Hoog gehakt

Ik sta in een schoenenwinkel. Een kleintje. Meer een boetiek. Met mij zijn er nog 2 klanten. Een russische schone en een russiche, wiens schone jaren al verwelkt zijn. Toch wordt mijn aandacht getrokken door de vrouw in middelbare leeftijd. Het is zelfs mogelijk dat zij de zestig nadert. Zij houdt zich kaars recht. Zij heeft een parmantig zwart hoedje op haar hoofd. De bloem, die dit hoedje nog meer flair geeft, heeft een glinsterend hart. Of het nepsteentjes zijn, kristallen of ware diamenten. Ik heb geen idee. Haar blond geverfde haar in een knotje. Een zwarte mantel en daar onder draagt zij coltrui, met broche, en een rok, met schots partoon. Kennelijk is zij hier al lang, want voor haar heeft de verkoopster een tiental schoenen uitgestald. De ene is nog hoger dan de andere. De ene glinstert nog meer dan de ander. Het aanzicht alleen al, doet het zweet bij mij uitbreken. De vrouw haalt opgelucht adem. ' Het wordt deze. Deze is prachtig en zo stijlvol!.' Jazeker',vult de verkoopster aan, ' en daarbij zijn ze ook nog jeugdig.'
Het parmantig vrouwtje loopt uiteindelijk de winkel uit met hoog gehakte zwart gelakte pumps. Met open neus en een bloem ter versiering. Of dit nepsteentjes zijn, kristallen of ware diamenten. Ik heb geen idee. Maar ik weet wel- ze zijn erg hoog gehakt.

24

Het is drie uur in de nacht. Donker. Nog geen schemering. Alleen verlichting van lataarnpalen, neon reclame verlichting en alle kerstversieringen. Sint Petersburg is voor 200 miljoen roebel versierd met kerstverlichting. Wel te verstaan voor zo´n 5 miljoen euro.

Donker. Drie uur in de nacht. Wat te doen? Voor de hand ligt even opwarmen in een cafe, je geluk beproeven in het casino of wachten voor het metrostation, die zijn deuren om 5 uur opent.

Maar nee, dit alles is niet wat je zoekt om drie uur in de nacht.

Bijvoorbeeld- je wilt iets uitdagends, iets om over na te denken, iets om in op te gaan…Uiteraard, een boek. Gelukkig kent Sint Petersburg vele filailen van de 24-7 keten „letter-eter“ .

Of je hebt het koud en voelt je eenzaam. Je zit verlegen om een tweede huid, om iets waarmee je kunt knuffelen, iets warms. Uiteraard, een bontjas. Geen nood, de kruglosutochno bontwinkel zit om de hoek.

Het is stil. Te stil. In de verte slaat een schim net de hoek om en verdwijnt in de wir war aan steegjes en binnenplaatsen. Niemand, geen geluid, eenzaam. Maar dan flikkert de neon reclame van de rost in de branding- iceberg. En is het niet iceberg, dan is het wel titanic. Hier kan men zich onderdompelen in alle verschillende muzieksoorten of een willekeurige film uitkiezen.

Je kapsel is uit model, je geurt niet heerlijk, je wenkbrouwen lopen door elkaar , je handen zijn niet zacht en ook je mascara is verlopen. Dames wees gerust. Ook in deze behoeftes kan men zich hier 24 uur per dag in voorzien.

Ach ja, dat zal over een week wel weer even wennen zijn. Boodschappen doen in Nederland.

p.s. en een 24-7 apotheek is niets vreemds, alleen is dat hier niet 1 apotheek in de stad. 24-7 is meer regel dan uitzondering in de apothekenbranche.

Trompetgeschal

Elke avond staat er bij de uitgang van de metro een man op een kist. Onder een straatlantaarn. Kaarsrecht en gehandschoend. Maakt niet uit of het vriest of dooit, sneeuwt of regent. Zijn vingers bewegen soepel en snel over drie knopen. Over zijn kostbare trompet. De ene avond staat er klassiek op het repertoire, de andere dag een mars en weer een dag later is de Russische folklore aan de beurt.

De man op de kist heeft succes. Aldus, zo toont het kartonnen doosje dat voor de kist staat. Het doosje is gehalveerd. Waarschijnlijk is een dergelijk volume hoogmoed, niet haalbaar of vangt zo’n diepe doos gewoon niet. Over de doos heen ligt nonchalant een doek. En op de felle kleuren van het doek flonkeren in de sneeuw de kopeken en roebel muntstukken. Elke avond lossen voorbijgangers hun zakken met kleingeld. Als het niet regent ook nog wel eens bankbiljetten. En onder het spelen door bedankt de man zijn toeschouwers. Zijn toeschouwers genieten van zijn spel, terwijl het stoplicht op rood staat.

Zo ook ik. Bij groen loop ik op het ritme van de dag verder. En nog lang hoor ik de schelle klanken van de trompet. Al lopend in de sneeuw, vlokken ongelooflijk groot- groot als pingpongballen, licht alleen van straatlantaarns en verder duisternis, heeft het trompetgeschal een bijzonder karakter. Misschien zelfs een karakter, die niet misplaats zou zijn geweest in een van Dostojevskij’s Petersburgse verhalen.

27.11.07

De Russische realiteit

Russisch bijgeloof is een thema waar je altijd op terug kunt komen. Soms lijkt het over er achter elke handeling wel een ritueel, volksgebruik of regel schuil gaat. En zelfs als er geen bijgeloof in het spel is, dan nog blijft veel onverklaarbaar en onbegrijpelijk. De vraag waarom bepaalde dingen behoren te gaan volgens zulke wegen/ tekens, is natuurlijk nutteloos. Dan is het voor de Russen alweer duidelijk dat ik het naïeve meisje uit Nederland ben. Alvast een kleine reeks, die me gelijk te binnen schiet. De drempel steekt men met de rechter voet over. Bloemen geef je in een oneven aantal. Het enige middel tegen hoesten is iets met honing; melk met honing, kruidenthee met honing of warme wodka met honing. Zonder de juiste contacten kom je nergens. Smeergeld is heel gewoon. Regels zijn er om ze met een inventieve manier te ontwijken. Soep is niet voor gasten, gasten krijgen een salade voorgeschoteld. Pijn van anderen mag je niet op je zelf aanwijzen. In het ziekenhuis moet je bachili aandoen (blauwe beschermhoezen, die wij om onze schoenen aandoen in het zwembad). Onder levering, wordt levering tot aan de drempel verstaan. Wil je je nieuwe goederen in huis, dan moet je handje-contantje extra betalen. De verwarming wordt centraal geregeld, je kan het thuis dus niet afstellen. Men gaat hier eerder naar een Sushibar, dan naar een restaurant. Tegen droge lippen helpt het eten van boter. Als je een bril draagt, heb je vroeger te weinig wortels en bosbessen gegeten. Alles wat Russisch is, is geweldig. (Maar toch heeft iedereen liever westerse apparatuur in huis)..... aldus wordt vervolgd.

Campagne

Over een maand zijn de Doema-verkiezingen en dat betekent dat het volop campagnetijd is. Elke ochtend staat er bij de metro een vrouw van de partij Edinaja Rossija krantjes uit te delen. Door de hele stad heen zijn postors, bilboards en aanplakbiljetten verspreid. De belangrijkste kleuren zijn groen en blauw en de Russische tricolor. Eigenlijk zie ik alleen maar campagnemateriaal gerelateerd aan Poetin. En daarmee spant de partij Edinaja Rossija de kroon. Deze partij telt 1,7 miljoen leden en hun beleid is: Poetins plan. In de teksten op bilboards komt dat er als volgt uit te zien; ‘Poetin houdt altijd rekening met Sint Petersburg’ ‘Poetin voor een rechtvaardig Rusland’ ‘Rusland- ik, jij, wij’. Zouden deze leuze’s de burgers helpen bij haar beslissing of staat de uitkomst eigenlijk al vast? Nog een maand te gaan, we zullen zien.

