Risk

Ik hou van spelletjes spelen. Kan er geen genoeg van krijgen. Ben er verzot op. Vooral als het om Risk gaat.

Alleen in je eentje is er geen lol aan. En met z’n tweeen ben je er ook nog niet. Dus als de mogelijkheid zich voordoet om een spelletje te spelen, dan heb ik daar veel voor over. Beginnend met het vinden van tegenstanders. Nederlanders zijn bij voorbaat de klos. Russen zijn het proberen waard.

Kaarten en dobbelen gebeurt nog wel eens, maar voornamelijk in het casino. Een ouderwets bordspel wordt hier meer geassocieerd met de Sovjettijd. Alsof men daar geen tijd meer voor heeft. Nonsense. Tijd dat men kennismaakt met dit totaal onbekende spel, die we dan ook spelen op een italiaans speelbord, die we ergens achter in de kast bij de tante van Bacho hebben gevonden. Een extra handicap in het spel kan geen kwaad.

Binnen een jaar tijd heb ik denk ik wel vijftien Russen ingewijd in de veroverwereld en kunsten van Risk. De een was er meer enthousiast over dan de ander. Zeker aan het portie fanatisme, dat ik er tegenaan gooi, moeten sommigen wennen. Niet allen hebben er het geduld voor, maar er zitten potentiele talenten tussen.

Een van die talenten is het echtpaar Petrunin. Zij hebben het spel zelfs een keer voor een paar weekjes geleend om het te doorgronden. En nu zijn ze klaar voor de strijd.

Aangezien de doos nogal groot is, past hij niet in een tas. Daarom heb ik er een touw omheen gebonden. Met in het midden een strik. Aldoende net een pakketje. Zo pakken ze hier ook taarten in. En dus werd het spel aangezien voor taart, maar dan wel een hele platte. Deze optie viel echter in duigen, toen ik het spel op zijn kant keerde om door een poortje van de metro te lopen. (Erg lijkend op een mr. Bean actie, wanneer hij het schilderij als een wagentje vervoert en hem dan op zijn kant tilt om in een smalle gang langs iemand te komen) Verwoedde pogingen werden er gedaan om te ontcijferen wat het was. Ik zag ze gewoon denken: ‘ Wat zou dat toch zijn? En het rammelt ook nog’ Ik denk dat ik de hersenen aan het kraken heb gezet, maar dat velen het al snel opgaven zonder antwoord op de vraag.

Dus ik, onder het loerend oog van de Petersburgers, met het spel onder mijn armen heel Sint Petersburg door. Vijftien minuten lopen, zeven metro haltes met overstap en nog tien minuten in de marsjroetka. Niets is te veel voor een spannend potje risk, ofwel RisiKo!