‘Can you get there by candlelight?’

Eten bij kaarslicht. Als dit op het menu staat, wordt het hoogstwaarschijnlijk een romantische avond. Een zwijmelavond.

De maïs staat op en ondertussen bak ik aardappeltjes en snij ik de groenten. Op de achtergrond draait ‘de Doors’. “Come on baby light my fire” schalt het door het appartement. Ik draai me om om wat uit de koelkast te pakken. En opeens wordt het zwart voor mijn ogen. Het licht is weer eens uitgevallen. Een maandelijks terugkerend verschijnsel. Het eten staat op gas en zal zo wel klaar zijn. Ik kijk naar buiten in de hoop dat de andere kant van het gebouw ook donker is. Helaas, daar brandt alles. Dat betekent dat de hulpdiensten er niet zo’n haast van zullen maken. Het gaat om alleen ons trappenhuis. De aardappeltjes worden al aardig bruin en knapperig. Ik schijn me bij met mijn mobiel, zo handig dat daar licht op zit, en dek de tafel. Ik loop naar de kast en pak de kandelaar. En twee kaarsen. Het is stil in huis en het begint naar de maaltijd te ruiken. Logisch, want de ventilator werkt ook niet. Alles is klaar. Aan tafel!
Iets te veel peper op de groente, ik moet niesen. Hatsjoe. Een kaarsje dooft. Waar had ik de lucifers gelaten? En terwijl ik bewapend met mijn lichtgevende mobiel de lucifers zoek, flitst het licht weer. En klinkt het wederom “Come on baby light my fire”

Gelukkig, de buurman was er snel bij. De duisternis was dit keer van korte duur, zo’n 10 min. Het romantisch etentje bij kaarslicht hou ik tegoed. Voorlopig de kaarsen maar weer opbergen voor de volgende licht onderbreking.