Kittens (& puppies) ondergronds

Dit verhaal speelde zich al een poosje geleden af. ’s Avonds baande ik mijn weg door het metrostelsel, tezamen met duizenden andere forensen. Ik moest een keer overstappen. Terwijl de roltrap mij naar het juiste perron bracht, zag ik boven in de hoek twee vrouwtjes staan. Twee echte Russische vrouwtjes; warm ingepakt, wat mollig en bepakt. Tasjes in hun handen, tassen op de grond en kartonnen dozen. Ik snelde naar de dichtst bijzijnde deur, maar was net te laat. De metalen deuren sloegen voor mijn neus dicht. Al wachtend op de volgende metro, trokken de twee vrouwen mijn aandacht. Voor hen bleven om de zoveel tijd mensen staan. De vrouwen besteedden er geen aandacht aan en waren onderling in een heftig gesprek verwikkeld. Ik liep naar ze toe en keek in de dozen voor hun voeten. In de ene doos zaten twee kittens; beide wit met grijze staart. In de tweede doos was het een stuk bonter. Drie grijs blauwe kittens en twee bruine puppies. Om mijn heen klonk het ach en ooo. Zo ook in mijn hoofd – ach, wat een lieve hulpeloze beestjes. Ik liet de eerste metro schieten, aangezien ik nog vol bewondering de inhoud van de twee dozen aanschouwde. De volgende metro arriveerde 3 minuten en 10 seconden later. Al die tijd pijnigde ik mezelf. Wat zou het toch leuk zijn om een katje in huis te hebben. Zal ik er dan toch een nemen en thuis komen met .. verrassing! Of toch niet. Uiteindelijk liet ik het bij tien roebel in het bedelbakje ter onderhoud van de dieren. Ik stapte de metro in, maar bleef de kittens in de gaten houden. ‘Pas op, de deuren sluiten’, en kort daarna Bang. Met een harde knal sloegen de dubbele deuren dicht en met elke seconde bracht de metro mij dichter bij huis, ver ver verder weg van de ondergrondse kittens.
31.X.07

Dress-code

Vandaag is ons op subtiele wijze duidelijk gemaakt dat wij ons aan een dress-code te houden hebben. Het personeel had zich de laatste dagen te veel vrijheden toegeëigend. Zo liepen er jonge dames rond in korte rokjes en op hooggehakte laarzen. Of weliswaar in een colbertje, maar daaronder niets. Het personeel moet weer in het gareel lopen en daarom kwam de personeelsmanager op “bevel” van de directeur (een ex-militair) ons verwittigen dat het zo echt niet langer kan. Men heeft zich te houden aan het ukaz uit 2006, waarin alle kledingvoorschriften staan beschreven. Aldus de opsomming van hoe vrouwen zich horen te kleden:
- Een colbertje met rok of broek, eventueel een jurk. Het colbertje mag van structuur/ stof verschillen van de andere details van het ensemble. De optimale lengte voor de rok is tot aan de knie.
- Kleuren: donkerblauw, donker bordeaux, bruin, grijs, beige. Alle details van de garderobe moeten op elkaar afgestemd zijn qua kleur en in totaal mogen er niet meer dan drie kleuren zijn.
- Dichte schoenen met hak, maar niet hoger dan 5-7 cm.
- In de zomer is het toegestaan om dunne zijde stof te dragen. In de zomer mag de hiel bloot zijn.
- Accessoires mogen een paarlemoeren halsketting of een zijde sjaal zijn.
- Make-up met mate en mode bewust (wat mode bewuste make-up ook moge zijn)
Dat wordt nog even zoeken in mijn garderobe of de vereiste kledingstukken ertussen hangen. Een zijde sjaal en paarlemoeren halsketting, dat kunnen ze in ieder geval zeker wel vergeten. Eigenlijk weet ik ook niet of dit voor mij van toepassing is, maar waar je bent, daar behoor je je eigenlijk ook aan aan te passen (ben even het passende gezegde kwijt). Integreren op de werkvloer. Toch ben ik blij dat het morgen vrijdag is. Op vrijdagen is het allemaal wat soepeler, dan mag er naar Amerikaans model business casual gedragen worden. En dus loopt iedereen massaal in jeans en op platte zolen. Op een enkele na die zonder hakken haar vrouwelijkheid verliest. Nog even ter uwer vermaak het gedetailleerde lijstje met outfits, die ten alle tijden verboden zijn:
- veel te open en sensuele jurken en rokjes. Oftewel mini.
- topjes tot aan de navel
- heupbroeken
- doorzichtige kleding
- kleding die erg strak zit, dus als een tweede huid
- kleding die te veel zakt/ omhaag gaat als de werknemer gaat zitten
- sandalen, sportschoenen en grove schoenen.

18.X.07

Probka

Fileproblemen. Ja, ook hier is de file een dagelijks terugkerend tafereel. Misschien is het hier nog wel erger. In Sint Petersburg, een stad met ruim vijf miljoen inwoners, is 1 op de 4 bestuurder van een auto(wrak). Kortom de Russen brengen behoorlijk wat tijd door in de file. Dat je er in komt te staan is meer regel dan uitzondering.
In principe hoor ik geluk te hebben. Ik werk in de ‘oblast’, ofwel in de middle of nowhere. Dus de forensen zouden precies de tegenovergestelde richting op moeten, zowel ’s ochtends als ’s avonds. Heen gaat het meestal nog wel, maar terug...
Neem vandaag. Woensdag 17 oktober. Een normale woensdag, een dag midden in de week, niets bijzonders. Dus je zou in principe geen hindernissen verwachten. Tttttring, volchonka staat vast, er is een ernstig ongeluk gebeurd. Een ongeluk kan altijd gebeuren, maar dat slaat ons werknemers in de personeelsbus nog niet uit het veld. Er zijn meer wegen die naar een metrostation leiden. Om precies te zijn twee. Logischerwijs slaan we vandaag dus rechts af in plaats van linksaf. Na vijf minuten vallen we al met onze neus in de boter. Een stilstaande probka. Veel te veel auto’s voor deze provinciale eenbaansweg.
Maar de weg verbreden, ho maar! Daar zijn veel creatievere methodes voor. De berm is ondertussen een modderweg, waar zich baan twee heeft gevormd. Baan drie beweegt een stuk vlotter dan nummer een en twee, maar zij bevindt zich wel in de berm van de tegenliggende partij. En voor diegene die echt veel haast (ongeduld) hebben, die maken gewoon gebruik van baan vier. Jouw tegenliggers moeten maar voor jou wijken en willen ze dat echt niet, dan duik je vliegensvlug achter een rookwolk van een vrachtwagen op baan een. Spannend, is het niet.
Eigenlijk ben ik er al aan gewend. Ik denk eigenlijk alleen elke keer - dat wordt nog later thuiskomen. Toch ben ik op wonderbaarlijke wijze altijd om en nabij acht uur thuis. Nog twee dagen probka’s en dan even twee dagen niet J

P.S. Niet heel erg gek dat er zoveel ongelukken zijn met dit rijgedrag. Daarbij blijven de rijtuigen die in botsing zijn geraakt staan op de plek van het voorval, ook als dit twee rijbanen afsluit.
17.x.07

Wat lees ik nu op nrc.nl

Dit is toch wel even schokkend nieuws, dat ik hier zo vanuit de directeursstoel (jaja, als de baas er niet is, mag ik er zitten :)) in de provincie van Rusland lees. Afschaffen van de basisbeurs? Het verworven recht van de zelfstandige student. Ook al ben ik nu een loonslaaf, ik voel me veel meer verbonden met het studentenbestaan. Daarbij heb ik nog recht op 1 jaar stufi. En ik was nog wel zo blij met de regeling dat je die ook op kan nemen bij studie in het buitenland. En wat nu?? Nu kan ik er niet eens mijn zegje over doen. En of de studenten massaal gaan demonstreren is nog maar de vraag, aangezien het fenomeen demonstratie vreemd is aan onze generatie. Als het er op aankomt, zal de studentenvakbond vast de studenten mobiliseren, maar ik hoop dat minister Plasterk een ander potje vindt.
Aldus een zucht van een ex-student, die het zoete studentenleven niet wil laten varen.

