Kittens bovengronds

(Wat er vooraf kan gaan aan kittens ondergronds)

Een jong Russisch gezin woont op de eerste etage in een éénkamer appartement. Ofwel, in het Nederlands op de begaande grond. Man, vrouw en zoontje van vier. Een jaar geleden wilden ze graag een uitbreiding. Geen zoon of dochter, maar een mooie dikke poes. En ze noemden haar Sonya. Ofwel slaapkop. Zoonlief en Sonya speelden en rollebolden. Maar op een dag kneep Sonya er tussenuit en rollebolde zij met onbekend wie. Het gezin was dolblij toen zij Sonya na een week vonden. Nog blijer waren zij toen haar buik begon uit te puilen. Vader nam de zorg voor Sonya op zich. Aaide haar voortdurend en kocht een nestje voor haar. Als Sonya op de bank lag en vrouwlief zelf even wilde neerploffen, dan werd vader boos. "Hoe durf je haar van de bank af te duwen. In de metro sta je toch ook voor een zwangere vrouw." En op een ochtend was het zover. Het gezin had zich verzameld rond de doos en verwelkomde drie nieuwe gezinsleden. De kittens groeide op, maar het huis werd te klein voor alle zeven de bewoners. Vrouwlief vroeg al haar collega’s „ ach toe, will je echt geen schattige lieve kitten?“ Helaas had een ieder andere zorgen aan zijn hoofd. Er moest een nieuw huis gevonden voor de kittens en dus raapte de vrouw al haar moed op en schreef op een bord: „ Gratis mee te nemen- schone schattige kittens!“ En met dit bord onder haar ene arm en de kittens in een mand onder haar andere arm daalde zij de lange roltrap van de metro af. En twee uur lang stond zij haar kittens aan te prijzen, met succes. ’s Avonds kwam zij met lege handen thuis. Opnieuw met z’n viertjes.

Nee, dit verhaal is nog niet afgelopen. Want het loopt niet altijd voor iedereen goed af.

De tijd verstrijkt. Het dagelijkse leven gaat weer verder, alsof er niets veranderd is. Of toch? De buik van Sonya blijft uitpuilen. En na drie weken lijkt het wel of ze in verwachting is van een tienling. Wanneer heeft dit kunnen gebeuren? Het gezin wil geen gezinsuitbreiding meer!

In elk geval op een vroege zaterdagochtend, klokslag zes, wordt het gezin uit hun slaap gewekt. Zoon lief is wakker geschrokken, omdat Sonya hem in zijn hiel heeft gebeten. Moeder kijkt naar het voeteneind en valt stijl achterover. Daar licht de eerstgeborene van de tweede leg. Met moederkoek en al. In hun bed! Bijgekomen sleept moeder Sonya naar de keuken en maakt snel een nestje, terwijl zij Sonya belerend en bestraffend toespreekt. Vader heeft ondertussen de eerstgeborene bij zijn nekvel vastgepakt en doorgespoeld. De vrouw huilt tranen met tuiten, maar beseft ook dat ze dit niet nog een keer willen, en zeker niet met tien kittens. Later op de ochtend blijken er drie kittens in de doos te liggen. Drie zwarte panterachtige hummeltjes. Voor de tweede keer vraagt de vrouw aan haar collega’s : “Wilt iemand nog een kitten?” en voegt er even later aan toe; “Nu het nog kan.”