu graag een cd van Duke Ellington kopen, eens luisteren naar zijn jazz.
1 opmerking:
hi Li,
ik dacht bij mezelf, laat ik eens spontaan een reactie achterlaten op de site van mijn zus. Ik wou je namelijk melden, dat ik op regionaal niveau mag gaan MEPpen.
Kusje Esther
Een reactie posten