Herfstbloemen

“Gouden herfst”. Zo heet de herfst in Sint Petersburg. Al twee weken zijn de bomen van kleur aan het veranderen. Groene bladeren, gele bladeren, rode bladeren, oranje bladeren, bruine bladeren. Een heel schilderspallet vol aan kleuren. Vooral de vele berken- en beukenbomen zorgen voor een gouden gloed over de stad. En als er een briesje door de bomen heen waait, beland je onder een gouden regen. Prachtig al die kleuren in de steeds grauwer wordende stad. En een goed alternatief voor de bloemen, zoals zal blijken. Bloemen brengen natuurlijk ook zo hun kleur. Maar de rozen, tulpen, gladiolen etc., allen voornamelijk afkomstig uit Nederland, zijn alles behalve goedkoop. Elke bloem wordt per stuk verkocht met prijzen variërend van anderhalf tot twintig euro. Een eenvoudig, klein boeketje - drie roosjes, twee irissen en wat bladgroen – is al gauw dertien euro. Een boeketje bloemen op tafel is meer uitzondering, dan regel. En dus maakt de Rus gebruik van het alternatief dat de herfst biedt: bladeren. Als er op de grond een mooi blad ligt, dan wordt die snel het bezit van een trotse eigenares. Om over de parken nog maar te zwijgen. Je voelt je er haast ongemakkelijk als je niet met een boeket bladeren rondloopt. Als u denkt dat het een hoopje bij elkaar geraapte bladeren zijn, dan zit u er flink naast. De Rus gaat erg delicaat met zijn herfstboeketten om. Hij rangschikt ze naar kleur, er worden kransen en bogen gevlochten en vervolgens neemt hij losse bladeren mee naar huis. Deze worden gestreken, zodat ze niet krullen en kleur verliezen, en in een vaasje gezet. En viola – de kamer is opgefleurd met deze geel, groen, oranje en rode herfstbloemen.
07.X.07

Oog in oog met Peter d'Hamecourt

Sinds ik begonnen ben met Ruslandkunde werd mij gevraagd: “Wat wil je er later mee worden?” En mijn antwoord was steevast: “De nieuw Peter d’Hamecourt.” En vandaag stond ik voor het eerst (en wie weet voor het laatst) oog in oog met mr. Rusland van de NOS zelve. Hij gaf een boekpresentatie over zijn zojuist verschenen boek ‘Russen zien ze vliegen’, een verzameling columns uit de periode 1989 – 2007. Een verhaaltje, een grapje en vervolgens werd het boek (jaja gratis) uitgedeeld en begon de signeersessie. Bij voor hem onbekende mensen signeerde hij zijn boek met de volgende woorden: ‘Lija, Vliegen met Russen. Dat is pas spannend!’
Als inleidend verhaal tijdens de presentatie vertelde hij hoe de titel van zijn boek is gebaseerd op een verhaal over UFO’s uit de begin jaren negentig, zich afspelend in Tver. In zijn boek komt dit verhaal in de vorm van een column terug, alleen is het dan gesitueerd in Lipetsk. Slordig? Zijn columns zijn korte verhaaltjes uit het verbazende dagelijkse leven in Rusland, zelf noemt hij het miniatuurtjes. In de verantwoording staat dat er in de loop van 2008 een eind komt aan zijn correspondentschap. Ik vermoed zo na de nasleep van de presidentsverkiezingen in maart. Dit betekent dat ik een klein half jaartje heb om me voor te bereiden en mijn uitspraak waar te maken. Of is mijn roeping ondertussen veranderd? Voorlopig ga ik aan de slag als management trainee en blijf ik mijn blog bijhouden. En wie weet kruisen de wegen van mr Rusland en mij zich nog eens, bijvoorbeeld in het vliegtuig op weg naar Nederland. ( Zo ontmoeten veel Nederlanders die in Rusland verblijven elkaar). En misschien is dat nog wel spannender dan vliegen met Russen.
26.IX.07

Vuilnis

Terwijl ik met een zakje vuilnis over straat loop, op weg naar een grote vuilcontainer, realiseer ik me hoe goed de vuilverwerking in Nederland is geregeld. In elk geval in vergelijking met hier. In een straal van 2 minuten lopen, maakt niet uit in oostelijke, noordelijke, zuidelijke of westelijke richting, is er een vuilcontainer te vinden. Als de vuilcontainer niet in brand is gestoken, dan is hij gevuld met talloze kleine plastic tasjes. Van die dunne goedkope plastic tasjes, waarin de groenteboer op de markt zijn waar overhandigt. Vuilniszakken kennen ze hier niet, simpelweg omdat het niet echt praktisch is om met een grote vuilniszak twee minuten te slepen. Een zakje vuilnis neemt men onderweg mee. Dus moet het niet te belastend zijn naast je handtasje, aktetas, boodschappentas of een combinatie van voorgaande. Voor sommigen mensen is twee minuten echter teveel gevraagd en zij ontdoen zich van hun vuil al na 10 seconden. Gelukkig heeft elke binnenplaats en straat zijn eigen schoonmaker (dvornik), die vaak om zes uur ’s ochtends de stad beginnen te poetsen. Hierdoor zwerft er niet te veel vuilnis op straat. Deze dvorniki resteren nog uit de Sovjettijd. Wat er na hun werk nog wel blijft zwerven zijn bierblikjes en flessen. Flessen van de wodka of bier. Wijnflessen kom je nauwelijks tegen. Glasbakken bestaan niet, laat staan gft of papierbakken. De blikjes en flesjes zijn de inkomsten van alcoholisten en zwervers. Met grote tassen zeulen zij de straten af op zoek naar dit soort afval. Bij speciale depots leveren ze deze dan in om daar enkele centen voor te krijgen. Genoeg om voor zichzelf een aantal flesjes bier te kopen, die zij gedurende de avond zelf leeg weer ergens neergooien. De volgende ochtend begint het proces opnieuw; de kater nog voelende op zoek naar lege flesjes voor de noodzakelijke vloeistof van die avond. Nee, een goed doordacht systeem voor vuilverwerking - daar kan men niet van spreken. Maar het werkt wel en de straten zijn (redelijk) schoon.
23.IX.07

Kruiswoordpuzzel

Elke ochtend worden er op uithangborden langs de grotere wegen kranten geplakt. Een oud mannetje heeft een tas met kranten bij zich, een emmer met stijfsel en een roller. Drie tot vijf bladen passen op een bord. Zoals een krant betaamt, staan er stukjes nieuws, de weersvoorspelling, een foto, de tv- gids en een kruiswoordpuzzel in. Deze standaardformule is altijd wel terug te vinden. En altijd als ik er langs loop is de kruiswoordpuzzel ingevuld. Niet gedeeltelijk, maar alle vragen/ raadsels en opdrachten zijn opgelost. Geen leeg vakje meer over. Soms zijn ze met een potlood, soms met een pen ingevuld. Soms met een keurig handschrift, alsof iemand er de tijd voor heeft genomen. Soms heel haastig. En dit fenomeen vindt niet alleen nu in de herfst plaats, hetzelfde is mij in de lente en zomer opgevallen. En zelfs in de winter. Ook al vriest het 20 graden, de kruiswoordpuzzel is altijd ingevuld. Ik ben erg benieuwd of mensen er speciaal vroeger voor opstaan. Of een luchtje scheppen synoniem staat aan het invullen van een kruiswoordpuzzel. Zouden het pubers, vijftigers of oude van dagen zijn? Hebben de kruiswoordpuzzeljagers de borden in districten onderverdeeld en krijg je binnen zo’n groep een dag toebedeeld of zijn ze voor iedereen toegankelijk en geldt de regel wie het eerste komt? Vechten ze erom? Als ik de volgende keer vroeg opsta ga ik tegenover een krantenbord zitten en wacht ik totdat het potlood getrokken wordt. Dan spring ik vanachter een boom vandaan en betrap ze met mijn fototoestel op heterdaad. Want nu heb ik geen idee wie er achter de ingevulde kruiswoordpuzzels schuil gaan. Daarom alleen een foto van het bewijsstuk.
21.IX.07

Op weg naar de verkiezingen

In maart vinden er in Rusland presidentsverkiezingen plaats. En na 8 jaar Vladimir Poetin is het tijd voor Rusland om afstand te nemen van deze op handen gedragen president. Volgens de constitutie heeft de president namelijk recht op twee ambtstermijnen van 4 jaar en aan deze democratische traditie moet men zich houden. En dat zal ook gebeuren. Maar democratie in Rusland is wat anders dan wat er in Nederland onder verstaan wordt. Zo heeft Poetin zich onlangs nog fel tot Bush gewend: “Amerika hoeft Rusland de democratie niet te beleren. Rusland kent haar eigen democratie.” En zo wordt er nu begonnen met de voorbereidingen voor de presidentsverkiezing. Het is noodzakelijk om even in herinnering te brengen hoe Poetin tot president is verkozen. Voordat Poetin president werd, was deze Petersburgse ex- KGB’er een vrij onbekend persoon op het politiek toneel. Boris Jeltsin kampte al jaren met zijn gezondheid. Daarbij kon zijn verworven rijkdom en steun van de clan oligarchen zich tegen hem keren. In 1999 wordt Poetin uit het niets opeens benoemd tot premier minister, waarom? Poetin was Jeltsin uitverkoren presidentskandidaat. Op Oudejaarsavond neemt Jelstin afstand van zijn ambt en bedankt het Russische volk voor haar steun, dat ze niet hebben opgegeven in de niet altijd gemakkelijke tijden, eigenlijk voor alles wat ze in de jaren negentig met hem hebben doorgemaakt. Poetin wordt waarnemend president. Binnen drie maanden moeten er verkiezingen worden uitgeschreven, twee maanden eerder dan oorspronkelijk gepland. De campagne van Poetin was al klaar voor lancering, die van de oppositie niet. In maart 2000 stemde Rusland massaal op de onbekende, maar door het Kremlin gesteunde, Poetin. Nu, anno 2007, is er wederom een wisseling van de post premier minister, en wederom is er een onbekende op het politieke toneel van het Kremlin verschenen. De 65 jarige Zoebkov. De tactiek achter deze zet. De president van de Russische Federatie mag niet ouder dan 70 jaar zijn. Zoebkov zal een tussenpion zijn, om vervolgens plaats te maken voor een nog machtigere Poetin. De kans dat Zoebkov verkozen wordt, is zeer groot, aangezien het Russische volk Poetin vertrouwd en zijn kandidaat dus hoogstwaarschijnlijk zal steunen. De geschiedenis zal zich herhalen. Ondertussen zijn er ook al bewegingen achter de schermen waarneembaar: er wordt door Mironov van de partij Rechtvaardig Rusland -de officiële regering steunde oppositiepartij- geroepen dat het ambtstermijn voor de president in de toekomst verhoogd moet worden naar 5 of zelfs 7 jaar. De uitkomst van dit verhaal; Poetin zal niet verdwijnen, maar in 2012 zijn zetel hernemen, wie weet voor misschien wel 14 jaar. Dan is hij mooi weer aan de macht als de Olympische winterspelen Sochi aandoen. Ja, Rusland kent een eigen democratie.
18.IX.07

Probleempjes

Even ter geruststelling. Alles is ok. Ik ben terug uit Georgie en woon nu in Sint Petersburg. Per 1 oktober begin ik met werken. Het niet verschijnen van verhalen heeft met computer/ Internet problemen te maken.Ik blijf wel schrijven, dus ze komen eraan. Binnenkort moet het probleem opgelost zijn. Blijf vooral de blog volgen :)

In de wolken

Buiten is het -50 graden Celsius. Binnen zit ik, op weg naar een nieuw avontuur. Om mij heen wolken. In allerlei vormen. Beneden land. Strak opgedeeld in vierkanten. Akkers van de Nederlandse boeren. Met elke minuut laat ik Nederland verder achter en nader ik mijn nieuwe verblijfplaats. Vanuit de cockpit meldt de captain dat we op een hoogte van 10.000 meter vliegen. Benenden, op 7.000 meter, vliegt het KLM-toestel naar Moskou. Weldra zullen we de Russen, zakenlieden en toeristen op weg naar Moskou inhalen. Sint Petersburg wint van Moskou. We vliegen boven de Oostzee. De zee is opgedeeld in eindeloos veel eilanden. Nog een uur te gaan en dan begint het echt: Lija in Sint Petersburg. Er wordt macaronisalade met een warm broodje uitgedeeld. Men stort zich er gretig op om de reis te verkorten, de tijd te vullen en de buurman/ buurvrouw eetsmakelijk te kunnen wensen. Mijn buurvrouw heeft geblondeerd haar, naaldhakken, lange rode nagels, roze lippen, een norse blik en een air van ik ben hier niet. Niet echt een gesprekspartner, dus als snel ga verder met het opnemen van het landschap onder mij en de wolken in de verte. In de wolken, ik begin te mijmeren. Heb ik alles wel in mijn koffer gestopt, heb ik iedereen wel gedag gezegd (zo niet, dan alsnog daaaaagggggg!), heb ik ........ Kdang. Met beide voeten aan de grond. Geen tijd meer om te twijfelen, want vlucht KL1395 is geland op Pulkovo airport. Laat het avontuur beginnen!
25.VIII.07

Kalasjnikov

Momenteel lees ik het boek 'Duizend schitterende zonnen', gesitueerd in Afghanistan, Kabul, te midden van de oorlogen, waar eerst de sovjets, vervolgens de Mujahedin en nu de Taliban met kalasjnikovs rondlopen. Het boek spreekt erg tot de verbeelding en ik begin mee te leven met de hoofdpersonages. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Waar ik naar toe wil is dat ik soms gebeurtenissen uit gelezen romanverhalen in de werkelijkheid meen terug te zien.
Vroeg op de avond hadden wij de auto op een binnenplaats achtergelaten. Vanuit de ramen zouden we zo af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Op de binnenplaats stonden een aantal jeeps, westerse auto's en een minderheid aan afgedankte, roestende lada's en zjikoeli's dan elders. Het zou geen probleem op moeten leveren om er weer uit te komen en we zouden maar een uurtje of drie blijven, dus ook niet iemands 'plekje' kunnen innemen.
Drie uur later was de doorgang inderdaad vrij. Maar terwijl ik het portier opendoe, zie ik op het papiertje dat ik in mijn andere hand heb een rood zoeklicht voorbij schieten. Met gefronst voorhoofd kijk ik even om en op. Vreemd. Zodra de motor start en we willen wegrijden, zie ik het zoeklicht weer langs de muur voorbij schieten. Door het lezen van dit boek en omdat ik in Rusland ben, denk ik in eerste instantie dat het wel het zoeklicht van een kalasjnikov of ander scherpschuttersgeweer moet zijn. Ik sta er niet eens bij stil dat het ook een kind kan zijn dat met een laser speelt. Tsja, ben ik dan bevooroordeeld over Rusland?
27.VIII.07

Kalasjnikov

Momenteel lees ik het boek 'Duizend schitterende zonnen', gesitueerd in Afghanistan, Kabul, te midden van de oorlogen, waar eerst de sovjets, vervolgens de Mujahedin en nu de Taliban met kalasjnikovs rondlopen. Het boek spreekt erg tot de verbeelding en ik begin mee te leven met de hoofdpersonages. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Waar ik naar toe wil is dat ik soms gbeurtenissen uit gelezen romanverhalen in de werkelijkheid meen terug te zien.
Vroeg op de avond hadden wij de auto op een binnenplaats achtergelaten. Vanuit de ramen zouden we zo af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Op de binnenplaats stonden een aantal jeeps, westerse auto's en een minderheid aan afgedankte, roestende lada's en zjikoeli's dan elders. Het zou geen probleem op moeten leveren om er weer uit te komen en we zouden maar een uurtje of drie blijven, dus ook niet iemands 'plekje'kunnen innnemen.
Drie uur later was de doorgang inderdaad vrij. Maar terwijl ik het portier opendoe, zie ik op het papiertje dat ik in mijn andere hand heb een rood zoeklicht voorbij schieten. Met gefronst voorhoofd kijk ik even om en op. Vreemd. Zodra de motor start en we willen wegrijden, zie ik het zoeklicht weer langs de muur voorbij schieten. Door het lezen van dit boek en omdat ik in Rusland ben, denk ik in eerste instantie dat het wel het zoeklicht van een kalasjnikov of ander scherpschuttersgeweer moet zijn. Ik sta er niet eens bij stil dat het ook een kind kan zijn dat met een laser speelt. Tsja, ben ik dan bevooroordeeld over Rusland?

In de wolken

Buiten is het -50 graden celsius. Binnen zit ik, opweg naar een nieuw avontuur. Om mij heen wolken. In allerlei vormen. Beneden land. Strak opgedeeld in vierkanten. Akkers van de Nederlandse boeren. Met elke minuut laat ik Nederland verder achter en nader ik mijn nieuwe verblijfplaats. Vanuit de cockpit meldt de captain dat we op een hoogte van 10.000 meter vliegen. Benenden, op 7.000 meter, vliegt het KLM-toestel naar Moskou. Weldra zullen we de Russen, zakenlieden en toeristen op weg naar Moskou inhalen. Sint Petersburg wint van Moskou. We vliegen boven de Oostzee. De zee is opgedeeld in eindeloos veel eilanden. Nog een uur te gaan en dan begint het echt: Lija in Sint Petersburg. Er wordt macaronisalade met een warm broodje uitgedeeld. Men stort zich er gretig op om de reis te verkorten, de tijd te vullen en de buurman/ buurvrouw eetsmakelijk te kunnen wensen. Mijn buurvrouw heeft geblondeerd haar, naaldhakken, lange rode nagels, roze lippen, een norse blik en een air van ik ben hier niet. Niet echt een gesprekspartner, dus als snel ga verder met het opnemen van het landschap onder mij en de wolken in de verte. In de wolken, ik begin te mijmeren. Heb ik alles wel in mijn koffer gestopt, heb ik iedereen wel gedag gezegd (zo niet, dan alsnog daaaaagggggg!), heb ik ........ Kdang. Met beide voeten aan de grond. Geen tijd meer om te twijfelen, want vlucht KL1395 is geland op Pulkovo airport. Laat het avontuur beginnen!

De grens

In mijn leven heb ik al heel wat grenzen gepasseerd. Figuurlijke en letterlijke. Bij de denkbeeldige grenzen was het achteraf altijd wel duidelijk: dit was een hele stap, deze periode zal een grens vormen met de vorige. Maar landgrenzen merkte ik eigenlijk nooit zo op. In de auto op vakantie naar Frankrijk, reed je wel langs lege douaneposten, maar een afbakening, een delende lijn zoals op een geografische kaart, was niet te zien.
Om zo goedkoop mogelijk in Sint Petersburg te belanden, had ik een vliegticket naar Helsinki en vandaar was ik met de trein Sint Petersburg binnengereden. De terugweg kon nog goedkoper: met de bus. De bus vertrok om 23 uur. Om 02:06 op 16 juli voel ik voor het eerst wat een grensovergang inhoudt. De bus passeert kilometers stilstaande vrachtwagens en stop bij een hefboom. Een grensbewaker stapt de bus in en controleert de paspoorten. Vervolgens volgt er een 30 kilometer zone van een kilometer of 5. Geen verlichting, alleen schemer en met prikkeldraad afgeschermde donkere bossen. De bus passeert weer een rij vrachtwagens en nu ook personenwagens. Bij de volgende dubbele hefbomen houdt de bus weer halt. Iedereen moet eruit. In een groep worden we de douanepost binnen geleid. Als ik de houten hokjes onder neonverlichting en de norse douaniers zie, bekruipen mij gevoelens van onrust. Zeker na het recent lezen van het boek ‘De Vliegeraar’ van Khaled Hosseini waarin de Russen zich schandelijk gedroegen bij de grensovergang. Voor mij is er geen teken van beweging en achter mij ook niet. Ik zit vast. Na enkele minuten komt er uit het hokje een indiaans uitziende man, hij mag er niet door. Een luide “prochodite” (loopt verder) klinkt en de rij komt in beweging. Het duurt niet lang meer en ook ik verdwijn in een hokje. “Paspoort”, twee ogen op mij gericht. Ze dwalen van de gegevens in het paspoort naar mij. Dan klinkt de verlossende klik van het stempelapparaat. Ik heb mijn stempel! En mag verder lopen. Maar niet alle passagiers mogen zo makkelijk doorlopen en dus moet ik in dezelfde ruimte blijven wachten, weliswaar aan de andere kant van het hokje. In de verte lonkt in het ochtendgloren de ‘veilige kant’. Daar is Europa, daar kan me niets meer gebeuren, schiet er door mijn hoofd. Heel vreemd. Ik heb de Sovjet Unie nooit meegemaakt, doe niets illegaals en ben nota bene de taal machtig. Toch voel ik mij niet op mijn gemak. Ik voel me hulpeloos en afhankelijk van de toorn der douaniers. Om 02:53 wordt de reis vervolgd en komen we langs de laatste Russische controle post. Wederom moet het paspoort getrokken worden en dit keer wordt er op de stempel gecontroleerd. De hefbomen gaan open en we passeren de grenslijn. Eindelijk kan ik me ontspannen, want de volgende post die we bereiken is die van de Finnen. En daar zal ik als Europeaan warm worden verwelkomd.

P.s. De Russische medepassagiers hadden het bij de Finnen een stuk zwaarder te verduren, want de Finnen wilde precies de reden voor bezoek weten, de lengte van verblijf en de te bezoeken plekken. Ze wantrouwden en controleerden dubbel. Hierdoor duurde deze grenscontrole bijna net zo lang als de eerste.

Ons huis

Ergens tussen de 4de en de 6de sovjetstraat in het oude centrum van Sint Petersburg, hebben drie buitenlanders zich verzameld. Een Turkmeen, een Georgiër en een Nederlandse. Ze bevinden zich in een bouwvallig appartement op de tweede etage. Alle ramen staan open. Toch hangt er een licht rotte geur. Bij binnenkomst kom je in een hal, waar buizen van gas, waterleiding en elektra zich verzamelen. Om de hoek is een afgebakende kamer, die men het toilet zou kunnen noemen. Er zitten gaten in de wanden en de pot is onnatuurlijk bruin. Naast dit hok is een ruimte, die ooit als keuken dienst heeft gedaan. Het enige wat daaraan doet herinneren is de gootsteen en de schroeivlekken op het plafond. Dubbele ramen; om de Russisch kou tegen te houden, hebben hun beste tijd gehad. In plaats van de hoek omgaan, kan men ook een grote ruimte in lopen. Kom maar mee. Een oud plafond met relief doet tussen alle scheuren en schade nog denken aan de weelde, die dit pand gekend moest hebben toen het in 1856 opgeleverd werd. (Nog van voor de afschaffing van de lijfeigenschap. De kamer is leeg op een oude kachel na. De kachel staat bekend onder de naam een oude Hollander. In de oostermuur zit een weggewerkte deur. De deur imaginair openslaand, kom je in de kleinste kamer van dit appartement. Het licht valt naar binnen door raamkozijnen, het glas erin is verdwenen. Op de vloer licht roodgeverfd parket, een oude sovjetgewoonte. Achter deze kamer ligt een iets grotere kamer, die er het best aan toe is van alle. Terug loop je door een gangetje van niet meer dan een meter breed. We zijn weer in de hal, waar de drie buitenlanders staan. Zij hebben zich ondertussen omgekleed en voorbereid op hun grote verbouwingstaak. Met haarnet en mondkap, en de muziek luid aan, start de verbouwing. Het is slechts een klein beginnetje van het vele werk dat hen nog te wachten staat. Maar onder 7 lagen behang (groen, blauw, blauw met bloemetjesmotief, wit met bloemetjes motief, een Duitse krant, beige en donkerblauw) komen muren vrij, die het fundament gaan worden voor de komende Peterburgse jaren. En ik verzeker jullie - het wordt een pareltje.

Midden in het epicentrum

Het is een zonnige zaterdag. Een geschikte dag om de toerist in eigen stad uit te hangen en daar is een hele geschikte plek voor: het parkje van de Peter en Paul vesting. Je kijkt uit over de Neva, ziet de Hermitage, de Izaakkathedraal, het puntje van vasili-eiland en de nieuwe grote fontijn. Een heerlijke plek om de dag rustig door te brengen, althans dat dachten we. Nog geen half uur zitten we te genieten of er begint een jetski wedstrijd voor onze neus. En kennelijk hadden wij onbewust een zeer goede plek uit gekozen, want in een mum van tijd werden we omsingeld door een fotograaf en twee cameramannen. Het ging er ruig aan toe en waterspetsers maakten de cameralenzen en mijn broek nat. 20 minuten moesten de jetskiers zich 'racende' weten te houden binnen een parcours van bochten. En dit waren pas de voorrondes. Genoeg! Op weg naar een ander parkje, vlakbij, tegenover de dierentuin. Het zonlicht doet alles in een warm licht omhullen. Op een wit houten bankje ploffen we neer en op het moment dat ik mijn boek wil pakken, komt er een groep jongeren onze richting uitgelopen. Een kleine 100 jongeren van tussen de 14 en 20 jaar. En allen dragen kussens bij zich, sommigen hebben ook nog ballonen en blazen bellen. Een bont en kleurig gezelschap.Het ziet er heel vredig uit.
Op de voet wordt de groep gevolgd door een politieauto. Deze wordt gevolgd door een oud krakkemikkig busje. Er hangen blauwe gordijntjes voor de ramen en in het busje zitten verveelde ME'ers (AMON) naar hun muziek te luisteren. Achter het busje rijdt nog een donkerblauwe seat, waar twee officiers inzitten. De stoet gaat verder, richting de Peter en Paul vesting. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld en wij besluiten de groep op een afstandje te volgen. Onderweg komen we te weten dat de jongeren simpelweg een kussengevecht gaan houden, een flashfight zoals ze dat hier noemen. En ze worden gevolgd 'voor het geval' dat het mis gaat. De jongeren gaan in een kring staan en beginnen leuze's te roepen. De autoparade stopt eveneens op een afstand van 50 meter. Een jongen hoopt met zijn grote fototoestel een foto van de ME'ers te nemen, die ondertussen al uit busjes zijn gestapt. Op het moment dat hij het apparaat voor zijn gezicht houdt, komen er twee ME'ers in beweging. Ze pakken de jongen vast bij zijn nekvel en sleuren hem het busje in. De blauwe gordijnen gaan dicht. Ik schrik van deze reactie en ben heel blij dat wij onze foto's al hadden gemaakt, toen we nog op het bankje zaten. Tijd om ook deze plek te verlaten. Terwijl we het parkje uit willen lopen, lopen we in de armen van politie agenten. Zij houden de straat afgesloten. Want langs deze straat gaat de Petersburgse marathon. Er ontstaat een opstopping, voornamelijk van limousines, die bruidpaartjes langs deze mooie plekken vervoeren. Het publiek begint gorko (bitter) te roepen. Een teken dat het bruidspaar elkaar moet zoenen. De ramen gaan open en een bruidspaar toont zich. Wij hebben ondertussen al een zijstraat gevonden, die ons terugbrengt naar het rustige Vasili eiland. Een dagje wel.

Geluk

De Peter en Paul vesting is gevestigd op hazeneiland. Op dit eiland zei Peter de Grote in 1703: "hier zal een stad herrijzen." En met de bouw van het fort ter verdediging tegen de Finnen begon de bouw aan de hoofdstad van het Noorden. Ter herinnering aan de naam hazeneiland staat er een standbeeldje van een haas in het water. Volgens de legende brengt het raken van dit haasje met een muntstuk (materieel) geluk. En daar wil ieder wel een gokje op wagen. Halverwege de brug, die toegang verschaft tot een van de poorten van de Peter en Paul vesting, staat dan ook altijd een kleine menigte mensen over de reling gebogen het geluk te beproeven. Zo ook een zekere rijke toerist. Ogen samengeknepen en met een roebel (3 eurocent) in zijn hand bereid hij zich voor op zijn gooi. Vanuit een losse pols vliegt het muntje richting de haas. Achter het muntje vliegt een horloge. Niet zomaar een horloge, een horloge van platina, ingelegd met diamanten. Dit is het enige exemplaar op heel de wereld.
Twee dagen lang speuren duikers tussen roebels en kopekes naar het horloge. Aan de kant staat bewaking en een vertegenwoordiger van de horlogefabrikant. Als het kostbare voorwerp, versiert met wier, eindelijk terecht is, legt de vertegenwoordiger zijn oor tegen het horloge. Wat een geluk, hij tikt! Was dit het geluk, die de haas in petto had voor de rijke toerist?

Elton John

Rusland is in trek voor 'oudere' zangers. Zo was Paul McCartney hier onlangs, kon ik Elton John bewonderen en komen over twee weken de Rolling Stones. En allen traden/ treden op op het paleisplein, dat voor de Hermitage ligt. Een prachtige locatie. Hartje centrum. Op de schermen verschijnen geweldige beelden; rockende bandleden met ionische koloms, een zingende Elton met standbeelden, juichende menigte met een 'paleis als achtergrond'.
Er is echter een klein nadeeltje aan deze locatie. Het is in de openlucht. En laat het nou net zo wezen dat dit de enige dag is, zelfs alleen op de avond, dat ik hier in Sint Petersburg ben en het regent. Het regent en regent. De lucht is onrustig en donkergrijs.
Het concert begint om half acht. Om kwart over zeven begint het noodweer. Maar je bent Nederlander of niet, dus je gaat absoluut naar het concert, waar je een kaartje voor hebt gekocht. En als je er eenmaal doorweekt op een blauw plastic stoeltje staat, probeer je tussen alle paraplu's een glimp op te vangen van de ster. Van de oude ster, wiens licht al minder sterk schijnt. Maar voor het licht hebben we tegenwoordig allemaal technica, die het hele plein verlichten met alle kleuren van de regenboog. En de ster laat zijn stem galmen. De lucht breekt open. De paraplu's verdwijnen en het publiek laat zich meeslepen.

Mijn felicitaties

'Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.' Het kon ook niet onopgemerkt blijven. Op alle televisie zenders werd er continu campagne gevoerd voor het geweldige Sochi. En de tegenstanders werden stuk voor stuk gekleineerd en in een slecht daglicht geplaatst. Poetin was afgereisd naar de plaats van bekendmaking. Heel Sochi was opgetrommeld. Rusland moest winnen. En diep in de nacht kwam het verlossende antwoord. De Olympische Winterspelen van 2014 zullen worden georganiseerd door 'Ons geweldige Rusland!'.
Sindsdien feliciteer ik al mijn Russische kennis met 'hun' overwinningen. Allen waren blij. Sommigen vloeiden tranen van vreugde toen ze het nieuws hoorden, anderen zagen dollartekens en grote economische voordelen. Maar wat ik nog de leukste reactie vond, was die van burgemeester Matvienka van Sint Petersburg. De ene winst is binnen en we kunnen alweer beginnen met de volgende campagne. Zo zei zij de dag na de bekendmaking:"Als Sochi de winterspelen kan bemachtigen, dan moeten wij zeker de zomerspelen kunnen bemachtigen!"

Elton John

Rusland is in trek voor 'oudere' zangers. Zo was Paul McCartney hier onlangs, kon ik Elton John bewonderen en komen over twee weken de Rolling Stones. En allen traden/ treden op op het paleisplein, dat voor de Hermitage ligt. Een prachtige locatie. Hartje centrum. Op de schermen verschijnen geweldige beelden; rockende bandleden met ionische koloms, een zingende Elton met standbeelden, juichende menigte met een 'paleis als achtergrond'.
Er is echter een klein nadeelje aan deze locatie. Het is in de openlucht. En laat het nou net zo wezen dat dit de enige dag is, zelfs alleen op de avond, dat ik hier in Sint Petersburg ben en het regent. Het regent en regent. De lucht is onrustig en donkergrijs.
Het concert begint om half acht. Om kwart over zeven begint het noodweer. Maar je bent Nederlander of niet, dus je gaat absolut naar het concert, waar je een kaartje voor hebt gekocht. En als je er eenmaal doorweekt op een blauw plastic stoeltje staat, probeer je tussen alle paraplu's een glimp op te vangen van de ster. Van de oude ster, wiens licht al minder sterk schijnt. Maar voor het licht hebben we tegenwoordig allemaal technica, die het hele plein verlichten met alle kleuren van de regenboog. En de ster laat zijn stem galmen. De lucht breekt open. De paraplu's verdwijnen en het publiek laat zich meeslepen

Geluk

De Peter en Paul vesting is gevestigd op hazeneiland. Op dit eiland zei Peter de Grote in 1703: "hier zal een stad herrijzen." En met de bouw van het fort ter verdedigning tegen de Finnen begon de bouw aan de hoofdstad van het Noorden. Ter herinnering aan de naam hazeneiland staat er een standbeeldje van een haas in het water. Volgens de legende brengt het raken van dit haasje met een muntstuk (materieel) geluk. En daar wil ieder wel een gokje op wagen. Halverwege de brug, die toegang verschaft tot een van de poorten van de Peter en Paul vesting, staat dan ook altijd een kleine menigte mensen over de relling gebogen het geluk te beproeven. Zo ook een zekere rijke toerist. Ogen samengeknepen en met een roebel (3 eurocent) in zijn hand bereid hij zich voor op zijn gooi. Vanuit een losse pols vliegt het muntje richting de haas. Achter het muntje vliegt een horloge. Niet zomaar een horloge, een horloge van platina, ingelegd met diamanten. Dit is het enige exemplaar op heel de wereld.
Twee dagen lang speuren duikers tussen roebels en kopekes naar het horloge. Aan de kant staat bewaking en een vertegenwoordiger van de horlogefabrikant. Als het kostbare voorwerp, versiert met wier, eindelijk terecht is, legt de vertegenwoordiger zijn oor tegen het horloge. Wat een geluk, hij tikt! Was dit het geluk, die de haas in petto had voor de rijke toerist?

Midden in het epicentrum

Het is een zonnige zaterdag. Een geschikte dag om de toerist in eigen stad uit te hangen en daar is een hele geschikte plek voor: het parkje van de Peter en Paul vesting. Je kijkt uit over de Neva, ziet de Hermitage, de Izaakkathedraal, het puntje van vasili-eiland en de nieuwe grote fontijn. Een heerlijke plek om de dag rustig door te brengen, althans dat dachten we. Nog geen half uur zitten we te genieten of er begint een jetski wedstrijd voor onze neus. En kenelijk hadden wij onbewust een zeer goede plek uit gekozen, want in een mum van tijd werden we omsingeld door een fotograaf en twee cameramannen. Het ging er ruig aan toe en waterspetsers maakten de cameralenzen en mijn broek nat. 20 minuten moesten de jetskiers zich 'racende' weten te houden binnen een parcous van bochten. En dit waren pas de voorrondes. Genoeg! Op weg naar een ander parkje, vlakbij, tegenover de dierentuin. Het zonlicht doet alles in een warm licht omhullen. Op een wit houten bankje ploffen we neer en op het moment dat ik mijn boek wil pakken, komt er een groep jongeren onze richting uitgelopen. Een kleine 100 jongeren van tussen de 14 en 20 jaar. En allen dragen kussens bij zich, sommigen hebben ook nog ballonen en blazen bellen. Een bont en kleurig gezelschap.Het ziet er heel vredig uit.
Op de voet wordt de groep gevolgd door een politieauto. Deze wordt gevolgd door een oud krakkemikig busje. Er hangen blauwe gordijntjs voor de ramen en in het busje zitten verveelde ME'ers (AMON) naar hun muziek te luisteren. Achter het busje rijdt nog een donkerblauwe seat, waar twee officiers inzitten. De stoet gaat verder, richting de Peter en Paul vesting. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld en wij besluiten de groep op een afstandje te volgen. Onderweg komen we te weten dat de jongeren simpelweg een kussengevecht gaan houden, een flashfight zoals ze dat hier noemen. En ze worden gevolgd ‘voor het geval’ dat het mis gaat. De jongeren gaan in een kring staan en beginnen leuzes te roepen. De autoparade stopt eveneens op een afstand van 50 meter. Een jongen hoopt met zijn grote fototoestel een foto van de ME’ers te nemen, die ondertussen al uit busjes zijn gestapt. Op het moment dat hij het apparaat voor zijn gezicht houdt, komen er twee ME’ers in beweging. Ze pakken de jongen vast bij zijn nekvel en sleuren hem het busje in. De bauwe gordijnen gaan dicht. Ik schrik van deze reactie en ben heel blij dat wij onze foto’s al hadden gemaakt, toen we nog op het bankje zaten. Tijd om ook deze plek te verlaten. Terwijl we het parkje uit willen lopen, lopen we in de armen van politie agenten. Zij houden de straat afgesloten. Want langs deze straat gaat de Petersburgse marathon. Er ontstaat een opstopping, voornamelijk van limosines, die bruidpaartjes langs deze mooie plekken vervoeren. Het publiek begint gorko (bitter) te roepen. Een teken dat het bruidspaar elkaar moet zoenen. De ramen gaan open en een bruidspaar toont zich. Wij hebben ondertussen al een zijstraat gevonden, die ons terugbrengt naar het rustige Vasili eiland. Een dagje wel.

Mijn felicitaties

'Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.' Het kon ook niet onopgemerkt blijven. Op alle televisie zenders werd er continu campagne gevoerd voor het geweldige Sochi. En de tegenstanders werden stuk voor stuk gekleineerd en in een slecht dagicht geplaatst. Poetin was afgereisd naar de plaats van bekendmaking. Heel Sochi was opgetrommeld. Rusland moest winnen. En diep in de nacht kwam het verlossende antwoord. De Olympische Winterspelen van 2014 zullen worden georganiseerd door 'Ons geweldige Rusland!'.
Sindsdien feliciteer ik al mijn Russische kennis met 'hun'overwinningen. Allen waren blij. Sommigen vloeiden tranen van vreugde toen ze het nieuws hoorden, anderen zagen dollartekens en grote economische voordelen. Maar wat ik nog de leukste reactie vond, was die van burgemeester Matvienka van Sint Petersburg. De ene winst is binnen en we kunnen alweer beginnen met de volgende campagne. Zo zei zij de dag na de bekendmaking:"Als Sochi de winterspelen kan bemachtigen, dan moeten wij zeker de zomerspelen kunnen bemachtigen!"

Op z'n Russisch feesten

Rond twaalf uur kom ik mijn bed uitrollen. Op mijn aanrecht staan zeven lege flessen. Allen hadden een wodka-achtige drank, variërend van vijf tot veertig procent......Jaja,wat was dat een mooie avond gisteren! Voor een Rusland feestje hoef je niet per definitie naar Rusland te verhuizen.
Het begon allemaal heel onschuldig met een spelletje poker. Rond tienen komen de eerste Slavisten en Ruslandkundigen binnen druppelen. Om halfelf wordt er aangebeld door twee vrouwen in Russisch legeruniform. De sfeer begint er al aardig in te komen en de dagelijks aanbevolen hoeveelheid ‘lachen’ van acht minuten zijn snel overschreden. Rond halftwaalf zijn de flessen leeg en roept het feest. De militairen zijn al vooruit gemarcheerd, om ons gezelschap saluerend te ontvangen en zakoeski voor te schotelen. Even verderop staat een cocktailbar. ‘De Russische vlag’, ‘Bloody Mary’, ‘White Russian’, ‘Black Russian’; van alles voor diegene onder ons, die nog niet genoeg van dit water met een k hebben genuttigd.
Russische, Oekraïense en gipsy beats gonzen door de ruimte. De dansvloer is nog leeg. Maar wij, Slavisten en Ruslandkundigen, zijn ongeremd en kennen geen schaamte. Hoe meer ruimte hoe beter. Uiteindelijk is het een bont geelschap, is de dansvloer gevuld en dansen we met z’n allen de polka.

(voda= water in Ru, en vodka= vodka
zakoeski= hapjes)

Op z'n Russisch feesten

Rond twaalf uur kom ik mijn bed uitrollen. Op mijn aanrecht staan zeven lege flessen. Allen hadden een wodka-achtige drank, variërend van vijf tot veertig procent......Jaja,wat was dat een mooie avond gisteren! Voor een Rusland feestje hoef je niet per definitie naar Rusland te verhuizen.
Het begon allemaal heel onschuldig met een spelletje poker. Rond tienen komen de eerste Slavisten en Ruslandkundigen binnen druppelen. Om halfelf wordt er aangebeld door twee vrouwen in Russisch legeruniform. De sfeer begint er al aardig in te komen en de dagelijks aanbevolen hoeveelheid ‘lachen’ van acht minuten zijn snel overschreden. Rond halftwaalf zijn de flessen leeg en roept het feest. De militairen zijn al vooruit gemarcheerd, om ons gezelschap saluerend te ontvangen en zakoeski voor te schotelen. Even verderop staat een cocktailbar. ‘De Russische vlag’, ‘Bloody Mary’, ‘White Russian’, ‘Black Russian’; van alles voor diegene onder ons, die nog niet genoeg van dit water met een k hebben genuttigd.
Russische, Oekraïense en gipsy beats gonzen door de ruimte. De dansvloer is nog leeg. Maar wij, Slavisten en Ruslandkundigen, zijn ongeremd en kennen geen schaamte. Hoe meer ruimte hoe beter. Uiteindelijk is het een bont geelschap, is de dansvloer gevuld en dansen we met z’n allen de polka.

(voda= water in Ru, en vodka= vodka
zakoeski= hapjes)

De laatste loodjes

Bijna is het zover en dan beginnen voor de derde maal mijn avonturen in Sint Petersburg.
Mijn heerlijke studentenkamer aan de Bree is opgezegd en de laatste puntjes voor mijn bachelorscriptie worden op de i gezet. Vrijdag 29 juni vlieg ik naar Helsinki om vanaf daar per trein Sint Petersburg binnen te rijden. Ruim twee weken de tijd heb ik dan om een baan te vinden. Daarna kom ik weer even terug om eind augustus met heel mijn hebben en houden (25 kilo) afscheid te nemen van Nederland. Ik ga een nieuw wervelend leven in Sint Petersburg op bouwen! En jullie kunnen via deze blog meegenieten van mijn verbazingen, vreugdes, frustraties, bijzonderheden en avonturen.
De voorgaande blogs over 100 dagen Sint Petersburg zijn terug te vinden op: http://lija.hyves.nl/blog/

Mijn lievelingsroute

St. Petersburg is een stad, gebouwd op meer dan honderd eilanden. Eén eiland is voor mij heel speciaal: Vasili-eiland. Op dit eiland wonen mijn grootouders en op dit eiland heb ik mijn eerste levensjaar doorgebracht. Op dit eiland voel ik me thuis en op dit eiland ben ik volwassen geworden. Men zegt dat als je eenmaal op Vasili-eiland geboren bent, je het nooit meer hoeft te verlaten. Korter gezegd, je kunt er je hele leven slijten. Brodsky zei hierover “Naar Vasili-eiland zal ik terugkeren om te sterven”. Het Vasili-eiland begint bij de twee vuurtorens van het pijltje. In de zomer kan je hier genieten van het uitzicht op de Petrus- en Paulusvesting, het Winterpaleis en van de honderden bruidsparen die op de kade een champagneglas heffen op hun geluk. De granieten kade van de Neva, de universiteitskade, leidt langs het Mensjikovpaleis en de FilFak en geeft uitzicht op de Bronzen Ruiter, de Admiraliteit en de Isaäks-kathedraal. Na de eerste linie over te hebben gestoken, beland je in de Roemanovski-square en loop je tegen de academie van schone kunsten aan. Hierachter bevindt zich het tuintje van Solovjev. Een tuintje waar moeders met kinderwagens wandelen en waar een antieke sfeer hangt, vanwege de obelisk en de klassieke gevels. Alzo kom je uit op de Grote Prospekt: de aorta van het eiland, doorkruisd door al haar 28 linies. En op linie 13 staat een rood huis. Mijn huis.

geschreven voor het NIP-krantje; april 2006

Aanrader (voor studiegenoten, Ruslandliefhebbers en bevriende hydroloog)

" Ingenieurs van de ziel"; een verjaardagscadeau van mijn vader. Op het titelblad staat " 18/3/07 voor Lija na gore ararat, rastjot kroepny vinograd, Frank Westerman". Op de achterkant staat dat het sovjetsysteem een bizar experiment is in de geschiedenis van de mensheid.
Een 'biografie' van de sovjetschrijver Konstatin Paustovski in zijn tijd geplaatst door belangrijke historische gebeurtenissen. Van de revolutie, sovjetleider-wisselingen tot de toepassingsweidte van de Goelagkampen, waterbouwwerken en het goed gedocumenteerde archief van de Lubljanka. Een prachtvoorbeeld voor het doen van onderzoek. Het doet lezen als een groot avontuur, waarbij elke ontdekking een nieuwe vraag oproept. De tragiek en het harde bestaan ten tijde van de NKVD en Glavlit vervlecht, voedt en zijn verzonken in talloze memoires/ herinneringen. De bewuste censuur en het uit de gratie vallen en dus compleet verdwijnen van een werk (maakt niet uit of het een boek, film persoon of baai is). Frank Westerman heeft niet alleen uitputtend bronnenonderzoek verricht, zoals de verantwoording laat zien, maar ook veel ervaringen en verhalen opgedaan door zijn reizen en interviews. Dit alles is op een dergelijk fijne manier verwoord, dat het me bijna laat opspringen opzoek naar ontdekkingen en vragen in mijn eigen bacheloronderzoek. Chapeau en merci voor het voorbeeld en de inspiratie(vonk).