Een wandeling over Vasili-eiland

Tijd voor een eerste kennismaking met de straten. Doelgericht stap ik dom 20 uit. Ik wil het boek Ivankiade gaan kopen. De eerste boekenwinkel zit op de hoek van de straat. Ik loop naar binnnen. Het winkeltje is gevestigd onder een huizenblok (podval). Het ruikt er muffig . Alle muren zijn bekleed met boeken en erboven hangt een bordje: literatuur, vrouwen boeken, mannen boeken, kunst, wetenschap etc. Tot zo ver vrij normaal. Er staan mensen te lezen en zelfs de beveiligingsbeambte heeft zich over een boek gebogen. Het zijn toch iets te veel russiche woorden om te orienteren en besluit het aan een verkoopster te vragen (devywka). Zodra ik mijn mond open doe, komen er onsamenhangende zinnen uit. Al stotterend probeer ik me te herstellen, maar het effect is uiteindelijk dat ze me vraagt de titel en auteur op te schrijven. En schrijven is in zo’n situatie nog lastiger dan spreken, gebruik ik een ÷ , ø, îf ù? Ik weet het echt niet. Ze voert wat in in de computer, maar er zijn geen matches. Door de eerste de beste obstakel laat ik me echt niet tegen houden. Op naar de volgende winkel, boekenwinkels genoeg in dit land van grote schrijvers en dichters.

De straten zijn hier logisch ingedeeld. Er zijn drie parelle starten, genaamd: kleine, middelste en grote prospekt. Deze worden doorkruist door linea’s. Om dat het tegen het vriespunt aanligt, zijn de straten vies. Smeltende sneeuw, vervuild door de uitlaat van de speelgoedogende auto’s. Aan de huizen hangen ijspegels, die druppelen. Ik sop er doorheen en probeer plassen te ontwijken. Alle winkels hebben neon uithangborden en ook de bewegwijzering naar MC Donalds ontbreekt niet. Toch staan er ook oude tandloze omaatjes wolle truien, een prei of een boek te verkopen.
Ik stap opnieuw een boekenwinkel binnen. Deze is een stuk ruimer opgezet en oogt westers. Ik vraag om hetzelfde en dit keer wordt mijn verzoek de hele winkel doorgeschreeuwd: “Tanja, weet jij of we de Ivankiade hebben? Masja, de Ivankiade, hebben we niet toch? Er vraagt hier iemand om de Ivankiade?” Al snel wordt duidelijk dat ik ook dit keer niet zal slagen. Ik loop terug naar de 6-7 linea, ookwel bekend als de straat van de rijken. De tegels zijn van marmer, de huizen gerenoveerd en de dure winkels vullen hier de etalage’s met juwelen, bont, gucci en sony. Halverwege kom ik een grijs gebouw tegen. Drie verdiepingen hoog. Er hangt een ijzeren bordje, waarop vermeldt staat dat hier de filologische faculteit van de staatsuniversiteit is gevestigd. Daar moet ik wezen, alleen heb ik een ander adres opgekregen. Uit nieuwsgierigheid besluit ik toch even naar binnenn te gaan.

Ik duw een zware deur openen en direct daarna nog een houten deur. Ik kom een hal binnen, waar een balie gevestigd is. Er zitten twee gepensioneerd vrouwtjes achter: de bewaking (axrana). Ze proberen een buitenlandse student uit te leggen waar de bibliotheek is. Ik ga naast hem staan. Ik zie dat hij van zijn ene been op zijn andere staat te huppen. Ik kijk naar beneden en waar ik warme gevoerde schoenen verwacht, zie ik twee roze voeten. Zijn schoenen staan een stukje verder in de gang. Het is gebruikelijk om in Rusland als je ergens op bezoek bent je schoenen uit te doen, maar dit oogde wel heel vreemd. Ik glimlachte en de vrouwtjes vroegen waarmee ze me van dienst konden zijn. Zodra ze merkten dat ook ik een buitenlandse was, begonnen ze eerst samen te smoezen. “O, wat leuk zo’n jongen en zo’n meisje, allebie in een vreemde stad, allebei hulpeloos.”Ik ben helemaal niet hulpeloos, ik wil alleen weten waar ik moet gaan studeren. Ik kuch even en begin in mijn beste russisch te vertellen dat ik hier kom studeren en nu een beetje in de war ben over de locatie. Alsof ik een halve imbieciel ben, antwoorden ze mij op een kleuter manier dat ik waarschijnlijk bij de negende linea moet zijn. “We teken het voor je, want lezen kan je waarschijnlijk niet.” Weer een ander adres. Ik raak even in gedachten verzonken en de dames beginnen weer met roddelen. Ik laat ze maar. De student begon zijn schoen aan te trekken en samen liepen we met een tekening in onze handen de filologische faculteit uit