Soms is het een zuchten en steunen. Het lijkt wel of die Russen er niets van begrijpen, het lijkt wel of ik er niets van begrijp. Het is volgens mij onbegrijpelijk.
Zo worden er zebrapaden aangebracht, maar auto’s stop die stoppen voor een voetganger. Ho maar. En probeer ik voor mijn voetgangersrechten op te komen, word ik bijna van sokken gereden en krijg ik ook nog eens boze vuisten en claxons naar mijn hoofd geslingerd.
De mensen hebben hier geen haast. Alles gaat sloom en langzaam, grauw en grijs. Maar vooral stoffig en benauwd. Geen haast hebbend lopen ze met z’n vieren naast elkaar over het trottoir. Geen enkel doorgangetje om tussendoor te glippen, het enige wat ik kan doen is ook gaan strompelen.
Het straatbeeld wordt gekleurd door vele groenten (wat is de nieuwe speling?)- en fruitkraampjes. Vooraan liggen prachtige kersen, (water)meloenen, bessen, perziken, tomaten, komkommers en groenvoer. Een schitterende watermeloen trekt mijn aandacht. De grote van een voetbal. Glimmend. Ik sta te watertanden. De verkoper klopt erop en er komt een volle klank vanaf.
‘Deze dan maar?’
‘Da’ knik ik verlekkerd.
‘Helaas, meisje, maar vandaag handelen we niet.’
‘Pardon?’
‘We verkopen niet!’
Soms breekt toch echt mijn klomp.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten